تسلیحات آمریکایی به اسرائیل می‏‌رود؛ «جوزپ بورل» به ماه

گروه سیاست و جهان خبرگزاری علم و فناوری آنا، «وال استریت ژورنال» این روز‌ها تیتر‌های سنگینی می‌زند که سازگاری‏‌شان با مذاق مخاطب به این بستگی دارد که او کجای گود تحولات جهانی ایستاده باشد و از چه چشم‌‎اندازی به آن ماجرا نگاه کند.

مثلاً گزارش دو روز قبلش که روی خودکفایی نظامی ایران مانور داده بود و این کشور را «یک صادرکننده نوظهور در زمینه ارائه تسلیحات کم‌هزینه و مبتنی بر فناوری پیشرفته» معرفی کرد، قطعاً کام ایالات متحده را تلخ کرده است.

اسرائیل با تسلیحات باقیمانده می‌تواند جنگ در غزه را تا ۱۹ هفته دیگر اداره کند؛ اما اگر جبهه دومی را علیه حزب‌الله در لبنان  باز کند، این تسلیحات چند روز بیشتر دوام نخواهد آورد

یا افشاگری درباره اینکه اگر حمله زمینی اسرائیل به رفح قطعیت پیدا کند، مصر ناگزیر است که به سناریوی کوچ اجباری ساکنان غزه تن دهد و برای همین است که به‌‏رغم انکار‌ها (با استناد به تصاویر ماهواره‎‌ای) مشغول ساختن منطقه حائل و اردوگاه صحرایی در خط مرزی است- گزارشی که یک داغ کهنه را در دل مردم منطقه زنده کرد. 

الان هم یک گزارش جدید با این تیتر: «به‌رغم درخواست برای آتش‌بس، بایدن به اسرائیل سلاح می‌فرستد»- آن هم از نوع سنگینش؛ مثل همین تیتری که الان توی سرمان میخکوب شد. 

آنگونه که وال استریت روایت کرده، آمریکا از آغاز جنگ غزه در اوایل ماه اکتبر نزدیک به ۲۱ هزار مهمات هدایت‌شونده دقیق در اختیار اسرائیل قرار داده است که نیمی از آن‌ها بر سر غزه فرود آمده‌اند. بر اساس ارزیابی اطلاعاتی ایالات متحده، اسرائیل با تسلیحات باقیمانده می‌تواند جنگ در غزه را تا ۱۹ هفته دیگر اداره کند؛ اما اگر جبهه دومی را علیه حزب‌الله در لبنان  باز کند، این تسلیحات چند روز بیشتر دوام نخواهد آورد.

کاخ سفید پس از حمله هفتم اکتبر حماس، با اعلام حمایت کامل از اسرائیل، انتقال مستقیم تسلیحات نظامی به این کشور را آغاز کرد و تاکنون دو بار در رساندن این تسلیحات به اسرائیل، کنگره را دور زده است.

همان چهارشنبه هفته گذشته که «جیک سالیوان» مشاور امنیت ملی کاخ سفید با آن صورت گچی و چشم‌های رنگ‌پریده، در گوش رسانه‌‎ها زمزمه کرد که «برای ما فقط شکست حماس و امنیت اسرائیل مهم است»، می‌دانستم که این پیش‌درآمدِ خبر مهم‏تری خواهد بود.

حالا صحبت‌‎های دوپهلوی «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا، وقتی «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی را از وسط جلسه کابینه بیرون کشید تا بگوید: «بی‌‎بی جان بدون طرح قابل‌قبول برای امنیت مردم غزه (بخوانید جابه‌جایی) کاری نکن»، کمتر رمزآلود است.

این یعنی برای جو طرح جابه‌جایی از اساس غلط نیست، یعنی او در نقطه مقابل سازمان ملل ایستاده که می‌گوید در «آوارگی اجباری فلسطینیان» از شهر رفح مشارکت نمی‌کنیم؛ چون ظاهراً اسرائیل در آستانه برنامه خود برای حمله زمینی به رفح، برای فلسطینی‌هایی که این شهر را تخلیه می‌کنند، چادر تدارک دیده است.

کاخ سفید پس از حمله هفتم اکتبر حماس، با اعلام حمایت کامل از اسرائیل، انتقال مستقیم تسلیحات نظامی به این کشور را آغاز کرد و تاکنون دو بار در رساندن این تسلیحات به اسرائیل، کنگره را دور زده است

آن سوی مرز هم مصری‌ها دارند چادر می‏‌زنند؛ اما آنها به اجبار «بی‌بی» و البته «بایدن».

افشاگری امروز وال استریت ژورنال یک معنای دیگر هم دارد: «توبیخی در کار نیست».

پشت نتانیاهو نه، اما اگر اسرائیل به رفح حمله کند، بایدن مثل مادری که چشم خود را روی خطای کودکش می‌بندد، تمام قد پشت اسرائیل می‌ایستد. 

چهار روز پیش را یادتان می‌آید؟ وقتی «جوزپ بورل» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا خطاب به دولت واشینگتن گفت: «به اسرائیل سلاح نده.»

او دقیقاً این را گفته بود: «نتانیاهو به حرف کسی گوش نمی‌کند و می‌خواهد مردم را از غزه بیرون ببرد، اما به کجا؟ به کره ماه؟ خب، اگر شما باور دارید که مردم بیش از حد دارند کشته می‌شوند، شاید باید سلاح کمتری به اسرائیل بدهید تا از کشته شدن بیش از حد مردم جلوگیری کنید. این منطقی نیست که فقط حرف بزنید.»

به نظرم یکی باید به بورل بگوید که «گوش‌های جو سنگین» است یا شاید هم به قول «دونالد ترامپ» رقیب جمهوری‌خواهش در انتخابات ۲۰۲۴، «جو خواب است» هرچند به نظر، این کهنه سیاستمدار آمریکایی هنوز هم دست شیطان را از پشت می‌بندد.

شاید روزنامه «گاردین» هم به جای آنکه نگران سرنوشت اتحادیه ناتو در سایه «بازگشت دوباره ترامپ» باشد و تیتر بزند که «آمریکا و اروپا در مسیر جدایی و دوری هستند»؛ بهتر است گوشه چشمی به پیرمرد پرحاشیه کاخ سفید داشته باشد؛ چون او همین الان هم در مسئله «جابه‌جایی فلسطینی‌ها» روبه‌روی سازمان ملل ایستاده و برای بورل هم یک «بلیت مجانی سفر به ماه» رزرو کرده تا در خیال خوش اتحاد فراآتلانتیکی از آن بالا به تماشای آتش‌بازی خاورمیانه بنشیند.

در مسیر حل مسئله فلسطین، بایدن به اندازه «احتمال کوچ اجباری فلسطینیان به صحرای سینا» میان آمریکا و اروپا فاصله‌ انداخته است.