تئاتر امید به زندگی را به مردم هدیه می‌دهد/آسیب‌دیدگی حین تئاتر معمول است

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم  و فناوری آنا، صفورا خوش‌طینت بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، اصالتی همدانی دارد،  تحصیلات خود را در مقطع کارشناس رشتۀ مترجمی زبان انگلیسی به پایان رسانده و تئاتر را از سن ۱۶ سالگی آغاز کرده است.

وی این روزها، با نمایش «اسفرود بی‌دُم»، به نویسندگی پویا سعیدی و کارگردانی فرشید روشنی هر شب در سالن شمارۀ ۲ پردیس تئاتر شهرزاد به صحنه می رود. درباره حضورش در این نمایش با او گفت‌وگو کردیم.

خوش‌طینت درباره تحصیلاتش گفت: برای ادامۀ تحصیلاتم در مقطع کارشناسی‌ارشد، با افراد مختلفی مشورت کردم و چون خواهرم در رشتۀ ادبیات نمایشی تحصیل می‌کرد، از چند نفر از اساتید او هم پرسیدم که من، بازیگری را دوست دارم، آیا رشتۀ بازیگری بخوانم یا ادبیات نمایشی و یا کارگردانی، کدام یک از این‌ها به من کمک می‌کند و به خوبی به یاد دارم که دکتر اردشیر صالح‌پور به من گفتند ادبیات نمایشی بخوان، به خاطر این که ادبیات نمایشی ملغمه‌ای از همۀ این رشته‌هاست و حق داشتند.

تئاتردرمانی هر زخم درونی را درمان می‌کند

وی افزود: فکر می‌کنم چیزی که باعث شد من وارد عرصۀ هنر‌های نمایشی بشوم، چیزی که بعداً یاد گرفتم، «پسیکودرام» یا تئاتر درمانی بود، آن چیزی که انگار هر زخمی که در درون توست در درمان و یا حداقل آن را بهتر می‌کند. همۀ آدم‌ها در زندگی خویش با مواقع سخت مواجه می‌شوند و به تبع آن زخمی می‌شوند. هر کسی برای ترمیم این زخم، راهی پیدا می‌کند و این راه برای من «تئاتر» بود.

مخاطب در هوای امروز تئاتر نفس می‌کشد

این بازیگر تئاتر که به صورت حرفه‌ای با بازی در نقش «یرما» در این نمایش به کارگردانی روزبه شفا پا به عرصۀ تئاتر گذاشته است، توضیح داد: من تصور می‌کنم که در حال حاضر، نمایش‌هایی که اتفاقات امروز جامعه و آن‌چه را که امروز در حال اتفاق افتادن است، منعکس می‌کنند و به روی صحنه می‌آورند، بیشتر می‌توانند ارتباط درست با مخاطب بگیرند، چون مخاطب در هوای امروز تئاتر نفس می‌کشد.

وی اظهار داشت: در رابطه  با آنچه که مخاطب به دنبال آن است، باید گفت که ما متون بی‌نظیری داریم که می‌توان آن‌ها را به شکل‌های مختلف اجرا کرد، متونی مثل نمایشنامه‌های استاد بهرام بیضائی، متن‌های ویلیام شکسپیر، غلامحسین صاعدی و اکبر رادی  و بسیاری دیگر از نمایشنامه‌ها وجود دارند که موقعیت‌های بسیاری در آن‌ها، شبیه به شرایط امروز ماست.

خوش‌طینت، کارگردان متونی را که با شرایط روز هم‌خوانی دارند، یکی از مهم‌ترین ابزار‌ها در جهت ترغیب مخاطب به همراهی با آثار نمایشی برشمرد گفت: این روزها، احتیاج داریم که شادی را به یکدیگر منتقل کنیم، این روزها، روز‌های غمگینی است؛ مثلاً اتفاقات کرمان و از بین رفتن زنان و کودکان، از جملۀ اتفاقات تکان‌دهنده‌ای است که کم در این مملکت اتفاق نمی‌افتد و ملت ما، ملت غمگینی شده است.

این بازیگر تئاتر ادامه داد: من نمی‌گویم که تئاتر جایی است که مردم بیایند، در آن بخندند که غصه‌هایشان را فراموش کنند و از یاد ببرند، نه تئاتر قرار است شما را به فکر وا دارد، تئاتر قرار است فرهنگ بسازد و تئاتر قرار است دنیای بهتری بسازد، اما می‌توانیم در کنار همۀ این‌ها، با تئاتر به مردم امید به زندگی بدهیم که می‌شود شرایط از این بهتر باشد، قطعاً امید واهی نه، اما این امید است که می‌تواند مخاطبان را بهتر در کنار تئاتر نگاه دارد.

«اسفرود بی‌دُم» برای من یک گروتسک عجیب و غریب است

بازیگر نمایش «اسفرود بی‌دُم»،درباره این کار گفت: این اثر را نمایشی جالب و عجیب و غریب می دانم. همین‌قدر که تجربۀ این نمایش برای مخاطبان عجیب و غریب است، برای خود من نیز همین طور است، من بیشتر کار رئال یا ناتورئال کار کرده بودم و این کار، انگار برای من یک گروتسک عجیب و غریب است.

خوش‌طینت، در رابطه با این اثر نمایشی با اشاره به این نکته که در این اثر ۵ «موومان» وجود دارد و در ابتدای این اثر به مخاطبان گفته می‌شود که ما، برای شما یک نمایش اجرا نمی‌کنیم، بلکه یک سمفونی اجرا می‌کنیم، یادآور شد: هر سمفونی در این نمایش، شامل ۴ «موومان» است و البته که سمفونی‌های جدیدتر، شامل ۵ «موومان» می‌شود که کار ما نیز، ۵ «موومان» دارد و در چند بخش، آقای میثم عبدی که نقش راوی را دارند، می‌آمدند و کار‌های بهتری را که مربوط به آن «موومان» می‌شد، معرفی می‌کردند، اما بعد از آن، زمان ما کمتر شد، چراکه پردیس تئاتر شهرزاد، میزبان اجرا‌های متعددی است و زمان هر اجرا، به شدت کم است و به دلیل کمبود زمان در اجرای اثر، گروه کارگردانی مجبور به حذف برخی از «موومان»‌های این اثر نمایشی شد.

این بازیگر تئاتر، که در حین اجرای نمایش «اسفرود بی‌دُم»، دچار شکافتگی ابرو شده است، تأکید کرد: اتفاقاتی مانند آسیب دیدن بازیگر در تئاتر، که برای خود من هم اتفاق افتاد و ابروی من شکافت، به نظر من خیلی عجیب و غریب نیست و اگر از بازیگران تئاتر بپرسید، از این اتفاقات، در روند اجرای نمایش‌های روی صحنه بسیار می‌افتد.

در عین آسیب‌دیدگی ابرو اجرای نمایش را ادامه دادم

وی بر همین اساس، با اشاره به این که در صحنه‌ای لیوان شیشه‌ای بزرگ همبازی او روی صحنه، از دست او سُر خورده و این اتفاق کاملاً سهوی افتاده است، گفت: به نظر من این این اتفاق بسیار عادی است و شاید من باید در حین این اتفاق، از صحنه بیرون می‌رفتم و کار را رها می‌کردم، اما در عین رخداد این حادثه کار را ادامه دادم و ایشان نیز سعی کردند آرامش خود را حفظ کنند و این کار را ادامه دادند، و همۀ گروه به روال عادی به کار خود ادامه دادند و حتی زمانی که پشت صحنه آمدم، همه جمع شده بودند و ابروی مرا با دستمال کاغذی پاک می‌کردند و می‌گفتند برای ادامۀ اجرا نرو، اما خودم رفتم، چون فکر می‌کردم که خوب هستم و می‌توانم ادامه بدهم.

تجربه‌های مختلف از من بازیگر بهتری می‌سازند

این بازیگر، با اشاره به این که پیشنهاد تازه‌ای را برای بازی در یک سریال برای پخش در شبکۀ نمایش خانگی پذیرفته است، ادامه داد: من قبلاً این تجربه را نداشتم و فکر می‌کنم تمام این‌ها کم‌کم جمع می‌شود و همۀ این تجارب، موجب می‌شود که من، از این که هستم، بازیگر بهتری شوم.

وی، ضمن ابراز تأسف از این امر که امروز، این گونه به نظر می‌رسد که گویا تئاتر، برادر ناتنی مطبوعات، رسانه‌ها، فضای مجازی و رادیو و تلویزیون است، اضافه کرد: امروز آن‌قدری که باید به تئاتر کمک نمی‌شود، چرا که در فضای مجازی این تبلیغات بسیار کم است و به دوستانی محدود می‌شود که به تماشای کار‌های ما می‌نشینند و آن‌ها هم انگار تئاتری هستند و در فضای مجازی آن‌ها اتفاق می‌افتد، اما بسیار کم پیش می‌آید که با هنرمندان تئاتری مصاحبه شود یا آن‌ها را بشناسیم.

بزرگان گمنام بسیاری در تئاتر امروز وجود دارند

خوش‌طینت با بیان این نکته که امروز، هنرمندان بزرگی در هنر تئاتر این مملکت وجود دارند که اگر حتی نام آن‌ها برده شود، هیچ کس آن‌ها را نمی‌شناسد و در گمنامی هستند، اظهار داشت: این اتفاق قشنگی نیست، چرا که مردم آن‌ها را نمی‌شناسند، مگر این که این بازیگران با اثری وارد سینما شده باشند و مردم از آن سمت، این هنرمندان را بشناسند و من فکر می‌کنم که این موضوع بی‌مهری است.

گویی تلویزیون می‌خواهد که تئاتر را نبیند

این بازیگر تئاتر، با اشاره به این امر که اتفاق دوطرفۀ تبلیغات و معرفی تئاتر در رادیو بهتر رخ داده است، تصریح کرد: اصلاً فکر نمی‌کنم که تلویزیون همکاری آن‌چنانی با تئاتر داشته باشد و اصلاً انگار که یک جوری می‌خواهند تئاتر را نبینند و این چیزی است که من، حداقل حس کرده‌ام.

وی، مسائل اقتصادی را یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های امروز برشمرده و با بیان این نکته که تولید یک اثر نمایشی، قطعاً هزینه‌بر است، خاطر نشان کرد: باید گفت که از گروه صحنه، گروه تئاتر، بازیگران و دیگر عوامل تئاترهمه هزینه‌بر است و همه چیز گران شده است و وقتی که به بهای بلیط می‌رسیم، اگر این بها را بسیار پائین در نظر بگیریم، انگار هیچ برگشت سرمایه‌ای برای گروه وجود نخواهد داشت و اگر این رقم را بسیار بالا بگیریم، هیچ کس با شرایط امروز، نمی‌آید که تئاتر ببیند و اگر بخواهد که به دیدن یک نمایش بیاید، این کار برای او بسیار سخت است.

این بازیگر تئاتر، با اذعان به این امر که برای درمان این معضل فکر‌های متفاوتی می‌شود و مثلاً گروه تولیدکنندۀ یک اثر نمایشی، در روز‌های خاصی برای یک نمایش تخفیف در نظر می‌گیرند، تأکید کرد: در این دست از مواقع، گروه‌های تولیدکنندۀ آثار نمایشی، برای دانشجویان و ارگان‌های خاص، تخفیف قائل می‌شوند و این قضیه، تنها به همین شکل می‌تواند مدیریت شود، چرا که با این شرایط و وضعیت اقتصادی امروز، راه دیگری برای آن وجود ندارد.