چالش‌های زندگی ۲ خانواده در تالار «محراب» روی صحنه می‌رود/ جای خالی نمایش‌هایی با موضوع انسان

به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نمایش «زدگی» به نویسندگی کیوان میرمحمدی و کارگردانی مینو ملکی آذر و دی امسال در تماشاخانه محراب روی صحنه می رود.

ملکی در گفت وگو با آنا عنوان کرد: در دوره قرنطینه کرونا که انسان‌ها مجبور بودند به دلیل عدم تکثیر بیماری در خانه‌ها بمانند و قرنطینه شوند، اعضای خانواده ها خیلی به هم نزدیک تر شدند، شاید بهتر همدیگر را شناختند. آن روز‌ها یکی از دغدغه‌های فکری‌ام این بود که انسان‌ها چقدر از هم دور شده بودند، درست در همان زمان‌ها بود که نمایشنامه «زدگی» را خواندم و کامل نمایشنامه را درک کردم.

وی افزود: کاراکتر‌های نمایشنامه «زدگی»  به اندازه‌ ما با هم غریبه هستند؛ اما حتی این مسئله را نمی‌دانند. شخصیت‌ها از درک خودشان و درک همدیگر عاجزند. بنابراین تشابه زیادی بین خودمان و کارکتر‌های نمایشنامه پیدا کردم و از این جهت تصمیم گرفتم این نمایشنامه را به روی صحنه ببرم.

ملکی اظهار کرد: نمایشنامه «زدگی» به لحاظ محتوا یک درام اجتماعی‌است که اشاره به مشکلات و گرفتاری‌های دو خانواده دارد. به لحاظ فرم روایت پریشان دارد که نویسنده عامدانه از تعریف داستان به شکل خطی و سر راست اجتناب می‌کند و می‌توان گفت همین پریشانی در نمایشنامه است که نقطه جذاب کار می‌شود.

وی با بیان اینکه جهان فکری و ذهنی آدم‌های «زدگی» همان جهان فکری و ذهنی تک تک ماست، توضیح داد: جهانی پیچیده ازعناصر مختلفی مثل سنت‌ها، باور‌ها، ارتباطات خانوادگی، احتیاجات مادی، عوالم روحی و... که این عناصر گاهی به شدت در تضاد با یکدیگر قرار می‌گیرند و گره روی گره می‌گذارند.

 

ملکی افزود: ما به شکل مداوم و مستمر چهار ماه تمرین کردیم، اما برای خودم تقریبا یک سال زمان برد تا به نتایج مورد نظرم برای سبک اجرایی برسم.

این کارگردان تئاتر یادآور شد: نمایش‌هایی که این روز‌ها بیشتر روی صحنه است، نمایش‌هایی با حال و هوای کمدی است که البته آن هم قابل ستایش و احترام و مورد نیاز مخاطب امروز تئاتر است، اما جای خالی نمایش‌هایی که به موضوع انسان‌ها می‌پردازد خالی است، نه اینکه نباشد، اما به تناسب کمتر دیده می‌شود  کارگردانی دست به انتخاب چنین موضوعاتی بزند.

وی گفت: درست است که امروز همه  در شرایط سختی زندگی می‌کنیم و احتیاج مبرم به فضا‌های شاد داریم، اما اجرای نمایش‌هایی که از درد انسان‌ها هم می گوید می‌تواند روحیه مخاطب را تلطیف کند، چون مخاطب می‌تواند قسمتی از سختی‌های زندگی خود را در آن ببیند، همذات‌پنداری کند و مخاطب به این نتیجه برسد که سختی‌های مشترکی برای همه وجود دارد.