چرا فیلم‌های ساختِ هوش مصنوعی نمی‌توانند آینده دنیای فیلم باشند؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری علم و فناوری آنا، گاردین نوشت، انقلاب هوش مصنوعی با چنان سرعتی به پیش می‌رود که ما حتی به سختی می‌توانیم تمام خبر‌هایی که هر روز درباره این انقلاب منتشر می‌شوند را بخوانیم، چه برسد به این که بتوانیم با خود این فناوری و قابلیت هایش آشنا شویم و از آن‌ها استفاده کنیم.

در هفته‌های اخیر اخباری درباره خبرخوان‌های هوش مصنوعی در تلویزیون کویت، برنده شدن یک عکس تولیدشده توسط هوش مصنوعی در یک رقابت بزرگ عکاسی، مصاحبه هوش مصنوعی با مایکل شوماخر، که منجر به اخراج یک سردبیر شد، و البته ده‌ها هشدار درباره این که تمام این‌ها می‌توانند به منزله پایان کار خود انسان‌ها باشند خواندیم.

طبیعی است که با خواندن این تحولات تکان دهنده اجتماعی ترس وجودمان را بردارد. با این حال، واکنش‌ها به مصاحبه اخیر جو روسو، کارگردان و تهیه کننده امریکایی، که در آن آینده فیلم‌های تولیدشده توسط هوش مصنوعی را پیش بینی کرده بود از همه عجیب‌تر بود. روسو درباره این که چگونه هوش مصنوعی می‌تواند فیلمی بسازد که جوابگوی رویا‌های بیننده باشد.

او گفته بود: مثلاً ممکن است یک روز وارد خانه شود و به هوش مصنوعی واقع در پلتفرم شبکه خانگی تان بگویید، «هی، می‌خواهم فیلمی با بازی آواتار عکس خودم و آواتار عکس مریلین مونرو تماشا کنم. می‌خواهم آن فیلمی در ژانر کمدی-رمانتیک باشد، چون امروز روز سختی داشتم» و بعد هوش مصنوعی یک داستان درجه یک با کلی دیالوگ که شبیه صدای شما است خلق می‌کند. به این ترتیب، ناگهان شما صاحب یک نقش کمدی-رمانتیک هستید که ۹۰ دقیقه طول می‌کشد.

اظهارات روسو بحث‌های مختلفی را در شبکه‌های اجتماعی برانگیختند، از متلک‌هایی که کاربران به اثر تازه روسو گفتند تا پیش بینی برخورد یک شهاب سنگ به سیاره زمین قبل از این که هوش مصنوعی فرصت نابود کردن سینما را پیدا کند.

گذشته از این که تماشای خودمان درکنار بازیگری که سال‌ها پیش مرده است یک فکر غم انگیز است، به نظر می‌رسد که دلیل نامطلوب بودن ایده روسو این باشد که این ایده اساساً در تضاد با چگونگی و چرایی انگیزه‌های فیلم دیدن ما قرار دارد. در تمام طول تاریخش، سینما همواره یک مدیوم منفعل بوده است.

در ۱۲۰ و اندی سال گذشته ما فقط جلوی یک پرده بزرگ نشسته‌ایم و از خلاقیت دیگران لذت برده‌ایم. بدون شک، واکنش مثبت یا منفی ما به چیزی که داریم تماشا می‌کنیم به چیزی که ساخته می‌شود و کسی که آن را می‌سازد شکل می‌دهد و دانش ما به هرچه برنامه مند‌تر شدن فیلم‌ها در دهه‌های اخیر منجر شده است. اما ظرفیت و عاملیت ما در این رابطه دارای محدودیت‌هایی است.

سینمای مبتنی بر هوش مصنوعی اساساً این را به هم می‌ریزد. در سینمای هوش مصنوعی همه چیز به رویا‌ها و تمایالات شما بستگی خواهد داشت: یک فیلم بر اساس نگاه شما ساخته می‌شود، و دیگر به شما دریچه‌ای برای نگاه کردن به ذهن یک فرد دیگر نمی‌دهد.

قربانی تمام این‌ها ظرفیت غافلگیری خواهد بود. چون هوش مصنوعی بر اساس دیتابیس فیلم ها، کاراکترها، داستان‌های محبوب شما کار می‌کند و سراغ مضامینی می‌رود که شما قبلاً دیده اید و از آن لذت برده اید، به این ترتیب هوش مصنوعی نمی‌تواند چیزی بسازد که شما را غافلگیر یا حتی ناراحت کند؛ مثلاً مرگ شوکه آور کاراکتری که با آن ارتباط برقرار کرده اید یا آن پیچش داستانی عجیبی که ناگهان همه چیز را زیر و رو می‌کند.

هوش مصنوعی فیلم را زیر و رو می‌کند، احتمالاً به روشی غیرقابل پیش بینی هم این کار را خواهد کرد. اما به نظر می‌رسد که ایده روسو درباره اینده سینما اساساً علت لذت بردن ما از فیلم دیدن را به درستی درک نکرده است.