زندگی مسالمت‌آمیز با دایناسورها درقرن ۲۱ / چه می‌شد اگر دایناسورها زنده می‌مانند؟

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا، حدود ۶۶ میلیون سال پیش سیارکی به وسعت ۱۴ کیلومتر به سیاره زمین برخورد کرد. دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند برخود این سیارک منجر به پخش ۱۵ میلیارد تن دوده در جو زمین شد، این امر مانع رسیدن نور خورشید به سطح سیاره می‌شد و بدین ترتیب شبی طولانی پدیدار شد که چند سالی طول کشید. این شرایط فتوسنتز را غیرممکن کرد، زمستانی بی‌پایان آغاز شد و میانگین دما تا ۲۸ درجه کاهش یافت. موجوداتی که ضربه اولیه برخورد سیارک با زمین جان سالم به در برده بودند باید این شرایط سخت را تحمل می‌کردند.

بیشتر بخوانید:

سیارک قاتل دایناسورها در بهار به زمین برخورد کرد

زمین‌لرزه‌ها، سونامی‌ها، آتش‌سوزی‌های جنگلی و فوران‌های آتشفشانی بلافاصله پس از برخورد سیارک به زمین شروع شدند. حدود سه چهارم از تمامی گونه‌های جانوری منقرض شدند و هیچ حیوانی بزرگ‌تر از سگ نژاد لابرادور زنده نماند. با این حال به گفته محققان دانشگاه تگزاس، پیامدهای ناشی از برخورد سیارک به زمین می‌توانست متفاوت باشد. نتایج تحقیقات این گروه پژوهشی نشان می‌دهد که اگر سیارک تنها چند دقیقه زودتر به زمین برخورد می‌کرد، به جای سقوط در دریای کم‌عمق شبه‌جزیره یوکاتان در مکزیک امروزی، در اعماق اقیانوس سقوط می‌کرد. در صورتی که چنین اتفاقی می‌افتاد، آسیب ناشی از این رویداد تنها مناطق اطرافش را تحت تاثیر قرار می‌داد. بدین تریب دایناسورهایی که دور از محل برخورد زندگی می‌کردند، زنده می‌ماندند و جهان امروزی تفاوت بسیاری با آنچه می‌بینیم داشت.

جهانی پر از نوادگان دایناسورها

در دنیای واقعی تنها دایناسورهای «تروپاد پردار»، گروهی از دایناسورهای دو پا که به عنوان پرندگان می‌شناسیم، از فاجعه برخورد سیارک با زمین جان سالم به در بردند. اگر بستگان بزرگ‌تر تروپادهای پردار نیز زنده می‌ماندند، چه اتفاقی رخ می‌داد؟ آیا دایناسورها هنوز زنده بودند؟ پستاندارانی مانند انسان می‌توانستند تکامل پیدا کنند؟ اگر بشر سیاره زمین را با نوادگان حیواناتی مانند تی‌رکس و تریسراتوپس یا سه‌شاخ چهره شریک می‌شد، جهان به چه شکل بود؟ استفان بروسانت دیرینه‌شناس دانشگاه ادینبورگ در این خصوص می‌گوید «مطمئنم گونه‌های دایناسوری متنوعی روی زمین زندگی می‌کردند.»

به گفته وی «اگر رویداد ناگهانی و فاجعه‌بار سیارک رخ نمی‌داد، هیچ اتفاق دیگری باعث از بین رفتن دایناسورها نمی‌شد. گسترش علف‌زارها، تغییر جریان‌های اقیانوسی، جدایی قطب جنوب از آمریکای جنوبی و عصرهای یخبندان قدرت منقرض کردن دایناسورها را نداشتند.» طی سال‌های اخیر دانشمندان بسیاری تلاش کرده‌اند تا تصور کنند چه دایناسورها در صورت زنده ماندن به چه موجوداتی تبدیل می‌شدند، یکی از مشهورترین موارد کتابی به نام «دایناسورها: تکامل جایگزین» نام دارد که به دست زمین‌شناس اسکاتلندی دوگال دیکسون در سال ۱۹۸۸ نوشته شده است. دیکسون در این کتاب گمانه‌زنی‌ها بسیاری کرده و حیوانات مختلفی را خلق کرده است. «کاتلاس توث» شکارچی با دندان‌های شمشیر مانند از آمریکای جنوبی و «کریبروم» تروپودا، نوعی دایناسور دو پا، فلامینگو مانند از استرالیا مواردی از این جانوران هستند. یکی دیگر از این حیوانات «گورماند» نام دارد دارد که از بستگان تی‌رکس است و اندام جلویی خود را به صورت کامل از دست داده و آرواره قابل‌انبساطی دارد و می‌تواند مانند مار طعمه را به سرعت ببلعد.

ظاهر دایناسورها به روز می‌شود

تام هالتز، کارشناش دایناسورهای تروپودا از دانشگاه مریلند در آمریکا بیان می‌کند «آبلی سوریدها و تیراناسورها دو گونه دایناسور گوشتخوار و بزرگ در کرتاسه پسین بودند که دست‌های جلویی کوچکی داشتند. با توجه به این که این دست‌ها برای شکار حیاتی نبودند، ممکن است که یک تیراناسور دوره سنوزوئیک، دوره زمین‌شناسی فعلی، بازویی نداشته باشد.» آغاز عصر سنوزوئیک ۶۶ میلیون سال پیش شروع شده و تا به امروز ادامه دارد، می‌تواند توسعه اکولوژیکی از کرتاسه پسین باشد. موجودات مختلفی مانند ساروپودهای تیتانوسور، دایناسورهای گردن دراز و بزرگ مانند آرژانتینوسوروس، هادروسورها، دایناسورهایی با نوک اردک مانند ادمونتوزاروس، سراتوپسیان‌ها، دایناسورهای منقاری شاخدار مانند تریسراتوپس، و شکارچیانی مانند تیراناسورس‌ها می‌توانستند همچنان وجود داشته باشند.

به گفته اندی فارک از موزه دیرینه‌شناسی ریموند الف در کالیفرنیا «با این حال وقتی از دوره کرتاسه به سمت حال حاضر پیش می‌رویم، تغییرات قابل توجهی رخ می‌دهد. اگر دایناسورها هنوز وجود داشتند، تفاوت بسیاری با آنچه ما از موجودات عصر پایان دایناسورها می‌دانیم مانند تی‌رکس‌ها داشتند. شاید هنوز به عنوان دایناسور شناخته می‌شدند اما چه کسی می‌داند طی ۶۶ میلیون سال به چه شکلی درمی‌آمدند و چقدر تغییر می‌کردند؟» اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند بسیاری از پستاندارانی که امروزه وجود دارند فرصتی برای تکامل به دست نمی‌آوردند. فارک معتقد است «نباید اهمیت انقراض دایناسورها را در تکامل پستانداران امروزی دست کم گرفت.»

دایناسورها در مقابل نخستی‌ها

در دوره کرتاسه تروپوداهای کرکی و پردار متعددی وجود داشتند که سریع و فرز در میان درختان حرکت می‌کردند. با فرض این که گیاهان گلدار به روال تاریخ دنیای امروزی شروع به گسترش و رشد کرده باشد، آیا دایناسورهای نخستی‌مانند می‌توانستند از میوه‌های این گیاهان تغذیه کنند؟ متیو بونان، دیرین‌بیولوژیست از دانشگاه استوکتون در نیوجرسی بیان می‌کند «دلیل تکامل چشم‌های درشت، رنگی و رو به جلوی نخستی‌ها اساسا برای یافتن میوه بوده است. آیا ارتباطی میان میوه‌خوار بودن و داشتن مغز بزرگ وجود دارد؟ نمی‌دانیم اما می‌توان دایناسورهای درخت‌زی را تصور کرد که با خوردن میوه‌ها و پراکنده کردن میوه‌ها رابطه تکاملی مشترکی با گیاهان گلدار ایجاد کرده‌اند. با این حال پاسخ به این سوال که آیا این دایناسورهای میوه‌خوار می‌توانستند مانند نخستی‌ها تکامل یافته تا گروه‌های اجتماعی پیچیده تشکیل دهند یا خیر حدس و گمان محض است.»

بیشتر بخوانید:

چقدر طول می‌کشید تا یک دایناسور سر از تخم درآورد؟

محیط‌های آبی یکی از فضاهای اکولوژیکی است که دایناسورها کاوش زیادی در آن نکرده‌اند. فارک در این خصوص می‌گوید «پستانداران طی تکامل در چند نوبت به دریا بازگشته‌اند. نهنگ‌ها و گاوهای دریایی به طور کامل به اقیانوس‌ها برگشتند، موجوداتی مانند سمور نیز زمان زیادی را در آب می‌گذرانند. تصور این که اگر دایناسورها به دریا بازمی‌گشتند به چه شکلی درمی‌آمدند بسیار جالب است. البته اگر اقوام خزنده دریایی غول‌پیکر دایناسورها مانند موزاسورها و پلزیوسورها از برخورد سیارک جان سالم به در می‌بردند، دایناسورها به سختی می‌توانستند به دریاها برگردند.»

انقراض در عصر جدید

انسان‌ها مهارت خاصی در کشتار حیوانات بزرگ دارند بنابراین اگر دایناسورها از برخورد سیارک با زمین جان سالم به درمی‌بردند نیز در دوره سنوزوئیک منقرض می‌شدند. شاید دایناسورهای بزرگ‌تر مانند ماموت‌ها و دودوها از بین می‌رفتند. انسان‌ها مهارت بالایی در منقرض کردن جانوران بزرگ دارند و این کار را از طریق شکار، تغییرات آب و هوایی یا تخریب زیستگاه انجام می‌دهند. احتمالا دایناسورها در قرن بیست و یک درست مانند موجودات امروزی با مشکلاتی مانند کاهش جمعیت و خطر انقراض روبه‌رو بودند. دایناسورهای بزرگ تنها در مناطق حفاظت‌شده مانند پارک‌های ملی و پناهگاه‌های حیات وحش نگهداری می‌شدند. دایناسورهای کوچک‌تر که از محصولات کشاورزی یا احشام تغذیه می‌کردند به عنوان حیوانات مزاحم مانند گرگ‌های امروزی شکار می‌شدند. احتمال زنده ماندن ساروپودهای بزرگ در کنار انسان بسیار کم به شمار می‌رود چراکه این جانوران بسیار بزرگ بوده و به غذای زیادی نیاز داشتند و بعید است انسان‌ها می‌توانستند حیات وحش کافی برای رشد این دایناسور اختصاص بدهند.

انتهای پیام/۴۰۲۱