چه احکامی قابل فرجام خواهی نیستند؟

به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا، مطابق قانون آیین دادرسی مدنی، فرجام‌خواهی عبارت از تشخیص انطباق یا عدم انطباق رأی مورد درخواست فرجامی با موازین شرعی و مقررات قانونی است. بنابراین، هر شخصی می‌تواند از احکامی که مطابق قانون آیین دادرسی مدنی قابل فرجام‌خواهی هستند در مهلت تعیین شده، تقاضای فرجام‌خواهی کند. اما در همین قانون مواردی نیز پیش‌بینی شده‌اند که حکم دادگاه قابل فرجام‌خواهی نیست.

یکی از احکامی که امکان فرجام‌خواهی در آن وجود ندارد، موارد مستند به اقرار قاطع دعوا در دادگاه است.

در بند ۱ ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، " اقرار قاطع دعوا در دادگاه " غیر قابل فرجام دانسته شده است. البته این احکام غیر قابل تجدیدنظر هم هستند.

علاوه بر این، احکام مستند به نظریه کارشناس نیز امکان فرجام‌خواهی ندارد.

به موجب بند ۲ ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، احکامی که به استناد نظریه یک یا چند نفر کارشناس که اصحاب دعوا به‌طور کتبی رأی آن‌ها را قاطع دعوا قرار داده باشند، غیر قابل فرجام است.

همچنین در احکامی که مستند به سوگند قاطع دعوا صادر شده باشد نیز موضوع فرجام‌خواهی متافی است.

بر اساس بند ۳ ماده ۳۶۹، احکام مستند به سوگند قاطع دعوا را غیر قابل فرجام می‌داند.

از موارد دیگری که حق فرجام‌خواهی در آن‌ها وجود ندارد، احکامی است که حق فرجام‌خواهی نسبت به آن‌ها ساقط گردیده است

به موجب بند چهارم ماده ۳۶۹، " احکامی که طرفین حق فرجام‌خواهی خود را نسبت به آن ساقط کرده باشند "، قابل فرجام‌خواهی نیست.

به موجب بند پنج ماده ۳۲۶، " احکامی که ضمن یا بعد از رسیدگی به دعاوی اصلی راجع به متفرعات آن صادر می‌شود، درصورتی‌که حکم اصلی راجع به دعوا قابل فرجام نباشد "، نیز قابل فرجام‌خواهی نیست.

علاوه بر موارد ذکر شده قانون‌گذار در مواردی آرایی را مشخص کرده است که قابل فرجام‌خواهی نیستند.

منبع: نورنیوز

انتهای پیام/