در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
سریال ادامه‌دارپیمان‌شکنی کاخ‌سفید؛
آمریکا با اختلاف زیاد، رکورددار نقض معاهدات بین‌المللی است/ یانکی‌ها به توافق برد-برد فکر نمی‌کنند
با نگاه به توافقاتی که آمریکا از سال ۱۷۷۲ تا ۲۰۲۱ با شرکای خود منعقد و پس از مدتی آن‌ها را نقض کرده می‌توان به قطع و یقین گفت که واشنگتن با اختلاف زیاد، رکورددار پیمان‌شکنی در مناسبات بین‌المللی است.
به گزارش گروه جهان خبرگزاری آنا، هشداری که سرگئی لاوروف وزیر خارجه روسیه در خصوص شکننده بودن پیمان جدید بین استرالیا، انگلیس و آمریکا و در پی آن آشفته شدن اوضاع منطقه شرق آسیا و اقیانوسیه داد نه به دلیل حضور استرالیا و حتی نه به دلیل مشارکت انگلیس در این توافق بلکه تنها به دلیل سابقه طولانی آمریکا در بستن و سپس شکستن پیمان‌های دوجانبه و چندجانبه بود.
لازم به یادآوری است که روز پانزدهم سپتامبر اسکات موریسون نخست‌وزیر استرالیا، بوریس جانسون نخست‌وزیر انگلیس و جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا پیمان سه‌جانبه نظامی مهمی را به امضاء رساندند که (AUKUS) یا آکوس نام گرفت تا سه طرف از منافع مشترک یکدیگر در منطقه‌ای به گستره اقیانوس هند تا شرق آسیا و قاره اقیانوسیه محافظت کنند. بر اساس آکوس، بریتانیا و ایالات‌متحده متعهد شدند که نیروی دریایی استرالیا را به فناوری زیردریایی‌های هسته‌ای مجهز کنند. استرالیا که به گفته برخی از تحلیلگران در مقابل عمل انجام‌شده قرارگرفته بود قرارداد خرید ۱۲ زیردریایی از فرانسه به ارزش ۶۶ میلیارد دلار را لغو کرد تا به آکوس بپیوندد. این اقدام خشم پاریس را دربر داشت و به‌صورت خودکار جرقه یک تنش جدید بین فرانسه و آمریکا و هم‌پیمانانش در شرق دور را زد.
پیمان‌شکنی آمریکا عامل بخش عمده‌ای از بی‌ثباتی‌های امنیتی در جهان
لاوروف در واکنش به این توافق جدید تصریح کرد که همکاری نسبتاً پایداری در یک دهه اخیر تحت نظارت انجمن ملل جنوب شرقی آسیا (آسه آن) شکل‌گرفته بود اما این پیمان آکوس بی‌شک باعث از بین رفتن چارچوب همکاری‌ها در منطقه آسیا و اقیانوس آرام خواهد شد.
آمریکا قبل از آکوس یک پیمان دیگر تحت عنوان "کواد" با کشورهای هند، استرالیا و ژاپن منعقد کرده بود. هردوی آکوس و کواد در راستای کنترل چین در منطقه منعقد شدند نه در جهت تعامل. موضوعی که در هردوی این توافقات مستتر است تعامل به‌منظور تقابل است. این‌یک طرف قضیه و اما سوی دیگر قضیه خیلی مهم‌تر و ویرانگرتر است. موضوع این است که آمریکا سابقه طولانی در پیمان‌شکنی و تنها گذاشتن متحدان منطقه‌ای و جهانی در پرونده دارد و همین موضوع نگران‌کننده است و باعث خلأ قدرت و به هم خوردن تعادل قوا در منطقه خواهد شد.
بین سال‌های ۱۷۷۲ تا ۱۸۶۲ می‌توان ۳۷۴ معاهده میان آمریکا و قبایل بومیان در این کشور یافت که بسیاری از آن‌ها توسط آمریکا نقض شدند
ملموس‌ترین نقض پیمان آمریکا را همین دو ماه پیش در افغانستان دیدیم و شاهد بودیم که چگونه امنیت مردم افغانستان و منطقه به چالش کشیده شد. دولت غرب‌گرا و گوش‌به‌فرمان کابل تنها ماند و جهان با شوک امنیتی روبرو شد.
به نظر نمی‌رسد که این موضوع یعنی خروج مکرر آمریکا و بی‌اعتنایی به قول و قرارها امری اتفاقی باشد بلکه در طول تاریخ مشخص‌شده که این روند تبدیل به یک امر عادی شده که هر بار با توجیهی جدید بخشی از سیاست واشنگتن بوده است.
از سال ۱۷۷۲ تا ۱۸۶۹ واشنگتن صدها معاهده با قبایل بومی آمریکا امضا کرد و سپس آن‌ها را فسخ کرد و یا اصلاً آن‌ها را اجرا نکرد. لازم به ذکر است تعداد زیادی از قراردادهای مذکور مواردی هستند که آمریکا آن‌ها را ایجاد کرد یا در ایجاد آن‌ها نقش داشت اما آن‌ها را تصویب نکرد. به گفته حقوقدانان، تهیه و تدوین قرارداد به‌تنهایی هیچ تعهدی را به همراه ندارد و زمانی کشوری متعهد به اجرا مفاد آن می‌شود که آن را در پارلمان به تصویب برساند.
با رجوع به پایگاه آرشیو اسناد ملی آمریکا و بررسی سوابق بین سال‌های ۱۷۷۲ تا ۱۸۶۲ می‌توان ۳۷۴ معاهده میان آمریکا و قبایل بومیان در این کشور یافت که بسیاری از آن‌ها توسط آمریکا نقض شدند. واشنگتن هر بار دلیلی برای توجیه پیمان‌شکنی خود داشت.
ترامپ به‌منظور حمایت از رژیم صهیونیستی دستور خروج از «سازمان یونسکو» یا «سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد» را صادر کرد
علاوه بر این، پیمان ورسای در سال ۱۹۱۹ که بین دولت‌های پیروز جنگ جهانی اول (انگلیس، روسیه، فرانسه و آمریکا) و متحدان شکست‌خورده (آلمان، عثمانی، ایتالیا، اتریش-مجارستان) حاصل شد، به جنگ جهانی اول پایان داد. علی‌رغم اینکه آمریکا خود بانی انعقاد این پیمان بود ولی مجلس سنای این کشور در نوامبر سال ۱۹۱۹ این پیمان را به تصویب نرساند. این اتفاق، تعهدات آمریکا به معاهدات بین‌المللی را زیر سؤال برد و زمینه وقوع جنگ جهانی دوم را فراهم کرد.
بیشتر بخوانید:
آمریکا زیر پای دولت غرب‌گرای دوازدهم را خالی کرد/ لزوم استفاده دولت سیزدهم از تجربه تلخ برجام
توافق کنوانسیون بین‌المللی کار در سال ۱۹۴۹ ازاین‌دست اقدامات آمریکا است. این معاهده که برای به رسمیت شناختن بین‌المللی آزادی انجمن‌ها و محافظت از حق افراد برای تشکیل سازمان‌ها ایجادشده هنوز منتظر تصویب سنای آمریکا است. لازم به ذکر است که این توافق به امضای ۱۵۴ کشور، ازجمله همین آمریکا رسیده و در سال ۱۹۵۰ به اجرای کامل درآمد. بااین‌حال، آمریکا هرگز آن را تصویب نکرده است.
توافقنامه ژنو در سال ۱۹۵۴ نمونه دیگر از سیاست عجیب‌وغریب واشنگتن است. کنفرانس ژنو در سال ۱۹۵۴ به‌منظور پایان دادن به جنگ کره و اولین جنگ هندو چین تشکیل شد. این معاهده با امضای ویتنام، فرانسه، چین، شوروی و انگلیس رسید. آمریکا باوجود شرکت در این کنفرانس و مذاکرات مربوط به آن از امضای این توافقنامه خودداری کرد.
مورد بعدی معاهده حذف همه انواع تبعیض علیه زنان در سال ۱۹۷۹ است که آمریکا آن را یک سال بعد یعنی ۱۹۸۰ امضاء کرد اما هنوز منتظر تصویب سنا است.
نمونه دیگر کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها در سال ۱۹۸۲ است. آمریکا هنوز این معاهده را نیز به تصویب نرسانده است.
پیمان‌نامه حقوق کودک در سال ۱۹۸۹ نیز نمونه دیگری از سیاست غیرمنطقی ایالات‌متحده است. این معاهده نخستین توافقی بود که به تشریح حقوق کودکان در زمینه‌های مختلف تحصیلی، بهداشت و عدالت پرداخت و در نوامبر ۱۹۸۹ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. آمریکا تنها عضو سازمان ملل است که این پیمان‌نامه را تصویب نکرده است.
خانه عهد و پیمان آمریکا از پای‌بست ویران است بنابراین در بند نقش ایوان بودن ساده‌لوحی محض است
توافق هسته‌ای کره شمالی در سال ۱۹۹۴ از جمله نمونه‌های بدعهدی آمریکا است. کره شمالی به‌عنوان کشوری که دارای صنعت مدرن هسته‌ای شده بود باعث نگرانی اردوگاه غرب بود. از همین رو آمریکا در اکتبر ۱۹۹۴ برای پایان دادن به برنامه هسته‌ای کره شمالی توافقی موسوم به «چارچوب توافق» با پیونگ‌یانگ منعقد کرد اما درست از همان شروع توافق از عمل به تعهداتش سر باز زد درنهایت در سال ۲۰۰۲ جورج دبلیو بوش رئیس‌جمهور وقت اعلام کرد که آمریکا قصدی برای اجرای تعهداتش در این توافق هسته‌ای ندارد.
مورد دیگر اساسنامه رم است که به تشکیل دیوان بین‌المللی دادگستری منجر شد.۱۲۰ کشور پیش‌نویس نهایی را در سال ۱۹۹۸ پذیرفتند. «بیل کلینتون»، رئیس‌جمهور وقت آمریکا در سال ۲۰۰۰ این توافقنامه را به امضا رساند اما به سنا برای تصویب تحویل داده نشد. در سال ۲۰۰۲ «جورج دبلیو بوش» به سازمان ملل متحد اطلاع داد که دیگر نیازی به تصویب این اساسنامه در سنا نیست.
نهادینه شدن دهن‌کجی به معاهدات در ساختار سیاسی ایالات‌متحده
پیمان کیوتو در سال ۱۹۹۷ نیز در این منظومه می‌گنجد که به‌منظور کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای منعقد شد. آمریکا باوجود امضاء از تصویب آن خودداری کرد.
در این میان دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا رکورددار پیمان‌شکنی و نقض عهد است. این دونالد ترامپ بود که در سال ۲۰۱۸ به‌صورت یکجانبِ کشورش را از توافق هسته‌ای (برجام) بین ایران و پنج عضو دائم شورای امنیت بعلاوه آلمان خارج کرد. اولین پیمانی که دولت ترامپ از آن خارج شد «پیمان تجاری اقیانوس آرام» بود. این اقدام در بهمن‌ماه ۱۳۹۵ صورت گرفت.
در آذرماه ۱۳۹۶، ترامپ به‌منظور حمایت از رژیم صهیونیستی دستور خروج از «سازمان یونسکو» یا «سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد» را صادر کرد. پیش‌ازاین نیز در دهه ۱۹۸۰، این کشور از این سازمان خارج و در سال ۲۰۰۳ دوباره به آن بازگشته بود.
بیشتر بخوانید:
مسکو: نقض عهد آمریکا را تلافی می‌کنیم
بدعهدی ترامپ این بار در افغانستان؛ طالبان آمریکا را متهم به نقض مفاد توافق‌نامهٔ صلح کرد
خروج آمریکا از توافق نیویورک که در سال ۲۰۱۶ منعقدشده بود باعث نادیده گرفتن شرایط مهاجرین به این کشور شد.
آمریکا در ۳۰ خردادماه ۱۳۹۷، به دلیل حمایت مجدد از دولت غاصب صهیونیستی، تصمیم گرفت از «شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد» خارج شود.
مورد دیگر قرارداد تجارت آزاد آمریکای شمالی بین سه کشور کانادا، آمریکا و مکزیک موسوم به «نفتا» بود که آمریکا به‌صورت یکجانبِه از آن خارج شد.
نمونه دیگر، معاهده آسمان‌های باز است که آمریکا در سال ۱۳۹۹ از آن خارج شد. این توافقنامه بین ۳۴ کشور جهان درخصوص اجازه پرواز هواپیماهای تجسسی بر فراز مناطق کشورهای عضو این معاهده است.
اگر کشورهای جهان اندکی به سابقه عدم پایبندی آمریکا به معاهدات، توافقات، ائتلاف‌ها و اتحادهایی که تابه‌حال داشته نظر بیفکنند احتمال به دام توطئه واشنگتن افتادن به حداقل خواهد رسید. گفته می‌شود که در آمریکا بیش از ۹۰۰ موسسه مشاوره‌ای در زمینه جنبه‌های مختلف انعقاد قراردادهای بین‌المللی وجود دارد که درهمان ابتدای عقد قرارداد مشاوره‌های لازم در خصوص راه گریز از انجام تعهدات را نیز به مقامات دولتی و غیردولتی این کشور می‌آموزند.
خانه عهد و پیمان آمریکا از پای‌بست ویران است بنابراین در بند نقش ایوان بودن ساده‌لوحی محض است.
انتهای پیام/۴۱۵۵/
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
