یک ماه مانده به پارالمپیک مصدومیت شدیدی پیدا کردم

به گزارش گروه ورزش خبرگزاری آنا، در اولین بخش برنامه «شب نشینی» روح‌الله رستمی قهرمان وزنه‌برداری پارالمپیک 2020 توکیو در گفت‌وگو با محمد سلوکی اظهار کرد: متولد قم هستم و تا ۱۴ سالگی در این شهر زندگی می‌کردم و بعد به تهران مهاجرت کردم. ۵ تا بچه بودیم، سه برادر و دو خواهر که برادرانم هم تکواندوکار بودند. پدرم نظامی است ولی زیاد اخلاقش به نظامیان نرفته است. تنها فرزند معلول خانواده هستم و طبیعتاً به من توجه بیشتری می‌شد به عبارتی فرزند محبوب خانواده بودم ولی همه سعی می‌کردند طبیعی رفتار کنند تا از سوی من ترحم برداشت نشود و به همین دلیل هم هیچ‌گاه ترحمی از سمت خانواده‌ام حس نکردم.

وی تصریح کرد: در سال ۸۴ حدود یک سال با بیماری عفونی دست و پنجه نرم کردم و مرا خیلی اذیت کرد و بسیار ضعیف شدم به همین خاطر وزنم به طور محسوسی کم شد و در بیمارستان بستری شدم. به پدر و مادرم این دوران بسیار سخت گذشت و به فکر فرو رفتند که چطور می‌توانند مرا قدرتمند کنند تا با بیماری‌هایم کنار بیایم. پرس‌وجو کردند در محله ما باشگاه بدنسازی بود و به من پیشنهاد شد که همراه برادرانم به این باشگاه برویم. همه وسایل‌های این باشگاه برای افراد سالم بود و احتمال می‌دادیم مرا پذیرش نکنند چون مسئولیت داشت اما بر خلاف تصورمان استقبال خوبی از من کردند و مربی‌ام به من کمک زیادی کرد.

مرد طلایی وزنه‌برداری پارالمپیک توکیو بیان کرد: در دو دسته وزنی رکورددار بودم و بالاترین مقام‌ها را آورده‌ام و در حالت عادی در ورزش آرزویی ندارم اما ورزش اینگونه است که از جایی به بعد مسائلی برایت مهم می‌شود که تا آن موقع مهم نبوده و آن این است که تلاش کنی آوازه میهنت را سر زبان‌ها بیندازی و پرچم کشورت را در همه میادین بالا ببری و این دیگر چیزی فراتر از ورزش است و یک موضوع فردی نیست.

رستمی درباره آرزوهایش افزود: بعد از کسب مدال طلای پارالمپیک فعلاً فقط آرزویم استراحت و خواب است. برای توکیو روزی دو سه ساعت تمرین داشتم اما چون رشته‌ام یک ورزش قدرتی است در تمرینات روزانه روزی چند هزار تن وزنه بالا و پایین می‌کنیم. نسبت به بقیه افراد خوراک عجیبی نداریم اما اگر نزدیک مسابقات باشیم میزان کالری دریافت شده را باید مدیریت و رعایت کنیم. فقط ورزش می‌کنم و تنها درآمدم از ورزش است. جوایز هم به این صورت است که جوایز المپیک توکیو در مقایسه با المپیک لندن کمتر هم هست چون جایزه المپیک لندن برای مدال طلا ۲۰۰ سکه بود اما الان سکه نمی‌دهند پول می‌دهند و مبلغ آن ۲ میلیارد تومان که ۲۰۰ سکه خیلی بیشتر از ۲ میلیارد است. زمینه حمایت اسپانسرها از ورزش معلولین در کشور ضعف زیادی وجود دارد و حامیان مالی نسبت به معلولان کم لطف هستند.

قهرمان پارالمپیک توکیو بیان کرد: در این دوره از مسابقات آمار مدال های ایران بسیار خوب بود. برخورد دیگر کشورها با ما توأم با احترام و ارزش قائل شدن است چون ورزشکاران نامی در ایران داریم باعث می‌شود همیشه مورد تقدیر و احترام باشیم. تفریحم علاوه بر ورزش کردن، کتاب رمان خواندن و فیلم دیدن است. از کتاب‌ها رمان‌های اجتماعی و مذهبی و از فیلم‌ها آثار مجیدی و حاتمی کیا را دوست دارم.

وی در پاسخ به این سوال که اگر بخواهد غیر از ورزش به فعالیت در زمینه دیگری بپردازد چه مسیری را دنبال می‌کند، گفت: فیلم ورزشی خیلی کم داریم و به این حوزه اصلاً پرداخته نشده است. اگر بخواهم فیلم‌ساز شوم فیلم ورزشی می‌سازم و اینکه یک ورزشکار از چه مرحله تا چه مرحله‌ای باید طی کند تا به بهترین درجات برسد را به تصویر می کشم. اعتقادات مذهبی به من دلگرمی می‌دهد. هر کس در هر شرایط سختی که هست باورهایش به کمکش می‌آید و من هم از این قاعده مستثنی نبودم.

رستمی ماجرای مصدومیتش یک ماه مانده به پارالمپیک را تعریف کرد و افزود: یک ماه مانده به پارالمپیک در جریان تمرین آسیب‌دیدگی شدید دست برایم پیش آمد و شرایط خیلی سختی بود چون همه منتظر رکورد زدن و طلا برای من بودند و این آسیب روحی هم به من زد؛ خیلی به هم ریخته بودم و همین توکل و توسل مرا نگه داشت تا به خودم مسلط باشم. من و دو نفر دیگر در این رشته را از ابتدا طلایی و روی مدال طلای ما حساب کرده بودند و این فکر کردن درباره آینده و نتیجه این مصدومیت برای من بار روانی شدیدی داشت. بعد از بررسی‌های پزشکی به من گفتند عضله دستم پاره شده است و هیچ کاری نمی‌توان کرد. به شدت ناامید شده بودم و در پست‌ها و استوری‌هایم در فضای مجازی فقط از مردم می خواستم دعایم کنند تا شرمنده‌شان نشوم.

وی درباره سیامند رحمان وزنه‌بردار معلول ایرانی که چندی پیش فوت کرد، عنوان کرد: سیامند رحمان را به اعتماد به نفسش می‌شناسم؛ او هیچ وقت دوست نداشت به نشدن فکر کند و هر کاری را شروع می‌کرد دوست داشت تمامش کند. در یکی از اردوها واقعاً آماده نبود و یک وزنه را بد زد من داشتم از او فیلم می‌گرفتم وقتی به او نشان دادم گفت: «این فیلم را پاک کن» چون دوست نداشت کسی او را با ضعف ببیند. در یک کلام رحمان اراده بلندی داشت.

مدال‌آور ایرانی در پارالمپیک توکیو اظهار کرد: ورود به عرصه ورزش نگاهم را به زندگی عوض کرد. در مواجهه با بسیاری از مشکلات قبل از ورزش طور دیگری برخورد می‌کردم و بعد از ورود به ورزش دیدگاهم مثبت‌تر شد و بهتر با مشکلات مواجه می‌شوم. همیشه اعتقاد داشته‌ام در فضایی که داریم زندگی می‌کنیم و موفقیت‌هایی که به آنها دست پیدا می‌کنیم را مرهون خون شهدایی هستیم که در هر دوره با جان خودشان این انقلاب را حفظ کردند و بعد از آن موفقیتم در پارالمپیک را مدیون خانواده‌ام و پدر و مادرم هستم که از جان و دل برایم مایه گذاشتند و هیچ‌وقت کم نگذاشتند و نگفتند خسته شدیم. ۱۳ سال در عرصه ورزش کمک حال و همراهم بودند. روزهای سختی را گذراندیم و همیشه خانواده یار و یاورم بودند.

انتهای پیام/۴۰۴۸/