در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
آنا گزارش می‌دهد؛
حسین محجوب ۷۴ ساله شد/ رهروی آهسته و پیوسته در جاده هنر با نقش‌هایی مشابه که شبیه هم نشدند
حسین محجوب با حضور باثبات و گزیده‌کاری در سینما و تلویزیون، نشان داده که اصول حرفه‌ای
بازیگری را به‌خوبی می‌شناسد.
به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، حسین محجوب بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون امروز ۷۴ ساله شد. چهره‌ای که شاید اطلاق نام ستاره برای او چندان معمول نباشد اما کارنامه‌اش نشان می‌دهد که از آن دسته بازیگرانی است که هیچ‌گاه برای نقش خود کم نگذاشته و بعید است بازی ضعیفی از او در ذهن مخاطبان سینما و تلویزیون وجود داشته باشد.
حسین محجوب متولد دهم مردادماه ۱۳۲۷ در رشت است. او پس از اخذ دیپلم رشته ادبی، فعالیت خود را در تئاتر آغاز کرد و این شانس را داشت که در ۲۱سالگی با نمایش «دندان مار» بهرام بیضایی حضور در یک اثر حرفه‌ای را تجربه کند. محجوب سه سال بعد و در سال ۱۳۵۱ نخستین نقش سینمایی‌اش را در فیلم «رگبار» ساخته بهرام بیضایی ایفا کرد.
تنها تجربه کارگردانی در جوانی و شکوفایی در دهه ۶۰
پیش از انقلاب، بازی در سریال‌های «دلیران تنگستان» و «سمک عیار» از دیگر نقش‌آفرینی‌های محجوب در حوزه تصویر بود و او ترجیح داد که بیشتر در تئاتر به تجربه‌اندوزی بپردازد. دو تئاتر «جنایات و مکافات» به کارگردانی علی رفیعی و «قیمت آهن چنده» به کارگردانی زنده‌یاد رضا کرم‌رضایی از جمله نمایش‌هایی هستند که محجوب در آن سال‌ها در آنها نقش آفرینی کرده است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، او خیلی زود کارگردانی در سینما را هم تجربه کرد. فیلم سینمایی «چوپانان کویر» در سال ۱۳۵۹ با بازیگرانی همچون رضا ژیان، فردوس کاویانی، اسماعیل پوررضا، مهری مهرنیا، سیروس گرجستانی و گلاب آدینه ساخته شد؛ اما هیچ‌گاه به نمایش درنیامد. ترکیب بازیگران این فیلم که اغلب آنها از فعالان تئاتر در آن سال‌ها هستند، نشان‌دهنده تعلق خاطر محجوب به تئاتر به عنوان بستر آغاز فعالیت‌های هنری اوست.
بیشتر بخوانید:
حسین محجوب که عموماً به عنوان بازیگری گزیده‌کار شناخته می‌شود، در دهه ۶۰ در چند سریال و فیلم سینمایی پرمخاطب هم حضور داشت. از جمله آنها می‌توان به سریال‌های سربداران، سلطان و شبان، کوچک جنگلی و فیلم‌های دوران سربی، برهوت، شاید وقتی دیگر، پرده آخر و ریحانه اشاره کرد.
«مادیان» و «رنگ خدا»؛ درخشش محجوب با نقش‌هایی مشابه که شبیه هم نشدند
اما نخستین نقش درخشان سینمایی محجوب و به تعبیر برخی بهترین نقش‌آفرینی او بر پرده نقره‌ای در سال ۱۳۶۳ و با فیلم «مادیان» ساخته علی ژکان رقم خورد. محجوب در این اثر نقش «رحمت» را به عهده داشت و توانست در کنار سوسن تسلیمی بازی قابل باور و به اندازه‌ای از خود به نمایش بگذارد آن هم در ملودرامی روستایی که فضایی خشن و مبتنی بر روابط کاملاً سنتی داشته و عواطف مخاطبان خود را نشانه رفته بود.
بسیاری از کارشناسان، بازی او در فیلم تحسین‌شده «رنگ خدا» را تکرار نقش رحمت می‌دانند؛ هرچند محجوب توانست با کدگذاری‌های ظریف بین «رحمت» در «مادیان» و پدر محمد در «رنگ خدا» توانایی‌های خود در ایفای نقش‌های درونگرا با ظاهری خشن را به رخ بکشد. با این که درخشش او در فیلم «مادیان» نتوانست نظر مثبت هیئت داوران جشنواره فیلم فجر را به خود جلب کند اما بازی او در «پرده آخر» به کارگردانی واروژ کریم مسیحی باعث شد تا در نهمین جشنواره فیلم فجر(۱۳۹۶) نامزد دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود.
او در این فیلم نقش «اسحاق» را بر عهده داشت که برای خرید مرده‌ریگ خاندان رو به انقراض کامران میرزا به عمارت قدیمی آمده بود. محجوب با استفاده درست از بازی در سکوت که از توانایی‌های شاخص اوست، توانست نگاه‌ها را به خود جلب کند.
محجوب در دهه هفتاد نیز روند گزیده‌کاری خود را حفظ کرده و کیفیت کارش را فدای کمیت نکرد. «رنگ خدا» ساخته مجید مجیدی به عنوان یکی از فیلم‌های شاخص دهه هفتاد که نخستین نامزدی اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان را برای ایران به همراه داشت، یک دیگر از نقش‌آفرینی‌های درخشان محجوب بود. او با ایفای نقش پدری زخم‌خورده و درونگرا توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از جشنواره فیلم فجر دریافت کند.
سیمای پدران رنج‌دیده با چهره محجوب
«من ترانه ۱۵ سال دارم» ساخته رسول صدرعاملی از دیگر کارهای شاخص دهه هشتاد اوست که با وجود کوتاهی، تأثیر عمیقی روی مخاطب برجای می گذارد. نگرانی‌های پدر زندانی دختری نوجوان به بهترین شکل در بازی او تبلور پیدا کرده و کیفیت چشمگیری دارد. به خصوص در صحنه‌های دونفره‌اش با ترانه علیدوستی که حس واقع‌گرایی کار را دوچندان کرده است.
یکی دیگر از نقش‌های به‌یادماندنی محجوب، شخصیت «سید خلیل صحاف» در سریال «صاحبدلان» ساخته محمدحسین لطیفی است که در ماه رمضان سال ۱۳۸۵ روی آنتن رفت و با استقبال مخاطبان مواجه شد.
خلیل صحاف برخلاف برادر بی‌ایمانش جلیل (محمد کاسبی) اعتقادی قوی دارد پس از گرفتن قرآنی قدیمی برای صحافی به تحولی درونی دچار می‌شود. محجوب با بهره‌گیری از لحن خاص، صدا، میمیک صورت و البته پشتوانه سال‌ها تجربه بازیگری، تصویری دوست‌داشتنی از مردی دنیادیده، مذهبی، خانواده دوست و دل‌رحم که دچار تردیدهای فراوانی شده است را ارائه داد.
در اوایل دهه نود محجوب در دو مجموعه تلویزیونی «در مسیر زاینده‌رود» و «زمانه» که هر دو به کارگردانی حسن فتحی بود نیز بار دیگر نقش پدرهایی رنجور و علاقه‌مند به خانه و خانواده را ایفا کرد؛ شخصیت‌هایی که البته تفاوت‌های ماهوی و فرمی زیادی با هم داشتند و او توانست به خوبی این تفاوت‌ها را برای مخاطب برجسته سازد. به‌ویژه در سریال «در مسیر زاینده رود» که لهجه اصفهانی داشت و باید نقش پدری فرزند ازدست‌داده را ایفا می‌کرد.
بیشتر بخوانید:
سینمای گرجستان در جشنواره جهانی فیلم فجر بررسی می‌شود
محجوب در ۲۰۱۶ (۱۳۹۵ش) در یک همکاری بین‌المللی در فیلم «خیبولا» به کارگردانی گئورگی اواشویلی، کارگردان گرجی کاندیدای اسکار در نقش رئیس‌جمهور سابق گرجستان نیز بازی کرد که این بار هم نقش‌آفرینی او مورد توجه منتقدان قرار گرفت.
حسین محجوب بازیگری است که اصول این حرفه را به‌خوبی می‌شناسد و از این اصول در روند کاری خود بهره می‌برد. و توانسته در این سال‌ها به دور از حواشی نامی نیک در عرصه هنر از خود به جا بگذارد. کارنامه کاری این بازیگر پیشکسوت بیش از هر چیز نشان‌دهنده توانایی او در ایفای نقش‌های به ظاهر منفعل و مشابه اما سرشار از جزئیات بکر است. ازسوی دیگر روند باثبات فعالیت و گزیده‌کاری حسین محجوب هم می‌تواند گواهی دیگر بر حرفه‌ای بودن آن در فضای سرشار از تنش و فراز و نشیب بازیگری در ایران باشد. این رهور آهسته اما پیوسته جاده هنر، بازیگری را از دوران جوانی آغاز کرد، در میانسالی به پختگی و درخشش رسید و این روزها در میانه دهه هشتم زندگی همچنان پرتوان و با انرژی و با انتخاب‌های درست به کار خود ادامه می‌دهد.
انتهای پیام/۴۱۰۴/پ
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
