تقوای حاکمان در حکمرانی علوی یک اصل است

به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگ گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، همایش تخصصی حکمرانی علوی با همکاری مدرسه حکمرانی شهید بهشتی و بنیاد بین‌المللی غدیر و با حضور مهدی غضنفری، رئیس مدرسه شهید بهشتی، حسین ظریف منش، رئیس بنیاد بین‌المللی غدیر، آیت‌الله کاظم صدیقی، دبیر کل بنیاد بین‌المللی غدیر، عباس دی پالما، رهبر شیعیان ایتالیا، محسن اسماعیلی عضو مجلس خبرگان رهبری، محمدحسین رجبی دوانی، عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین (ع) و حجت‌الاسلام‌والمسلمین عبدالحسین خسروپناه، معاون علوم انسانی و هنر دانشگاه آزاد اسلامی امروز دوشنبه ۴ مرداد به صورت مجازی برگزار شد.

در این مراسم شیخ عباس دی پالما، رهبر شیعیان ایتالیا ضمن تبریک اعیاد قربان و غدیر گفت: اگرچه دوره حکومت حضرت علی(ع) کوتاه است اما دوره شکوفایی هم هست. امروز غرب با چالش فقدان معنویت مواجه است که حضرت علی(ع) در جای جای زندگی و حکومت خود متوجه آن بودند. تجربه حکومت اسلامی در ایران پیوند عمیقی با اصول اسلامی دارد که بیانگر این است که اسلام در سطح نظریه محدود نمی‌شود و چارچوب اجرایی هم دارد و در فصل اول قانن اساسی ایران هم قابل مشاهده است که اساسی‌ترین اصل، اصل توحید است یعنی این حکومت هم به معنویت و هم به مسائل و امور دنیوی و عمومی توجه دارد اما قانون اساسی در ایتالیا با مسئله کار شروع می‌شود و این از ویژگی‌های حکمرانی اسلامی است که آن را از سایر حکمرانی‌ها جدا می‌کند.

دی‌پالما افزود: اسلام فقط دین فردی نیست بله دین اجتماعی هم است و به سعادت کلی جامعه توجه دارد که از ضرورت‌های حکومت اسلامی است. حضرت علی(ع) در نامه به مالک اشتر که حکم نامه به همه فرمانداران را دارد خود را در حکومت اسلامی عبدالله معرفی می‌کند کسی که برای عبادت خدا به مردم خدمت و حکومت می‌کند. اصل دیگر در حکومتداری داشتن تقوا است که حضرت از مالک اشتر می‌خواهند در حمله احوال متوجه خدا باشد، که اگر خواست الهی در نظر گرفته شود چون او علیم و خبیر ب همه امور است انسان را در محیط امن قرار می‌دهد.

وی تصریح کرد: در سیره حضرت علی(ع) حکمران اسلامی نباید مغرور و متکبر باشد و این انقلابی در شیوه حکمرانی و حکومتداری است. حضرت علی(ع) بر نماز جماعت تاکید دارند چون وسیله ارتباطب با مردم و مهمترین عامل وحدت است. در عین حال منظور حضرت علی(ع) از خودسازی و تقوا صوفی‌گری و ترک دنیا نیست بلکه منظور این است که حاکم بدون تزکیه نفس نمی‌تواند سیاست نافع داشته باشد.

انتهای پیام/4162/