اوج ملاقات بنده با خدا

گروه استان‌های خبرگزاری آنا با اینکه هنوز در آغاز  ماه رمضان  هستیم، اما سؤالی ذهنمان  را درگیر می‌کند و آن اینکه چرا هر سال ماه رمضان که به روزها  و ساعات پایانی می‌رسد، غمی سنگین بر دلمان می‌نشیند که حاکی از یک فراق است. مگر این ماه چه خصوصیتی دارد که بسیاری از مردم عادی نیز در فراق آن اندوهگین می‌شوند.

در مرور روایات اسلامی درباره این ماه به نکاتی برمی‌خوریم که تا حدودی راز مسئله را برملا می‌کند. روایات به ما می‌آموزد که این ماه بهترین ماه است، روزهایش بهترین روزها، شب‌هایش بهترین شب‌ها، ساعاتش بهترین ساعات، نفس کشیدن در آن تسبیح است، حتی  خواب ما در آن عبادت است، اعمال بندگان در آن مقبول است، تلاوت قرآن در آن بسیار پرفضیلت است تا آنجا که یک آیه قرآن معادل یک ختم قرآن است. دست و پای شیطان بسته است و... اینها همه و خیلی امتیازات دیگر از زمره برکات ماه رمضان است که روایات بر آن تأکید می‌کند؛ البته  همین مقدار برای یک انسان مؤمن کفایت می‌کند که دوری این ماه بر او سنگین باشد؛ اما باز هم به نظر می‌رسد در این ماه رازی نهفته است.

با نگاهی عمیق‌تر به روایات و ادعیه سه ماه رجب، شعبان و رمضان متوجه می‌شویم که این سه ماه پلکان قرب به خدا و وسیله رسیدن به ملاقات خداست، آری خداوند چنان طراحی کرده است که بندگان او  پله‌پله تا ملاقات او رشد کنند. انسان در طول سه ماه در مسیر ملاقات گام برمی‌دارد و ماه رمضان اوج این ملاقات است.

اوج این ملاقات، ماه رمضان و در دل این ماه، شب قدر است؛ بنابراین ماه رمضان فصل ضیافت است و در این ضیافت، مهماندار خداست، مهمان بنده صدیق خداست و پذیرایی این مهمانی عبارت از دلدادگی عمیق و حقیقی میان بنده با خداست، اینکه در ادعیه معصومین، خداوند بالاترین آرزوی عارفان معرفی شده به همین دلیل است.

آری رمضان ماه عشق‌بازی بندگان با خداست، در دعای ابوحمزه از خدا می‌خواهیم که عشق خود را بر قلوب ما نازل کند و این بزرگ‌ترین هدیه خدا به بندگان خویش است، در این ماه اگر سفارش به توبه شده است یعنی گذشتن از همه بدی‌ها و در رأس همه بدی‌ها گذشتن از  نفس اماره، انسان اگر توانست از نفس خود بگذرد به ملاقات خدا خواهد رسید.

حافظ چه نیکو سرود:
میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

دستور تلاوت قرآن نیز که در این ماه داده شده است و به فراخور جایگاه بندگان مفهوم متفاوتی دارد، از آنجا که طبق روایات، قرآن تجلی خدا بر خلق است، برای اولیای خدا تلاوت قرآن، فراتر از تلاوت ظاهری و در واقع حکایت همین دلدادگی است.

آری اگر پایان ماه برای روزه‌داران سخت می‌گذرد از همین روست که فرصت این رابطه عاشقانه میان خدا و مخلوق به پایان می‌رسد و بنده خدا نمی‌داند آیا در سال بعد فرصتی برای این معاشقه به او داده خواهد شد یا نه و این دغدغه، غمی سنگین بر قلب او می‌نهد.

مجتبی جعفری معاون فرهنگی دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهین‌شهر

انتهای پیام/۴۱۱۷/۴۰۶۲/