گاف فدراسیون پزشکی- ورزشی یا وزارت ورزش؟!/ تکواندو در شوک

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، در حالی که تنها پنج‌ماه دیگر تا میدان المپیک زمان باقی مانده اما این روزها اخبار امیدوارکننده‌ای از وضعیت کاروان ورزشی ایران به گوش نمی‌رسد؛ همین چند روز پیش بود که رقابت‌های جام جهانی ژیمناستیک و بوکس که جزء مسابقات کسب سهمیه المپیک محسوب می‌شوند، لغو شدند و مشخص نیست چه زمانی سهمیه‌های باقی‌مانده در این دو رشته ورزشی توزیع می‌شود. این در حالی است که هم در رشته بوکس و هم ژیمناستیک ورزشکاران تمرینات زیادی داشتند و به کسب سهمیه المپیک امیدوار بودند، اما به دلیل شیوع ویروس کرونا این رقابت‌ها لغو شد و زمان آن هم مشخص نیست.

علاوه بر این موضوع خبری که این روزها به شدت باعث نگرانی اهالی ورزش و به خصوص تکواندوکاران شده بحث مصدومیت آرمین هادی‌پور است، تکواندوکار المپیکی کشورمان در مهرماه امسال دچار مصدومیت شد و همان زمان فدراسیون پزشکی- ورزشی اعلام کرد او نیاز به جراحی ندارد و با فیزیوتراپی مشکلش برطرف می‌شود، اما حالا با تشدید مصدومیت‌اش پزشکان اعلام کردند هادی‌پور نیاز به جراحی دارد و اگر زیر تیغ حراجی برود به احتمال زیاد میدان المپیک را هم از دست خواهد داد که البته این موضوع مورد موافقت او و کادر فنی تیم ملی تکواندو قرار نگرفت و آن‌ها عمل جراحی را در شرایط فعلی نپذیرفتند.

همه اهالی ورزش به‌خوبی می‌دانند رسیدن به میدان المپیک کار سخت و دشواری است، هادی‌پور برای رسیدن به سهمیه المپیک دو سال زحمت کشید و حالا در شرایطی که باید تمرینات خود را پیگیری می‌کرد اسیر مصدومیت شده است و این موضوع شوک بدی به او و فدراسیون تکواندو وارد کرده است؛ البته در گذشته مشابه این اتفاقات در رشته تکواندو شاهد بودیم و موضوع جدیدی برای فریبرز عسگری سرمربی تیم ملی تکواندو نیست، در فاصله هشت ماه مانده به المپیک لندن 2012 محمد باقری‌معتمد دچار پارگی رباط صلیبی شد و در آن زمان با فیزیوتراپی و آب‌درمانی توانست به میدان المپیک برسد و اتفاقاً به مدال نقره هم دست پیدا کرد.

حالا سرمربی تیم ملی تکواندو امیدوار است هادی‌پور هم این روزهای سخت را سپری کند. او در مورد وضعیت آرمین هادی‌پور گفته است: «به صورت روزانه باید رباط پاره‌شده را با رباط‌های حمایت‌کننده و عضلات زانو در حد امکان تقویت کرد و در همین بحث درمانی و تقویتی جداگانه تمرین را ادامه خواهد داد. یک تِیپ خاص (چسب برای حمایت از عضلات، تاندون‌ها، رباط‌ها و البته کاهش درد ورزشکاران استفاده می‌شود) را کادر پزشکی روی زانویش خواهند چسباند و تمام جلسات تکواندو، پای آرمین باید تِیپ شود. یک زانوبند مخصوص پارگی رباط صلیبی هم که خریداری شده تا در تمرینات فنی استفاده کند تا استحکام زانویش را بالا ببرد و به شرایط ایدئال برسد. نهایتا نزدیک به بازی‌های المپیک، تمرینات پرفشار را برای او خواهیم داشت. او آسیب جدی دیده، راه سختی را پیش‌رو داریم و تمام تلاشمان را می‌کنیم که هادی‌پور کمترین آسیب و اذیت را ببیند. قطعا نگرانی داریم چون بازیکن المپیکی‌ و شانس مدال‌مان است. من این مسیر را با محمد باقری‌معتمد تجربه کردم و می‌دانم این راه سخت است. اما با تمام وجود این سختی‌ها، ریسکش کمتر از جراحی است که احتمال نرسیدن هادی‌پور به المپیک بود».

البته علاوه بر محمد باقری‌معتمد دیگر تکواندوکاران کشورمان هم در این شرایط قرار گرفته‌اند، هادی ساعی پرافتخارترین المپین کشورمان در المپیک پکن دچار پارگی پی‌سی‌ال شد، اما موفق به کسب مدال طلا شد. تکواندوکاران دیگر همچون علیرضا نصرآزادانی و بهنام اسبقی هم با چنین مصدومیتی روبه‌رو شدند اما توانستند با همان شرایط در مسابقات بین‌المللی حاضر شوند.

گاف فدراسیون پزشکی- ورزشی یا وزارت ورزش؟!

اما در بحث مصدومیت هاد‌ی‌پور برخی زوایا قابل بررسی است، که اشاره کردن به آن خالی از لطف نیست. ملی‌پوش المپیکی کشورمان در مهرماه امسال که مورد معاینه قرار گرفت به گفته پزشکان فدراسیون پزشکی- ورزشی نیاز به جراحی نداشت و با فیزیوتراپی مشکلش برطرف می‌شد که البته این اتفاق نیفتاد و علاوه بر اینکه مصدومیت او برطرف نشد بلکه پارگی کامل رباط صلیبی برای او اتفاق افتاد و حالا به گفته پزشکان هم باید جراحی کند. حال این سوال به وجود می‌آید اگر همان زمان هادی‌پور جراحی می‌کرد قطعاً در فاصله پنج‌ماه مانده به المپیک شرایط بهتری داشت و علاوه بر مصدومیت نگرانی و استرس هم نداشت. اما به تشخیص پزشکان هادی‌پور جراحی نشد و حالا وضعیت مصدومیت او بدتر از قبل شده است. ضمن اینکه گفته می‌شود آرمین هادی‌پور در این چند روز اخیر به پزشکان زیادی مراجعه کرده و به صورت شخصی به دنبال  درمان است.

در اسفندماه سال گذشته حمیده عباسعلی پس از کسب سهمیه المپیک به شدت مصدوم شد و در آن زمان با پیگیری کمیته ملی المپیک و فدراسیون پزشکی- ورزشی او به آلمان اعزام شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت، پیش از او  هم سهراب مرادی چنین وضعیتی داشت و برای درمان خود از سوی کمیته ملی المپیک به آلمان اعزام شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت اما حالا آرمین هادی‌پور ملی‌پوش المپیکی کشورمان باید به صورت شخصی پیگیر درمان خود باشد؟! و اصلاً چرا در مهرماه امسال وضعیت مصدومیت او به صورت جدی پیگیری نشد که در این مدت زمان باقی‌مانده تا المپیک چنین شرایطی به‌وجود نیاید؟!

پای وزارت ورزش و جوانان در میان است؟!

اگرچه در بحث مصدومیت آرمین هادی‌پور عملکرد فدراسیون پزشکی- ورزشی مورد انتقاد قرار گرفته است، اما قبل از آن باید به وضعیت این فدراسیون هم نگاهی بیندازیم، در آبان ماه سال 98 دوره ریاست چهارساله غلامرضا نوروزی به پایان رسید و چند روز پس از آن از سوی وزارت ورزش و جوانان مهرزاد خلیلیان به‌عنوان سرپرست برای این فدراسیون انتخاب شد. ثبت‌نام خلیلیان در انتخابات این فدراسیون سبب شد او از سمت خود کناره‌گیری کند و پس از آن مسجدی به‌عنوان دومین سرپرست از سوی وزارت ورزش و جوانان انتخاب شد، دوره سرپرستی مسجدی در این فدراسیون تا دی‌ماه امسال به طول انجامید و هیچ‌کس به درستی نمی‌دانست در این شرایط حساس فعلی چرا فدراسیون پزشکی- ورزشی که حساسیت بالایی دارد تعیین تکلیف نمی‌شود، البته صحبت‌ها مبنی بر این بود که وزارت ورزش از گزینه‌ای حمایت می‌کند و آن گزینه مورد نظر هم به دلیل بازنشستگی نمی‌تواند تأیید صلاحیت بگیرد و به همین خاطر روند برگزاری انتخابات به تعویق افتاد. در نهایت پس از کش و قوس فراوان انتخابات این فدراسیون در دی‌ماه امسال برگزار شد و غلامرضا نوروزی با وقفه یک سال و چند ماه برای مدت چهار سال دیگر به‌عنوان رئیس برای این فدراسیون انتخاب شد. پس قاعدتاً در این شرایط نگاه‌ها باید به سمت وزارت ورزش و جوانان باشد که زودتر تکلیف این فدراسیون را مشخص نکرده است چرا که مصدومیت آرمین‌ هادی‌پور از مهرماه بوده و دوره جدید نوروزی در فدراسیون پزشکی- ورزشی از دی‌ماه آغاز شده است.

قطعاً دوره سرپرستی در یک فدراسیون ورزشی می‌تواند آسیب جدی  به ورزش ایران وارد کند، موضوعی که وزارت ورزش و جوانان بارها در فدراسیون‌های مختلف آن را تکرار کرده است و حتی در برخی از فدراسیون‌های ورزشی از جمله فدراسیون پزشکی-ورزشی دوره سرپرستی بیشتر از 3 تا 6 ماه شده و طبیعی است که در شرایط گذرا تصمیم‌گیری سخت خواهد بود و فردی هم که به‌عنوان سرپرست حضور دارد نمی‌تواند تصمیمات بلندمدت بگیرد و همین موضوع می‌تواند مشکلات جبران‌ناپذیری به‌وجود بیاورد.

انتهای پیام/4057/