در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
آنا از تیتراژ سریالها گزارش می‌دهد؛
آوازهایی که «فالش» شده‌اند!/ اینجا تریبونی است برای خودنمایی چه گلزار باشد و چه جوانکی گمنام
باید پرسید که آیا این خوانندگان پرطرفدار هستند که برای حضور در تولیدات به‌ویژه سریال‌های تلویزیونی دستمزدهای عجیب تقاضا می‌کنند یا اینکه همه چیز به روابط سالم طرفین و شاید بی‌میلی سریالسازان و دل سپردن به هر صدایی برمی‌گردد.
به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، سالیانی است که سریالسازان در تلاشند تیتراژهایی متفاوت را برای تبلیغ و دیده شدن هرچه بیشتر آثار خود استفاده کنند. ایده‌ای که هر از چندگاهی خود موجب حواشی و سر و صداهایی هم می‌شود و گاه در این بین اهالی موسیقی نیز از واژه «باندبازی» استفاده می‌کنند.
این اتفاق نه فقط در تولیدات سینمایی که خیلی وجه بارزی ندارد بلکه در سریالها علنی‌تر است و شاید کمتر سریالی خصوصاً در آنتن سیما را ببینید که تیتراژ پایانی و حتی قطعات میانی را به صدای خواننده‌ها اختصاص ندهند.
یک تریبون جذاب برای عرض‌اندام کردن
هرچند این صدا همیشه نیز باب میل مخاطب نیست و اینجاست که باید به سراغ روابط فوق‌الذکر رفت. تیتراژ سریالها به نظر این قدر جذاب هست که بازیگری همچون محمدرضا گلزار هم برای تجربه و شاید خودنمایی هرچه بیشتر سراغ آن می‌رود. همچنان که طی روزهای اخیر دفتر موسیقی ارشاد خبر داد که این بازیگر مجوز قطعه «جا موندم» را برای تیتراژ سریال «گیسو»(شبکه نمایش خانگی) به خوانندگی و آهنگسازی خود دریافت کرده است.
رویکرد مهم اما بر سر سریال‌های تلویزیونی است که تا بوده محل اختلاف میان اهالی موسیقی است. در این بین سریالسازان نیز از قافله عقب نمی‌مانند و این بخش از قضیه را برای جذب دوچندان مخاطب خالی نمی‌گذارند. اتفاقی که گاه به صرف دیده شدن است و نه انتخابی لزوما منطقی.
با رجوع به گذشته قابل اذعان است که همواره خوانندگانی نیز بوده‌اند که برای خودنمایی و تبلیغ آثارشان حتی حاضر شده‌اند به سریالسازان پول پرداخت کار کنند و یا نهایتاً نه پولی گرفته و نه وجهی داده‌اند تا قطعات پایانی سریالها را از آن خود کنند بلکه در ادامه راه خود در حوزه موسیقی بیشتر دیده شوند.
انتخابی که می‌توانست بهتر باشد
رضا یزدانی این شب‌ها قطعه «خانه اجدادی 2» را برای سریال «خانه امن» خوانده؛ صدایی به سبک همیشگی این خواننده و با فرم راک که هر از گاهی با درونمایه نسبتاً معمایی و پرالتهاب قصه نیز ارتباط می‌گیرد. هرچند جایگزین‌های بهتری برای چنین صدایی می‌توانست بر سریال احمد معظمی بنشیند اما فرضیه اخیر در اینجا صدق نمی‌کند و همکاری این دو در «خانه امن» گویا صرفاً به سابقه همکاری قبلی برمی‌گردد.
صدایی جواب‌گرفته و به قولی آزمون‌پس‌‌داده که نیازی هم به ارتباط و روابط فی‌مابین ندارد اما بازهم برخی چنین ساز و آوازی را بر این مجموعه خاص نمی‌پسندند. خصوصاً اینکه با این همه خوانندگان ریز و درشت و گاه خوش‌صدا، می‌توان دست به انتخاب‌های بهتر نیز زد.
یک اتفاق جالب برخلاف خود سریال
«شرم» احمد کاوری که این روزها انتقادات عجیب و غریبی را از ناحیه خودی و مخاطب به خود می‌بیند، لااقل در انتخاب خواننده تیتراژ خود به اتفاق جالبی دست زده و آن را به گرشا رضایی سپرده است. این خواننده به خصوص در ماه‌های اخیر توانسته به شکل منحصر به فردی جذب مخاطب کند و در بین خوانندگان پاپ پرطرفدار قرار گیرد.
در عین حال صدای او در این قطعه با ملودرام قصه سریال همراه است و این انطباق را به‌خوبی می‌توان دید. بنابراین چه ایده‌ای بهتر برای این سریال تلویزیونی که دست به انتخاب چنین خواننده پرطرفدار، نوظهور و با صدایی متفاوت بزند. در عین اینکه وجهی رسمی‌تری به فعالیت این خواننده خواهد داد اما متعاقبا تبلیغ دوچندانی برای «َشرم» در میان مخاطبان فضای موسیقی می‌شود. این انتخاب چه بسا نمایش اصطلاح بازی دو سربرد برای طرفین است.
فعلاً فقط در حد حروف الفبا
شبکه دو برای رساندن سریال«بیگانه‌ای با من است» به آنتن خود، به نظر یا تدارکی برای تیتراژ این مجموعه ندیده و یا همچنان در گیر و دار فرآیند ارزیابی و نظارتی باقی مانده؛ تا جایی که در دو قسمت از پخش خود صرفا از نام «مجید حسین‌خوانی» به عنوان خواننده رونمایی کرده اما همچنان خبری از صدای او در تیتراژ نیست.
حسین‌خوانی خواننده‌ای سنتی‌خوان و البته کم‌نام و نشان است که فعلاً در حد اسم از او نام برده شده و باید دید بالاخره می‌تواند مجوز سیما را برای پخش صدای خود بگیرد یا خیر؟ احتمالا و در صورت پخش صدای او بر «بیگانه‌ای با من است» باید شاهد برخی کنایه‌ها و نقدها بر رویه تیتراژخوانی سریالها باشیم. اتفاقی که در حالت کلی محل حلاجی است.
می‌شود طرح سوال کرد؟
شبکه‌های سیما همواره شاهد پخش سریال‌های ایرانی در کنداکتور شب یعنی بهترین زمان ممکن در دورهمی خانواده‌ها هستند. علاوه بر این ظهور هرروزه و چندده نفری خوانندگان در فضای موسیقی، با اشعار و آهنگ‌هایی عجیب، می‌طلبد که این بخش از ماجرا را نیز سر و سامانی بدهند. هم از صداهای خاص و ایده‌آل برای تیتراژهای برنامه‌های مختلف خود رونمایی و هم از این حربه برای جذب بیشتر مخاطب استفاده کنند.
اما بالاخره باید طرح سوال کرد که آیا این خوانندگان پرطرفدار هستند که برای حضور در تولیدات به ویژه سریال‌های تلویزیونی دستمزد عجیب تقاضا می‌کنند و یا اینکه همه چیز به روابط سالم طرفین و شاید بی‌میلی سریالسازان برای هزینه‌کرد در این بخش و نهایتاً دل سپردن به هر صدایی برمی‌گردد!
انتهای پیام /4143/پ
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
