در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
آنا گزارش می‌دهد؛
اتومبیل‌های خودران؛ فناوریای که انسان مدرن از آن استقبال نکرد
تاکنون شرکت‌های بسیاری در دنیا اتومبیل‌های خودران را در کلاس‌های مختلف تولید کرده و مورد استفاده قرار داده‌اند؛ اما با این وجود به‌ندرت شاهد تردد این خودروها در جاده‌ها هستیم. در این گزارش این موضوع را بررسی می‌کنیم.
به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، ایلان ماسک اخیراً اعلام کرد شرکت او یعنی تسلا، اتومبیل‌های «کاملاً خودران» را تا پایان سال 2020 آماده می‌کند. (طبق قوانین سازمان ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌های آمریکا (NHTSA) خودروهای کاملاً خودران، اتومبیل‌هایی از سطح پنجم هستند که به هیچ‌گونه مداخله انسانی نیاز ندارند).
اگرچه فناوریای که یک خودرو را قادر سازد بدون نیاز به دخالت انسان مسیری را طی کند، به‌سرعت در حال پیشرفت است، اما تولید وسیله نقلیه‌ای که بتواند با خیال راحت و قانونی این کار را انجام دهد، موضوع دیگری است.
درواقع هنوز چالش‌های اساسی برای معرفی ایمن خودروهای کاملاً خودران وجود دارد، و ما باید قبل از دیدن این وسایل نقلیه در جاده‌های خود، بر این چالش‌ها غلبه کنیم.
سنسورها
اتومبیل‌های خودران از سنسورهای زیادی برای «دیدن» محیط اطراف خود استفاده می‌کنند که این سنسورها به تشخیص اشیاء مختلف مانند سایر وسایل نقلیه، علائم جاده و عابران پیاده کمک می‌کنند. برای مثال دوربین‌ها برای مشاهده اشیاء به ماشین کمک می‌کنند، فناوری «لیدار» (Lidar، نوعی فناوری سنجش از راه دور است که با تاباندن لیزر به هدف و تجزیه‌وتحلیل نور بازتاب‌شده، فاصله را اندازه می‌گیرد) برای اندازه‌گیری فاصله بین اجسام و وسیله نقلیه از لیزرها استفاده می‌کند، فناوری رادار نیز اشیاء را تشخیص داده و سرعت و جهت آنها را ردیابی می‌کند.
این سنسورها همگی داده‌ها را به سیستم کنترل یا رایانه اتومبیل بازمی‌گردانند تا به آن در تصمیم‌گیری در مورد هدایت خودرو یا ترمز کردن کمک کنند. هر ماشین کاملاً خودران به مجموعه‌ای از سنسورها احتیاج دارد که بدون اینکه به مداخله انسانی نیاز باشد، در تمام شرایط و محیط‌ها اشیاء، فاصله، سرعت و غیره را به‌طور دقیق تشخیص دهند.
آب‌وهوای طوفانی، ترافیک سنگین و علائم جاده‌ای مخدوش شده، همگی می‌توانند بر دقت قابلیت سنجش اثر منفی بگذارند. راداری که تسلا از آن استفاده می‌کند، نسبت به شرایط نامساعد جوی حساسیت کمتری دارد، اما چالش‌ها در مورد اینكه سنسورهای منتخب مورداستفاده در یک اتومبیل كاملاً خودران با اطمینان لازم قادر به شناسایی كلیه اشیاء باشند، همچنان باقی مانده است.
برای اینکه اتومبیل‌های کاملاً خودران به‌درستی کار کنند، این سنسورها باید در همه شرایط آب‌وهوایی در هر کجای کره زمین کار کنند. تصادفات صورت‌گرفته توسط حالت خودکار سطح 2 خودروهای تسلا، نشان می‌دهد که این شرکت برای تولید چنین ویژگی جهانی‌ای که در همه شرایط آب‌وهوایی کار کند، همچنان راه زیادی در پیش دارد.
یادگیری ماشین و هوش مصنوعی
بیشتر وسایل نقلیه خودران برای پردازش داده‌های حاصل از سنسورهای آن و نیز برای تصمیم‌گیری در مورد اقدامات بعدی، از هوش مصنوعی و یادگیری ماشین استفاده می‌کنند.
این الگوریتم‌ها به شناسایی اشیاء تشخیص داده شده توسط سنسورها و طبقه‌بندی آنها مانند پیاده‌رو، چراغ راهنمایی و غیره کمک می‌کنند. سپس خودرو از این اطلاعات استفاده می‌کند تا در مورد اینکه آیا ماشین برای جلوگیری از برخورد با یک جسم شناسایی‌شده، نیاز به اقدامی مانند ترمز یا گردش‌به‌راست یا چپ دارد، تصمیم‌گیری کند.
در آینده، خودروها قادر خواهند بود تا این تشخیص و طبقه‌بندی را به‌مراتب بهتر از یک راننده انسانی انجام دهند. اما در حال حاضر هیچ مبنای کاملاً موردقبول و توافق‌شده‌ای برای اطمینان از الگوریتم‌های یادگیری ماشین که در خودروها استفاده می‌شود، وجود ندارد. درواقع در صنعت خودروسازی یا نهادهای استانداردسازی هیچ توافق و قراردادی نداریم که چگونه یادگیری ماشین باید مورداستفاده و آزمایش قرار گرفته یا معتبر باشد.
یادگیری و به‌روزرسانی
هنگامی‌که یک اتومبیل خودران در جاده است، به یادگیری خود ادامه خواهد داد. این خودرو در جاده‌های جدید رانندگی خواهد کرد، اشیائی را که در آموزش خود ندیده تشخیص می‌دهد و درنتیجه در معرض به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری قرار می‌گیرد. اما چگونه می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که این سیستم همچنان به‌اندازه نسخه قبلی خود ایمن است؟
ما باید بتوانیم نشان دهیم که هر یادگیری جدیدی بی‌خطر است و این سیستم رفتارهای ایمن قبلی را فراموش نمی‌کند، چیزی که هنوز صنعت خودروسازی در مورد آن به توافق نرسیده است.
مقررات
در هیچ صنعتی استانداردها و مقررات کافی برای کل یک سیستم خودران وجود ندارد. استانداردهای فعلی برای ایمنی وسایل نقلیه موجود، حضور راننده انسانی را برای تصرف در مواقع اضطراری درنظر گرفته است.
البته در مورد خودروهای خودران، برای عملکردهای خاصی نظیر سیستم کمکی رانندگی بین خطوط، مقرراتی در حال اعمال شدن است. همچنین یک استاندارد بین‌المللی برای سیستم‌های خودران وجود دارد که الزامات مربوط را تعیین می‌کند، اما مشکلات سنسورها، یادگیری ماشین و دیگر مواردی را که در بالا ذکر شد، حل نمی‌کند.
بدون مقررات و استانداردهای شناخته‌شده، هیچ اتومبیل خودرانی، از نظر ایمن بودن یا نبودن آن، راه به جاده پیدا نخواهد کرد.
پذیرفته شدن در جامعه
تاکنون چندین تصادف در ارتباط با اتومبیل‌های خودران فعلی تسلا و نیز دیگر شرکت‌ها رخ داده است. مقبولیت اجتماعی فقط برای کسانی که مایل به خرید اتومبیل خودران هستند نبوده بلکه شامل دیگر خودروهای عادی‌ای که در جاده‌ها کنار آنها تردد خواهند کرد نیز می‌شود. بنابراین لازم است عموم مردم در تصمیم‌گیری در مورد معرفی و پذیرش وسایل نقلیه خودران مشارکت کنند. بدون این امر، خطر عدم پذیرش این فناوری وجود دارد.
اگرچه رقابتی بزرگ بین شرکت‌ها وجود دارد تا به‌عنوان اولین شرکت، «خودروی کاملاً خودران» را معرفی کنند، اما چالش‌های موجود باید حل شود تا اتومبیل‌های خودران به نتیجه نهایی برسد. بنابراین بدون همکاری با قانون‌گذاران ترافیک، عموم مردم و نیز چگونگی ایمن‌سازی خودرو، این اتومبیل‌ها سال‌های آینده نیز در مسیر آزمایش باقی خواهند ماند.
انتهای پیام/4112/پ
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
