اعتماد به فناوری بیومتریک/از داده‌هایتان محافظت کنید

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، هیچ‌کس انکار نمی‌کند که برای محافظت از داده‌های آنلاین ما باید چاره‌ای اندیشیده شود. از ماه ژانویه تا مارس سال 2019، بیش از 1.9 میلیارد داده مورد افشاء و هک قرار گرفت که دراین‌بین مشاغل مختلف، مؤسسات آموزشی و پزشکی قربانی کلاه‌برداران بودند.

علاوه بر اطلاعات پزشکی حساس، اطلاعات سرقت شده شامل اسامی، گذرواژه‌ها، آدرس‌ها و شماره کارت‌های اعتباری نیز می‌شد. بنابراین کلاه‌بردارانی اطلاعات زیادی در اختیار داشتند تا از حساب شما سوءاستفاده کنند.

سه سال پیش تخمین زده می‌شد که از هر 15 نفر یک نفر قربانی سرقت هویت شود. البته انتظار می‌رود این مقدار افزایش یابد.

برای محدود کردن رشد کلاه‌برداری آنلاین چه‌کاری می‌توان انجام داد؟ برخی از شرکت‌ها، مؤسسات و آژانس‌ها برای شناسایی افراد به هویت بیومتریک روی آورده‌اند. در طی چند سال گذشته، شرکت‌ها در تلاش‌اند تا فناوری پشتیبان هویت بیومتریک را بهبود بخشند. ما اکنون در نقطه‌ای هستیم که باید به چنین احراز هویتی اعتماد شود.

درادامه ابتدا در مورد انواع احراز هویت بیومتریک بحث خواهیم کرد. سپس به چرایی اطمینان به این نوع امنیت حتی باوجود حساس بودن اطلاعات می‌پردازیم. و در آخر توضیح می‌دهیم كه چگونه شركتها به سمت احراز هویت بیومتریک روی آورده‌اند تا به کاربران آنلاین اجازه دهند حساب های خود را باز كنند.

نمونه‌هایی از تشخیص هویت بیومتریک

تشخیص هویت بیومتریک می‌تواند طیف کاملی از فناوری‌ها را شامل شود. می‌تواند از اسکنر عنبیه یا اثرانگشت باشد که چندین دهه در فیلم‌های جیمز باند دیده‌ایم.

همچنین می‌تواند نرم‌افزار تشخیص صدا و تشخیص چهره شبیه به آنچه در آیفون‌ها استفاده می‌شود، باشد. البته با پیشرفت فناوری، چنین اشکال تشخیص هویت پیچیده‌تر می‌شود.

آیا می‌توانیم به شناسایی بیومتریک اعتماد کنیم؟

اگر طرفدار فیلم‌های علمی تخیلی هستید، ممکن است در مورد شناسایی بیومتریک نگران باشید. چراکه ممکن است شما به چیزهایی که در این فیلم‌ها مشاهده کرده‌اید فکر کنید، جایی که دولت کنترل همه جنبه‌های زندگی را در دست دارد و به آن‌ها اعتماد نمی‌شود. شاید تا حدودی به دلیل همین آثار، کاربران هنوز هم با اعتماد کردن به این نوع فناوری دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

واقعیت این است که ما نمی‌توانیم به تشخیص هویت بیومتریک اعتماد نکنیم. زیرا با پیشرفت فناوری، مشخص می‌شود که بیومتریک نسبت به سیستم قدیمی ورود به سیستم و کلمه عبور ایمن‌تر است.

اگرچه می‌گوییم تشخیص هویت بیومتریک جایگزین ایمن‌تری است، اما باید جانب احتیاط را رعایت کرد. شرکت‌ها باید بتوانند نحوه ذخیره این داده‌ها را به اشتراک بگذارند. آن‌ها همچنین باید دلیل استفاده از این داده‌ها را به مردم بگویند تا افراد بتوانند تصمیمات آگاهانه‌ای بگیرند. هر زمان که فناوری جدیدی آغاز شود این فرایند آموزشی ضروری است.

به‌عنوان‌مثال، برخی از نرم‌افزارهای اسکن اثرانگشت ممکن است تمام داده‌های نقاط اثرانگشت را ذخیره نکنند. این بدان معنی است که حتی اگر آن اثرانگشت به‌نوعی نقض یا هک شود، مجرمان قادر به کپی کردن اثر برای سوءاستفاده از آن نیستند.

در مواقع دیگر، اطلاعات بیومتریک فقط در دستگاه مالک ذخیره می‌شود. برای مثال اسکن اثرانگشت در تلفن‌های هوشمند و یا تشخیص چهره در آیفون فقط برای این است که بتوانید قفل تلفن خود و برنامه‌های آن را باز کنید. این اسکن‌ها توسط سازندگان تلفن همراه ذخیره نمی‌شوند.

پس باید یاد بگیریم که به داده‌های بیومتریک اعتماد کنیم. ورود به سیستم و گذرواژه‌های سنتی تاکنون مؤثر واقع نشده‌اند و قابل هک شدن هستند. آن‌ها گاهی به دلیل خطای کاربران، توسط کلاه‌برداران کشف می‌شوند، حتی برخی اوقات کاربران حرفه‌ای نیز ممکن است قربانی نقض و افشای اطلاعات شوند.

چگونه شرکت‌ها به کاربران اجازه می‌دهند با استفاده از داده‌های بیومتریک، حساب های آنلاین خود را باز کنند؟

ما هرگز نمی‌دانیم که چه زمانی همه شرکت‌ها در سراسر دنیا شیوه انجام کارشان را تغییر خواهد داد، وی آن‌ها برای خدمت به مشتریان خود باید بیش از گذشته، حضور آنلاین ایمن داشته باشند. اما چگونه می‌توانند قول دهند از داده‌های کاربران خود مراقبت کنند؟ آن‌هم درحالی‌که بسیاری از افراد درگذشته قربانی هک و افشای اطلاعات شده‌اند.

یکی از راه‌هایی که شرکت‌ها می‌توانند به مشتریان خود بهتر خدمت کنند، استفاده از داده‌های بیومتریک است تا اطمینان حاصل کنند که مشتری آن‌ها کیست.

برای افتتاح یک حساب، کاربر باید اسکن باکیفیتی از کارت ملی خود را ارسال کند. این عکس با یک پایگاه داده از هزاران شناسه مقایسه می‌شود تا ببیند که آیا اخطاری در صحت آن اعلام می‌شود یا خیر.

در مرحله بعد، مشتری باید از خودش سلفی بگیرد و آن را به شرکت ارسال کند. در اینجا برای اطمینان از اینکه سلفی از یک شخص زنده است و نه عکس یک شخص، فناوری به میدان می‌آید. نرم‌افزار تشخیص چهره، صورت فرد را اسکن می‌کند تا مطمئن شود مطابق تصویرِ کارت ملی است.

بعدازاینکه شرکت از احراز هویت کاربر اطمینان پیدا کرد، می‌تواند با هرگونه پیشینه و بررسی‌های اعتباری که برای صنعت خود لازم می‌داند، ادامه دهد. این شرکت پیروز می‌شود زیرا مشتری جدیدی پیدا کرده است. مشتری نیز پیروز می‌شود زیرا می‌داند با شرکتی همکاری می‌کند که امنیت آنلاین برای آن ارزش دارد.

تشخیص هویت بیومتریک کاربردهای مختلفی دارد و در مواردی همچون ورودی و خروجی فرودگاه‌ها، سیستم حضوروغیاب شرکت‌ها، مجریان قانون، ورود به سیستم توسط کاربران، عملیات بانکی و غیره استفاده می‌شود. مانند هر فناوری دیگر، فناوری بیومتریک نیز در حال تحول است. سیاست‌ها نوشته شده و بازنویسی می‌شوند تا با گذشت زمان تغییر کنند. این یک فعالیت در حال پیشرفت تلقی می‌شود و روزبه‌روز استفاده از این فناوری گسترش میابد.

انتهای پیام/4112/