کرونا فعلا به تئاتر و سینما نیاز ندارد/ آقایان مستند را دریابید!

به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، شیوع کرونا در کشور ما مثل هر اتفاق ناخوشایند و حتی خوشایند دیگری نیاز به ثبت و خاطره‌نگاری دارد. جدای از درگیری‌هایی که این روزها بر سر ملاحظات و تصمیم‌گیری‌های حل این بحران وجود دارد اما روایت این جریان نفس‌گیر از دست اهالی فرهنگ و هنر برمی‌آید.

شاید بهترین ابزار دست فعلی نیز نه سینما و سریال و دست به کتاب شدن، بلکه ضبط وقایع به شکل مستند است و این ماجرا در دل حوادث دهشتناک نیز اتفاق می‌افتد. از دوره‌ای مثل جنگ تحمیلی گرفته تا حوادث ریز و درشت داخلی کشور که هر از گاهی رخ می‌دهد، عرصه را برای ورود دوربین‌های مستندساز باز کرده تا هر آنچه هست را بدون هرگونه دخل و تصرفی ثبت کنند.

روزنامه‌نگاری بحران، اصطلاح کلی است که نه‌تنها به عرصه خبررسانی بلکه به تصویرسازی در قالب هنر نیز برمی‌گردد که قطعا مستند کلید اصلی ماجراست. بهترین آرشیو موجود از دورانی مثل دفاع مقدس و حتی مبارزه با داعش یا حوادث طبیعی و غیره منحصر به مستندسازان است که خود آبشخوری خواهد بود برای نوشتن کتاب‌ها، داستان‌ها و حتی ساخته‌های سینمایی بعدی.

کرونا و شیوع آن در کشور ما دست بسیاری را برای ورود به این فضاسازی بسته است اما به هرحال این ماجرا نیاز به ثبت دارد تا حداقل تلاش حاضرین در صحنه و شفافیت ابعاد ماجرا در زمان‎های بعدی به یادگار بماند. بویژه آنکه کرونا موضوعی است که فعلا به دور از چشم مردم و با مرکزیت مراکز درمانی، ستادهای بحران و نیز پشت صحنه‌هایی که از چشم عوام به دور است، شرح ماوقع می‌کند یعنی همان چیزی که امروز از آن به خط مقدم یاد می‌شود.

کرونا و شیوع آن در کشور ما دست بسیاری را برای ورود به این فضاسازی بسته است اما به هرحال این ماجرا نیاز به ثبت دارد تا حداقل تلاش حاضرین در صحنه و شفافیت ابعاد ماجرا در زمان‎های بعدی به یادگار بماند.

در کنار آنچه که در کوچه و خیابان‌ها و درگیری روزانه مردم با این معضل درحال شکل گیری است، فضاسازی از این محل‌های عملیاتی و درگیر با بحران الزامی دوچندان دارد و طبیعتا هر کدام نیز پر از سوژه‌هایی است که می‌تواند دست هنرمندان را برای خلق تولیداتی منحصر به فرد باز بگذارد. ورود به تصویرسازی از بحران کرونا خطر هم دارد اما این خصیصه همیشگی فرآیند خبری بحران است.

جشنواره‌ها و مراکز متعددی در حوزه سلامت و مستندنگاری وجود دارند که قطعا در ذیل خود بخشی را به تولیدات سمعی و بصری اختصاص می‎دهند؛ از جشنواره فیلم سلامت گرفته و نیز جشنواره ادبیات سلامت یا شبکه مستند و دیگران که تعدادشان نیز کم نیست.

جشنواره و رویدادهایی که اتفاقا این چند ساله تأثیرگذاری خاصی نداشته‌اند و حتی رو به تعطیلی هم رفته‌اند پس چه بهتر از این واقعه که آن را در عرصه هنر نیز تصویرسازی کنند.

خانه‎نشینی و دوری از مراکز درگیر با این بحران دستور و وظیفه همگانی است اما بالتبع در هر اتفاق و ماجرایی حضور و وجود برخی الزامی است. همچنان که امروز کادر درمانی در نمای جلوی این واقعه ایستاده‌اند ولی ورود مستندسازان حرفه‌ای با همه خطراتش یک الزام و تعهد هنری است تا این همه حادثه و تلاش‌ها به قاب دوربین برده شود.

در این روزهای اخیر خبر از ساخت برخی تولیدات شنیده می‌شود که این نیز حاصل دغدغه‌های اندک و شخصی برخی هنرمندان است که قطعا همتی دوچندان از سوی مراکز مرتبط و مستندسازان حرفه‌ای را لازم دارد.

انتهای پیام /4143/