واحد ارتباط با صنعت دانشگاه‌ها باید تغییر ماهیت دهند

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، امروزه استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان اغلب بر روی فعالیت‌های خدماتی مانند فروش، حمل‌ونقل، تاکسی‌های اینترنتی و غذا فعالیت می‌کنند. از همین رو نیاز است اکوسیستم استارت‌آپ‌ها و کارآفرینان به سمت حوزه‌های کمتر مورد توجه بـا پتانسـیل بالا و اثـرات اجتماعی و اقتصادی و ملی بالا در شرایط کنونی هدایت شود.

باتوجه به چالش‌های متعدد کشور در عرصه‌هایی مانند کشاورزی، سبک زندگی شهرنشینی، مسائل اجتماعی، محیط‌زیست، آلودگی و انرژی، در این بین گروه‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیانی شکل گرفته‌اند که به‌صورت غیرمستقیم اندیشه و خلاقیت را وارد چرخه‌های تولید تا بازار می‌کنند. خبرگزاری آنا در راستای معرفی و تجربه‌نگاری فناوری، با گروه‌های استارت‌آپی موفق در قالب «پاتوق نخبگان» همراه  شده و پای صحبت آنان نشسته است.

 «پاتوق نخبگان» محفلی برای مخترعان و نخبگان است که در سلسله نشست‌هایی در راستای معرفی دستاوردها و چالش‌های استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان در خبرگزاری آنا برگزار می‌شود. در پنجمین نشست میزبان «فرزاد چراغ‌پور سماواتی» دارای مدرک دکتری مکانیک از دانشگاه صنعتی خواجه نصیر و سازنده ویلچر هوشمند هستیم. در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانید.

بیشتر بخوانید:

ارتباط دانشگاه با صنعت سیستماتیک نیست/ دانشگاه می‌تواند نیازهای صنعت را برآورده کند

آنا: چه راهکاری برای تکمیل چرخه صنعت، دانشگاه و فناوری وجود دارد؟

چراغ‌پور سماواتی: شکل صحیح واژه فناوری «فن‌آوری» است. شکل لاتین این کلمه تکنولوژی بوده که «لوژی» به معنای «شناسی» و «تک» به معنای فن است و در نهایت به معنان «فن‌شناسی» است. وقتی آوردن در کنار فن قرار می‌گیرد، نحوه نگرش بسیار متفاوت می‌شود. ابتدا بزرگان صنعت و کسانی که نقشه جامعه علمی کشور را تدوین کردند باید به این موضوع بپردازند تا بتوان در مرحله بعدی به سراغ دانشگاه رفت.

آیا صنعت هر تکنولوژی که در دانشگاه تولید شده را می‌پذیرد و نیروی انسانی آن را جذب می‌کند؟ سرمایه اصلی دانشگاه دانشجویان تازه وارد هستند که با امید، انگیزه و انرژی وارد دانشگاه می‌شوند. این دانشجویان در دوره‌های تحصیلی خود 140 تا 150 واحد درسی را طی می‌کنند و در دوره کارشناسی ارشد نیز 32 تا 33 واحد را فرامی‌گیرند. در این زمان می‌توانند ذهن و وقتشان را روی پروژه‌های تحقیقاتی و عملیاتی متمرکز کنند.

 بسیاری از استادان در مسیر آموزشی و پژوهشی تنها به دنبال پایان‌نامه دانشجویان هستند. در حالی که باید دانشجویان را به تولید فناوری تشویق کنند و خودشان نیز در این مسیر پیش بروند. در شرکت‌های بزرگ دنیا  گروه تحقیق و توسعه دارند و برای تولید یک محصول از مهندسان باتجربه استفاده می‌کنند. حال از جوانی که 10 سال قبل فارغ‌التحصیل شده و به عنوان مدرس دانشگاهی مشغول به کار است، انتظار داریم چند جوان دیگر را هدایت کرده و گروه تحقیقاتی و پژوهشی را تشکیل بدهد.

سیاست‌گذاری و دیدگاه ما نیاز به تغییر دارد. نگاه مسئولان به این موضوع چگونه است. در جلسات مختلف سوال می‌کنند که مزیت ویلچر هوشمند شما نسبت به نمونه خارجی چیست؟ جواب من این است: هیچ مزیت خاصی ندارد. وقتی دیدگاه این است که این دستگاه را با آن دستگاه بسنجی، خلع سلاح می‌شوی. نفر بعدی می‌گوید برای این دستگاه 40 میلیون تومان هزینه کردید؟ نمونه چینی این دستگاه در بازار 20 میلیون تومان است. دستگاه چینی مختصات ویژه خود را دارد، دولت چین حمایتش می‌کند، کارگر با حقوق کمتر از یک دلار در ساعت آن را می‌سازد، تیراژش و به همه دنیا صادر می‌شود. از من می‌خواهند قیمتش را از 40 میلیون به 20 میلیون تومان برسانم تا حمایت کنند.

آنا: در حال حاضر روی چه پروژه‌ای کار می‌کنید؟

چراغ‌پور سماواتی: نمونه اولیه عینک مجهز به شیشه پاک‌کن در دانشگاه در حال انجام است. نهادهای تصمیم‌گیرنده، ارزیابی و ممیزی به یکدیگر مرتبط هستند. صنعتی که از این محصول استفاده می‌کند، دانشگاهی که قصد توسعه آن را دارد، استاد و دانشجویی که روی آن کار می‌کنند و نهادهایی که آن را ارزیابی می‌کنند یکپارچه هستند و نمی‌توان آنها را از جدا کرد.

برای جذب سرمایه روی ویلچر هوشمند به سراغ دانشگاهی رفتم که در جواب به من گفتند پرورش گل، فلفل دلمه و خیار سوده‌تر از ویلچر برقی است. در دانشگاه تصمیم‌گیری در خصوص سرمایه‌گذاری روی پروژه ویلچر برقی و پرورش گل و گیاه در یک واحد انجام می‌شود. با چه چیزی رقابت می‌کنید؟ با بازار خورد و خوراک مردم رقابت می‌شود! این نگاه اشتباه است و نباید چنین دیدگاهی وجود داشته باشد.

ویلچر هوشمند یک تکنولوژی است و درصد مشخصی از اجزای آن وارداتی است؛ موتور و گیربکس این ویلچر در داخل کشور وجود ندارد. دانشگاه باید هر محصولی را با مختصات خودش نگاه کند، اگر می‌خواهند حمایت صنعتی کنند نباید فناوری را با محصول کف بازار مقایسه کنند، اگر می‌خواهند حمایت مادی کنند نباید سوددهی آن را با محصولات غیرمرتبط مقایسه کنند. وقتی موضوعی را از محور مختصاتش خارج کنی و در کنار موضوع نامربوط دیگری بگذاری امکان مقایسه وجود ندارد.

محیط‌ها با یکدیگر فرق دارند، فناوری را نمی‌توان با محصول کشاورزی مقایسه کرد. ده‌ها سوبسید از آب گرفته تا انرژی زمین روی محصولات کشاورزی می‌آید. دو محیط کاملا افراطی به یکدیگر نمی‌چسبند، باید بافتاری در میانشان قرار بگیرد تا به‌ هم نزدیک شوند. دانشگاه یک محیط افراطی علمی و صنعت یک محیط افراطی فنی است، این دو محیط را نمی‌توان یک دفعه به هم چسباند. واحد ارتباط با صنعت دانشگاه می‌خواهد این فاصله افراطی را به حداقل برساند. واحد ارتباط با صنعت باید تغییر ماهیت بدهد و در کنارش واحد ارتباط با اصناف، واحدهای تعاونی و جامعه هدف محصول ایجاد شود. نیاز داریم واحد ارتباط با صنعت تغییر شکل و ماهیت دهد تا پردازش‌های مورد نیاز در این واحدها انجام شود. باید حلقه واسط فعالی داشته باشیم تا این امر به حقیقت برسد.

آنا: می‌توان این واسط را به عنوان بخشی هوشمند برای ایجاد ارتباط میان پلتفرم سازنده و ارائه محصول به بازار استفاده کرد؟

چراغ‌پور سماواتی: اگر از راه‌حل‌هایی که جهان از آن استفاده کرده و به اصطلاح امتحان پس داده هستند، بهره ببریم، درگیر گرفتاری‌های بعدی نخواهیم شد. باید از مسئله موجود الگوبرداری کنیم، برای مثال ناسا برای انجام یک پروژه نوین مانند طراحی یک روبات خاص برای ایستگاه فضای بین‌المللی، چه کار می‌کند؟ آن را مستقیم به دانشگاه می‌برد تا توسط دانشجویان و استادان حل شود.

انتهای پیام/4021/