ارتباط دانشگاه با صنعت سیستماتیک نیست/ دانشگاه می‌تواند نیازهای صنعت را برآورده کند

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، امروزه استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان اغلب بر روی فعالیت‌های خدماتی مانند فروش، حمل‌ونقل، تاکسی‌های اینترنتی و غذا فعالیت می‌کنند. از همین رو نیاز است اکوسیستم استارت‌آپ‌ها و کارآفرینان به سمت حوزه‌های کمتر مورد توجه بـا پتانسـیل بالا و اثـرات اجتماعی و اقتصادی و ملی بالا در شرایط کنونی هدایت شود.

باتوجه به چالش‌های متعدد کشور در عرصه‌هایی مانند کشاورزی، سبک زندگی شهرنشینی، مسائل اجتماعی، محیط‌زیست، آلودگی و انرژی، در این بین گروه‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیانی شکل گرفته‌اند که به‌صورت غیرمستقیم اندیشه و خلاقیت را وارد چرخه‌های تولید تا بازار می‌کنند. خبرگزاری آنا در راستای معرفی و تجربه‌نگاری فناوری، با گروه‌های استارت‌آپی موفق در قالب «پاتوق نخبگان» همراه  شده و پای صحبت آنان نشسته است.

 «پاتوق نخبگان» محفلی برای مخترعان و نخبگان است که در سلسله نشست‌هایی در راستای معرفی دستاوردها و چالش‌های استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های دانش‌بنیان در خبرگزاری آنا برگزار می‌شود. در نوزدهمین نشست میزبان «فرزاد چراغ‌پور سماواتی» عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس، دارای مدرک دکتری مکانیک از دانشگاه صنعتی خواجه نصیر و سازنده ویلچر هوشمند هستیم. در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانید.

بیشتر بخوانید:

ساخت دستگاه ارزیابی سلامت درختان با یک‌دوم قیمت مشابه اروپایی آن/تفاوت حمایت از شرکت‌های دانش‌بنیان با پژوهشگران

آنا: هم‌اکنون در چه مرحله‌ای قرار دارید؟ تجاری‌سازی و بازاریابی برایش اتفاق افتاده است؟

چراغ‌پور سماواتی: به نظرم این مسائل نیاز به بحث جداگانه دارد. چراکه از تشخیص نیاز تا آماده شدن محصولی که به دست مشتری می‌رسد تا فروشگاه یا هر شرکتی که آن را می‌خرد چرخه ای است که مراحل مختلفی دارد. این چرخه از تحقیقات و طراحی اولیه شروع می‌شود. مثلا چرخه طراحی، فرایند پیچیده‌ای دارد. در واقع طراحی؛ مفهومی، بیسیک، محاسباتی و تفصیلی است.

بعد از این مراحل باید آزمایش شود. بعد دیسیپلین‌های مختلف، تخصص‌های مختلف وارد می‌شوند. مثلاً طراحی صنعتی در کنار طراحی مکانیکی، الکترونیک قرار می‌گیرد، کنار مکانیک، این دیسیپلین‌های مختلف، مرتب طراحی را کامل‌تر می‌کنند تا سرانجام به پروتوتایپ برسد یعنی نمونه‌ای که کار کند.

ویلچری ساخته می‌شود تا شما به عنوان یک کاربر از آن استفاده کنی، سوارش شوی، بلندت کند، بنشاندت و  تخت هم بشود، با سرعت حرکت کند، ترمز کند، دور بزند، شما در سرعت‌های مختلف این را تست کنی، واژگون نشود، احساس خوبی به شما بدهد، احساس راحتی به شما بدهد.

 از این قسمت به بعد باز چرخه‌های متعدد دیگری شروع می‌شود. مثلا اگر بخواهید این را تولید را به انبوه برسانید و آن را روانه بازار کنید و قیمت تمام شده اش را کم کنید، باید سرمایه‌گذاری پیدا کنید که این پروتوتایپ را در مقیاس اقتصادی نگاه کند. در واقع هر کدام از اینها باز خودش یک تخصص است.

یعنی اینکه وقتی یک اسپانسر پیدا می‌شود، ممکن است اسپانسر دولتی یا دانشگاهی باشد. یا حتی یک‌سری نهادهایی وابسته به معاونت فناوری ریاست جمهوری یا سرمایه‌گذاری خصوصی باشد، باید اسنادی مثل بیزینس پلن تهیه شود و بعد اقتصادی را سنجیده شود. در این روش نسبت به مدل اروپاییان از خروج ارز جلوگیری می‌کنیم. به لطف خدا تاکنون مأموریت‌مان را به خوبی انجام دادیم. آن رسالتی را که باید به عنوان گروهی تحقیقاتی دانشگاهی برای خود انتخاب کند، انتخاب کردیم و روی موضوعی دست گذاشتیم که نیاز جامعه است و یک موضوع خیالی نیست در پروژه های اینچنینی باید نیازها دیده شود. آن مواردی که کاربر نیاز دارد  از آن استفاده کند، دانه دانه لحاظ شود. من به این بخش کار خودمان نمره قبولی می‌دهم. ولی این بخشی که حالا باید در مورد چگونگی ادامه مسیر صحبت کرد.

من الان دو سال است درگیر همین قسمت هستم. با دانشگاه صحبت، با دوستانی از شهرداری تهران، با خیریه‌هایی که با معلولین کار می‌کنند، مذاکره‌هایی شده است. با تولید کنندگان تجهیزات پزشکی و کسانی که صرفاً اقتصادی نگاه می‌کنند صحبت کرده‌ام. یعنی شناخت نیازهای بازار در طیف‌های مختلف در دو سال گذشته مورد توجه بوده است و تلاش کرده‌ایم مختصات‌شان را بشناسم.

آنا: یکی از دغدغه‌های ما همین است که مخترعان و دانشمندان ما محصولی را تولید می‌کنند، اما این محصولات در بحث عرضه به بازار و تجاری‌سازی قفل می‌شود. قاعدتاً هم کسانی که در فضای دانشگاهی و نخبگی و کارهای علمی هستند، کارشان بازاریابی نمی‌شود که بخواهند این حلقه را به هم وصل کنند. البته یک دفترهایی به اسم ارتباط دانشگاه با صنعت گذاشته‌اند ولی هر چه بیشتر به آن‌ها مراجعه می‌کنیم، در فرایند پیچیده‌تری قرار می‌گیریم. این اتفاقی است که باید محقق وارد آن شود و نمی‌شود، ظاهراً سوری است. آیا مشکلی در بخش دانشگاهی است؟ آیا در ارتباط‌گیری و ارتباط صنعت با دانشگاه مشکل دارد؟ دانشگاه که جلو آمده و موارد را شناسایی و برطرف می‌کند، پس مشکل کجاست؟

چراغ‌پور سماواتی: به عنوان کسی که این مسیر را رفته و هنوز به نتیجه نرسیده، مطمئناً هر چه بگویم تلخ است. باید بگویم فلال جا رفتم، به این علت نشد. علتش این بود. ایراد سیستماتیک این است که واحد دانشگاهی به این قضیه نگاه درستی ندارد. حالا صرفا بدنه دانشگاه آزاد را نمی‌گویم یا اینکه مثلاً تنها سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی این‌جور به قضیه نگاه می‌کند. قطعا این صحبت من برای خیلی‌ها خوشایند نیست.

آنا: در مورد ارتباط صنعت و دانشگاه چه مشکلی وجود دارد؟

چراغ‌پور سماواتی: روی موضوع ارتباط صنعت و دانشگاه، به نظرم مهم‌ترین مسئله‌ این است که  دانشگاه‌ها به نوعی متولی تولید فناوری هستند.  حالا در کشورهای مختلف به انواع مختلف است. در ایران ما غیر از بچه‌هایی که از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند، مرجع دیگری نداریم که بگوییم متولی تولید فناوری از نظر نیروی انسانی هستند. مثلاً از چین 100 متخصص وارد می‌کنیم برای‌مان ویلچر را طراحی کنند.

در صورتیکه نباید این‌طور باشد. امید به همان کسانی است که از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند و عموماً دور استادی جمع می‌شوند و روی موضوعی تحت عنوان تحقیق و پژوهش کار می‌کنند. به نوعی با این روش ایده‌ها  به صنعت دست به دست می‌شوند.

همین‌جا باید تحلیل کرد آیا واقعاً درهای صنعت برای دانشگاه‌ها باز هست یا نه؟ به چه علت؟ صورت مسئله‌ای اینجا باز می‌شود که آیا صنعت ما این اطمینان را دارد که نیازهایش را دانشگاه‌ها حل کنند یا چشمش به دنبال این است که با قیمت ارزان‌تر مثلاً از چین یا کشوری دیگر جنس مورد نظر خود را وارد کند. نکته‌ای جالب این است ما یک واژه تکنولوژی داریم که موضوعی است که روی آن  بحث می‌کنیم. واژه فارسی معادل آن  را نمی‌دانیم. 

انتهای پیام/4040/