کمبود امکانات آزمایشگاهی و هزینه بالا از موانع اصلی پژوهش در ایران است

مژگان حسینی در گفتگو با خبرنگار گروه استان‌های خبرگزاری آنا با اشاره به کسب عنوان پژوهشگر برتر دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر درباره علت کسب این عنوان اظهار کرد: «کسب این عنوان به‌دلیل پژوهش‌هایی که داشتم و نیز مقالاتی بود که چاپ شده است. 12 مقاله دارم که البته همه آنها مربوط به امسال نبوده و در طول چند سال نوشته شده است و در طول دورانی که می‌خواستم دانشیار شوم، آنها را انجام داده‌ام.»

وی افزود: «این مقالات در حوزه ژنتیک نوشته شده و رشته اصلی بنده هم سلولی و مولکولی است.»

دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر درباره موانع پیش روی پژوهش در کشورمان بیان کرد: «یکی از بزرگ‌ترین موانع، هزینه است. به‌دلیل اینکه بیشتر موادی که می‌خواهیم استفاده کنیم، در داخل وجود ندارد و تمام نمونه‌ها را باید از خارج از ایران خریداری کرده و به داخل ایران آورد. با  وضع تحریم‌ها که خیلی مشکلات بدتر شده است، قیمت ارز هم سه تا چهار برابر شده و واقعاً خیلی سخت است.»

هزینه‌های پژوهش در ایران بسیار بالاست

حسینی خاطرنشان کرد: «اکنون دانشجویان ارشد ما اگر بخواهند کار کنند، باید پول زیادی را برای یک کار کوچک هزینه کنند، حتی برای طرح‌های کوچک هم باید هزینه زیادی متقبل شوند. یک دانشجوی PhD اگر بخواهد کار کند، هزینه‌اش به‌مراتب بالاتر می‌رود. حداقل در مورد رشته‌های ما هزینه بالاست. شاید رشته‌های شیمی، یک‌سری از مواد شیمیایی را در ایران تولید کنند یا رشته‌های علوم انسانی هزینه‌های ما را نداشته باشند؛ اما برای رشته ما نخستین مشکل هزینه است.»

کمبود امکانات آزمایشگاهی

وی ادامه داد: «مشکل و مانع بزرگ دوم کمبود امکانات آزمایشگاهی است، حتی اگر مشکل بودجه را هم بتوانیم برطرف کنیم، باید جایی باشد که امکانات آزمایشگاهی و دستگاه‌های دقیق وجود داشته باشد که فراهم‌کردن همه اینها هزینه‌های بالایی نیاز دارد.»

تشریح جایگاه پژوهشی ایران

عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر درباره جایگاه پژوهش در ایران در مقایسه با دنیا تصریح کرد: «جایگاه پژوهش دو مسیر دارد. اگر بخواهیم واقعیت را در نظر بگیریم، به بیشتر تحقیقاتی که در ایران انجام می‌شود و بیشتر کارهایی که دانشجویان انجام می‌دهند، می‌توان عنوان نوعی مصرف‌کننده داد. به‌طور مثال باید آنزیم آماده در خارج از کشور را تهیه کرده و آن را مصرف کنیم. پس این آنزیم قبلاً در خارج از کشور تهیه شده است، از این نظر آنها خیلی از ما جلوتر هستند و ما به شکلی مصرف‌کننده هستیم، به این معنی که باید پا جای پای آنها بگذاریم.»

حسینی یادآور شد: «در رشته ما اگر بخواهیم کاری را به صورت خالص از ابتدا تعریف کنیم، حتی محصول و نمونه‌ای که به میزان بالایی خام است، یعنی از بیرون و در کشورهای خارجی کار نشده، باز هم محتاج این هستیم که یک‌سری وسایل بگیریم و یک‌سری دستگاه بیاوریم، بنابراین از این مسیر پژوهش در کشورمان جایگاه مناسبی ندارد و تمام کارهای کاربردی و پایه‌ای برای نخستین‌بار در کشورهای اروپایی و به‌ویژه در کشور آمریکا انجام می‌شود.»

جایگاه خوب مقالات پژوهشی از نظر کمی

وی عنوان کرد: «اما مسیر دوم آن مسیری است که می‌گویند دانشگاه‌های ما از نظر ارائه مقالات ISI در بالاترین رتبه هستند. اینها بیشتر به دلیل فشاری است که به هیئت علمی می‌آید. یعنی اگر واقعاً این فشارها نبود، آنهایی که خیلی به تحقیق علاقه داشتند، این کار را انجام می‌دادند، اما متأسفانه اکنون به‌طور مثال هر استادی برای ارتقای پایه سالانه‌اش، حداقل باید یک مقاله بدهد.»

دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر تأکید کرد:‌ «به این‌ معنی که در ایران، هیئت علمی را مجبور کرده‌اند که این کار انجام شود. برای همین می‌بینید که سطح کمی مقالات بسیار بالا می‌رود؛ اما وقتی که به مرحله کیفی و علم می‌رسد، نمی‌‌توان هیچ کاری کرد. به همین دلیل گفتم که دو مسیر وجود دارد و اگر هرکدام از این دو مسیر را بخواهیم جداگانه بررسی کنیم، کاملاً زمین تا آسمان فرق می‌کند.»

انتهای پیام/4103/4062/