نقش پلیس زن «ترور خاموش» در ابتدا مفصل‌تر بود/ همبازی‌شدن با سعید راد؛ تجربه‌ای آموزنده و لذتبخش

به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، «ترور خاموش» به کارگردانی احمد معظمی و تهیه‌کنندگی ابوالفضل صفری عنوان سریال شبانگاهی شبکه یک سیما است که این شب‌ها به قسمت‌های پایانی خود نزدیک می‌شود.

موضوع محوری این سریال مبارزه با تولید و توزیع مواد مخدر در سطح کلان و روشنگری درباره پیامدهای منفی این معضل خانمان‌سوز است. در کنار این موضوع محوری، آسیب‌های اجتماعی مرتبط با مواد مخدر و در صدر آن فروپاشی نهاد خانواده نیز در این سریال به تصویر کشیده شد که موردتوجه مخاطبان نیز قرار گرفت.

سعید راد، جلال فاطمی، حمید عطایی، امیرمحمد زند، پرویز فلاحی‌پور، پریوش نظریه، ژیلا آل رشاد، ستاره اسکندری، رضا مولایی، سامیه لک، مهدخت مولایی، شریف‌زاده، سپیده خداوردی و شایسته ایرانی از بازیگران سریال ترور خاموش هستند.

سازندگان این مجموعه با نگاهی راهبردی و با بهره‌گیری از بازیگرانی توانمند در بستر یک قصه جذاب، تقابل نیروهای امنیتی و توزیع‌کنندگان مواد مخدر را روایت کرده‌اند.

یکی از بازیگرانی که نقش یکی از مأموران امنیتی مبارزه با قاچاق و توزیع مواد مخدر به نام «سمیه اشراقی» را در سریال ترور خاموش بازی می‌کند «ژیلا آل رشاد» است. او در کنار سعید راد، حمید عطایی و جلال فاطمی گروه امنیتی ترور خاموش را تشکیل می‌دهند که به دنبال شناسایی عوامل اصلی یک باند بین‌المللی تولید مواد مخدر صنعتی هستند.

آل رشاد متولد سال 1362 در تبریز است. او بازیگری را سال 1378 آغاز کرده است. وی در این دو دهه علاوه بر فعالیت مستمر بر صحنه تئاتر، جوایز گوناگونی را از جشنواره‌های مختلف ازجمله جشنواره تئاتر فجر، جشنواره بین‌المللی تئاتر آنکارا و جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشجویی دریافت کرده است. بازی در نمایش «مفیستو» به کارگردانی مسعود دلخواه که سال 1396 در تالار مولوی روی صحنه رفت از آخرین کارهای او در عرصه تئاتر است.

آل رشاد همچنین در چندین مجموعه تلویزیونی و فیلم سینمایی نیز ایفای نقش کرده است که یکی از مهم‌ترین آن‌ها «فصل فراموش فریبا» به کارگردانی عباس رافعی است که در سی و دومین جشنواره فیلم فجر نیز حضور داشت.

 در ادامه، گفتگوی خبرنگار خبرگزاری آنا را با ژیلا آل ارشاد ازنظر می‌گذرانید.

آنا: چگونه به پروژه ترور خاموش پیوستید؟ تجربه همکاری با گروه سازنده این سریال چگونه بود؟

آل رشاد: آقای معظمی تعدادی از کارهای قبلی من را دیده بودند. از طرف دیگر، سابقه همکاری با آقای راد را هم داشتم. با ملاحظه و تأیید کارهای قبلی‌ام توسط آقای معظمی و گفتگوهایی که در چند جلسه باهم داشتیم چند نقش در این کار به من پیشنهاد شد. در نهایت به خاطر جذابیت و ویژگی‌های خاصی که بازی در نقش یک نیروی امنیتی و پلیس زن برایم داشت این شخصیت را پذیرفتم. افتخار همبازی شدن با آقای راد هم با این نقش به وجود آمد، که از ایشان بسیار آموختم.

تأثیر مواد مخدر بر روابط انسانی یکی از معضلات دنیای امروز است که هرروز بر شدت آن اضافه می‌شود

 البته توقع داشتم و فکر می‌کردم نقش «سمیه اشراقی» پررنگ‌تر و فعال‌تر از آنچه در خروجی کار اتفاق افتاد باشد، چون من سابقه فعالیت ورزشی هم داشتم و فکر می‌کردم می‌توان از این امکان در بهتر شدن نقشی که به عهده داشتم استفاده کنم. در ابتدا و زمانی که از سوی عوامل سریال با من صحبت شد، این نقش مفصل‌تر از این چیزی که می‌بینیم بود و به دغدغه‌های شخصی و عواطف و زندگی خانوادگی او نیز پرداخته می‌شد.

همچنان این سؤال برای من مطرح است که چرا همان قدر که به شکلی مفصل به زندگی شخصی کاراکترهای منفی داستان مثل مسعود صبوحی یا زوج شفقتی‌ها پرداخته شد، نیم‌نگاهی به زندگی اجتماعی و شخصی نیروهای پلیس صورت نگرفت؟ البته من معمولاً نگران حجم کم نقش نیستم و سعی می‌کنم کارم را به بهترین شکل انجام بدهم.

آنا: جالب است که در گفتگویی که با آقای فاطمی به‌عنوان بازیگر یکی دیگر از نقش‌های تیم مأموران امنیتی داشتیم، ایشان هم به این موضوع اشاره کردند!

آل رشاد: بله! اگر این نیمه ماجرا هم دیده می‌شد چه‌بسا می‌توانست موجب جذاب‌تر شدن داستان شود. نیروهای امنیتی در شغل خود بسیار جدی و قاطع  اما در زندگی شخصی پدران و مادران و همسرانی مهربان هستند. این را ازاین‌جهت می‌گویم که در زمان ساخت این پروژه ناظران و مشاورانی از این نیروهای مخلص و فداکار وجود داشت و خود من با آن‌ها صحبت کردم.

بیشتر بخوانید/ جلال فاطمی در گفتگو با آنا: منتظر اتفاقات متفاوتی در ترور خاموش باشید

 آنا: از بین شخصیت‌های زن این سریال کدام شخصیت برای شما جذاب‌تر بود؟

آل رشاد: نمی‌توانم به مورد مشخصی اشاره‌ کنم. اغلب شخصیت‌های زن در قصه «ترور خاموش» به نحوی نقش منفی داشتند که درمجموع، در سیر داستان اثرگذار بودند. هیچ‌کدام از این شخصیت‌ها نسبت به همدیگر سهم پررنگ‌تری نداشتند.

آنا: شما در بین اهالی تئاتر چهره شناخته‌شده‌ای هستید و در آثار فراوانی به‌عنوان بازیگر یا کارگردان حضور داشته‌اید، اما شاید پیش از مخاطبان عام سینما و تلویزیون کمتر شناخته‌شده باشید. اگر امکان دارد به برخی از کارهای تصویری خودتان اشاره بفرمایید.

آل رشاد: توضیح کامل دلیل این کم‌کاری و درنتیجه ناشناس بودن در سینما و تلویزیون موضوعی است که شاید در مجال این صحبت نگنجد، اما در کارنامه کاری من بیش از ۱۰ تله‌فیلم و چندین سریال و فیلم سینمایی وجود دارد که از شبکه‌های مختلف تلویزیون پخش شده است.

نیروهای امنیتی هرچند در شغلشان بسیار جدی و قاطع‌اند اما در زندگی شخصی پدران و مادران و همسرانی مهربان هستند

علاوه بر بازی در نقش اول زن چندین سریال به زبان آذری در سیمای مرکز تبریز بین سال‌های 1380 تا 1392 باید به سریال‌های «باران رؤیاها را نمی‌شوید» (اصغر یوسفی‌نژاد، 1382)، «پریا» به کارگردانی حسین سهیلی‌زاده که در سال 1395 از شبکه سه سیما پخش شد، «سرزمین کهن» به کارگردانی آقای کمال تبریزی، سریال «زندگی از نو» (علی‌محمد قاسمی،1396)، فیلم سینمایی «فصل فراموشی فریبا» (عباس رافعی، ۱۳۹۳) و تله‌فیلم‌های «تلسکوپ» به کارگردانی آقای جواد مزدآبادی، «کفشهات رو درنیار» (اصغر یوسفی نژاد)، «حیران» (امین فرج پور)، «پاییز پنبه‌زار» (یدالله نوعصری)، «رنگ‌های زندگی» (حسین پورستار)، «نارگیله» و ... اشاره‌ کنم.

آنا: با توجه به تجربیاتی که در صحنه تئاتر کسب کرده‌اید، چقدر در انتخاب نقش‌های تلویزیونی حساسیت دارید؟

آل رشاد: طبیعتاً در دنیای حرفه‌ای بازیگری، دقت در کم و کیف همکاری مقوله‌ای بسیار جدی است و من هم از چند جنبه بر روی موضوع دقت دارم. کیفیت و خوشایندی نقش برای من چه در حوزه سینما و تلویزیون و چه در تئاتر اهمیت دارد. این موضوع به‌ویژه در تئاتر موفقیت‌های بسیاری را برایم به ارمغان آورده است.

آنا: به همبازی شدن با آقای سعید راد اشاره کردید؛ این تجربه برای شما چگونه بود؟

آل رشاد: حضور در کنار بازیگر توانمند و باتجربه‌ای مثل آقای راد بسیار لذت‌بخش و آموزنده بود. ایفای نقش در کنار بزرگان سینمای ایران به‌هیچ‌وجه کار ساده‌ای نیست. آن‌ها هستند که بیشتر از هرکسی این هنر را فهم و کشف کرده‌اند و باید این ظرایف را تا جایی که امکان‌پذیر است از آنان آموخت و من از ایشان بسیار آموختم. به‌ویژه این‌که از دوستان و اهالی رسانه شنیده‌ام که ایشان چند جا به من اظهار لطف کرده‌اند. قطعاً تشویق ایشان از هر آورده‌ای برای من بالاتر است. حضور در کنارشان در این پروژه نهایت اقبال و باعث افتخار است.

آنا: در حال حاضر چه فعالیتی در حوزه تئاتر یا تلویزیون دارید؟

آل رشاد: این شب‌ها در نمایش اتاق جادویی به کارگردانی پیام عزیزی که یک کار کودک است و در تالار هنر روی صحنه می‌رود بازی می‌کنم. یکی از لذت‌های کاری من بازیگری گاه‌وبیگاه در تئاتر کودک است. اعتقاددارم ازآنجایی‌که یک از اهداف بنیادین تئاتر تربیت و فرهنگ‌سازی است، این فرایند باید از دوران کودکی آغاز شود تا با تقویت تخیل کودکان، جامعه بهتری داشته باشیم.

 تئاتر کودک برایم مهم است چون هم بچه‌ها از تماشای آن لذت می‌برند و هم من از بازی در این‌گونه آثار لذت می‌برم. کودکان تماشاگرانی بی‌ریا و صمیمی هستند که به ما انرژی می‌دهند. بارها و ازجمله در همین نمایش به خاطر تعهدی که به تئاتر کودک داشته‌ام، پیشنهاد بازی برای حضور در نمایش‌های معروف‌تر را نپذیرفته‌ام و از این موضوع هم ناراحت نیستم چون در تئاتر، تعهد حرف اول را می‌زند. چند پیشنهاد سینمایی و تلویزیونی هم داشته‌ام اما هنوز تصمیمی نگرفته‌ام.

کیفیت و خوشایندی نقش برای من چه در حوزه سینما و تلویزیون و چه در تئاتر اهمیت دارد

آنا: تا چه اندازه با آسیب‌های اجتماعی مطرح‌شده در این مجموعه آشنا بودید و برای شما دغدغه بود؟

 آل رشاد: مواد مخدر و تأثیر آن بر کم و کیف روابط انسانی یکی از مشکلات بزرگ دنیای امروز است که هرروز برشدت آن اضافه می‌شود. در ایران نیز سال‌هاست که این معضل یکی از مسائل جدی جامعه به شمار می‌آید. خانواده‌ها برای دوری از این موضوع و مراقبت از فرزندانشان تلاش می‌کنند و مجریان و مراقبان آرامش جامعه در پی حل مشکل هستند. روشن است که نمی‌توان از کنار موضوع بی‌توجه گذر کرد و من هم مثل همه مردمان این سرزمین نیز در امید و آرزوی جامعه‌ای پاک و سالم هستم.

در پایان اگر نکته‌ای دارید بفرمایید.

آل رشاد: آرزوی آرامش و شادی برای میهنم دارم و تلویزیون می‌تواند سهم بسیار بزرگی در این موضوع داشته باشد.

انتهای پیام/4104/پ