استانی شدن انتخابات، به‌معنای فراموشی نقاط محروم کشور است

گروه دانشگاه خبرگزاری آنا؛ این روزها ایجاد ساز و کار استانی برای انتخابات مجلس در قالب طرح «اصلاح قانون انتخابات مجلس» در مجلس شورای اسلامی در حال بررسی است.

استانی شدن انتخابات، محدوده جغرافیایی انتخابات مجلس را به‌صورت استانی معرفی می‌کند و به معنی کم اثر شدن رأی شهرستان‌های کوچک نسبت به استان‌های بزرگ در انتخابات مجلس می‌باشد. به همین دلیل گفته می‌شود این ساز و کار موجب به فراموشی سپرده شدن نقاط کم‌جمعیت و محروم کشور، سرخوردگی و دلسردی مردم از مشارکت در انتخابات و همچنین تزئینی و غیرواقعی شدن مشارکت مردم در اداره کشور می‌گردد. این در حالی ست که سند ابلاغی مقام معظم رهبری تحت عنوان سیاست‌های کلی انتخابات، تأکید جدی بر مشارکت بالای مردم در انتخابات دارد.

از سوی دیگر، ارتباط حداقلی موجود میان نمایندگان و مردم در حوزه‌های انتخابیه کمرنگ‌تر می‌گردد و این یعنی دور شدن نمایندگان از مردم و خدشه دیگر این طرح بر مردم‌سالاری.

عده‌ای از موافقین این طرح، این سازوکار را باعث تقویت نظام حزبی می‌دانند. پوچ بودن این ادعا واضح است؛ چراکه اصلاح نظام حزبی در کشورمان، زیرساخت تصویب چنین قانونی برای انتخابات می‌باشد؛ لذا، به دلیل عدم وجود احزاب مردمی و سالم در کشورمان، تصویب این قانون، کمکی به تقویت تحزّب در کشور نمی‌کند. نمایندگانی که بدون توجه به زیرساخت‌ها و زمینه‌ها، صرفاً به دنبال تصویت قوانین هستند، باید به این مهم توجه کنند.

در صورت تصویب این قانون بدون توجه به زیرساخت فوق، مجلس شورای اسلامی از مجلس مردمی تبدیل به مجلس متعلق به احزاب می‌گردد؛ آن‌هم نه حزبی که به دنبال درد مردم است بلکه حزبی که پول و قدرت بیشتری دارد.

این ساز و کار انتخابات که شناخت فردبه‌فرد مردم نسبت به نمایندگان و کارآمدی‌شان را از مردم گرفته و انتخابات را لیستی‌تر می‌کند، نتیجه‌ای جز رأی آوردن قشر دور از مردم ندارد. این ساز و کار راه ورود نمایندگان کارآمدی که توانایی پرداخت پول برای گنجانده شدن نامشان در لیست استان‌ها ندارند را به مجلس می‌بندد و نمایندگانی که برای راه‌یابی به لیست‌ها هزینه‌های گزاف پرداخت کرده‌اند، شانس ورود بیشتری به مجلس دارند.

اینجاست که اتصال به مافیای قدرت و ثروت ضرورت رأی آوردن می‌شود، نه شایستگی و مردم‌داری؛

باوجود همه این مسائل و ضرباتی که تصویب این قانون بر مردم‌سالاری و مشارکت مردم وارد می‌سازد، اصرار عده‌ای از نمایندگان بر این طرح دو مسئله را در ذهن متبادر می‌سازد:

نخست، عدم دغدغه نمایندگان در حفظ و تداوم ارتباط حداقلی‌شان با مردم در حوزه‌های انتخابیه و شنیدن مشکلات آن‌ها و فرار از اندک پاسخگویی و مواجهه مردمی نمایندگان و سپس کرسی قدرت پنداشتن صندلی‌های خدمت مجلس شورای اسلامی و چشم دوختن به انتخابات دوره بعدی مجلس برای تصاحب دوباره کرسی‌های آن توسط آن نمایندگان؛نمایندگانی که کارنامه درخشانی نزد مردم ندارند و با روی آوردن به این قانون به دنبال ماندگاری خود در مجلس با توسل به پول و قدرت و رسانه‌اند.

اگر نمایندگان ملت این طرح را مناسب و به نفع مردم می‌دانند و خودشان نسبت به ابعاد آنچه در حال تصویبش هستند آگاهی دارند، جزئیات آن را صرفاً برای مردم توضیح دهند؛ خارج از شأن نمایندگان است که به‌جای حل معضلات کشور، چشم به انتخابات بعدی مجلس دوخته باشند.

وضعیت کنونی کشور نیاز دارد که نمایندگان به‌دوراز منفعت‌طلبی و با دوراندیشی و مشورت با متخصصین این حوزه به دنبال رسیدن به مردم‌سالارانه‌ترین قانون انتخاباتی مجلس باشند تا حقیقتاً لابی‌گری‌های موجود در حوزه‌های اجرایی را از بین ببرند. نه این‌که با سطحی‌نگری در تصویب قوانین، لابی موجود را از حوزه اجرایی نمایندگان به حوزه دیگری (لابی احزاب صاحب پول و قدرت برای پیروزی در انتخابات) منتقل سازند.

انتظار می‌رود نمایندگانی که بر کرسی‌های مردمی‌ترین رکن نظام تکیه زده‌اند به‌دوراز شتاب‌زدگی، با مشورت با متخصصین این حوزه و با صرف‌نظر از منافع حزبی‌شان و در راستای منافع مردم، به دنبال طرحی مطابق با سیاست‌های کلی انتخابات، قانون اساسی و مردم‌سالاری حاکم بر جمهوری اسلامی ایران باشند.

*عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشجویان امیرکبیر 

انتهای پیام/4107/خ