سلامت روان دانش آموزان در خطر؛ هنوز بچه‌ها کتک می‌خورند

به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا، نظام آموزش و پرورش به طور مستقیم بر سلامت جسم و روان کودکان و نوجوانان تاثیر می گذارد. دانش آموزی که در مدرسه اش آزار ببیند، قطعا سلامت روان او هم آسیب خواهد دید. وقتی معلمی به خودش اجازه می دهد که به هر دلیلی، دانش آموز را کتک بزند، این کار حتی اگر به صدمه جسمی دانش آموز هم ختم نشود، باعث می شود که عزت نفس دانش آموز و غرور او در بین سایر همکلاسی هایش خرد شود.

دانش آموز کتک خورده، خاطره های کودکی اش مملو از لکه های تاریکی خواهد بود که خیلی اوقات، این لکه های تاریک در بزرگسالی هم پاک نمی شود. اینکه گفته می شود «تنها هشت تا ۱۰ درصد سلامت کشور در دست وزارت بهداشت و درمان است و مابقی آن با حضور و مشارکت فعال مردم و سایر نهادها محقق می‌شود» نمونه بارزش را می توان در سلامت دانش آموزان جست و جو کرد.

تصور کنید که بهترین امکانات بهداشتی و درمانی هم در اختیار دانش آموزان باشد، اما وقتی هزاران دانش آموز افسرده، مضطرب و کتک خورده به جامعه تحویل می دهیم، نظام سلامت چطور می تواند سلامت جسمی و روانی این دانش آموزان را تضمین کند؟ صرف اعتبارات بهداشتی و درمانی در حوزه سلامت جسم و روان دانش آموزان فقط زمانی می تواند به نتیجه مطلوب ختم شود که دانش آموز در محیط منزل، مدرسه، کوچه و خیابان، سلامت جسم و روانش توسط عوامل بیرونی تهدید نشود.

با این نظام آموزشی، سلامت دانش آموزان در قهقراست

دانش آموزی که در محیط منزلش احترام نبیند و خانواده اش او را در تصمیم گیری ها نادیده بگیرند، در محیط مدرسه هم از سوی معلم و مدیر مدرسه، تحقیر شود و کتک بخورد و در جامعه نیز حقوق کودک و نوجوان محترم شمرده نشود، در این فضای آموزشی و تربیتی، نظام سلامت نمی تواند تاثیر جدی در ارتقای سلامت جسم و روان دانش آموزان داشته باشد.

فرض کنید که دانیال پس از بهبود زخم هایش با کمک روانپزشک و روانشناس هم به اوضاع طبیعی برگردد و حاضر شود که بدون ترس و لرز در محیط مدرسه حضور یابد، حال چه تضمینی وجود دارد که دوباره تحقیر نشود و کتک نخورد و یا چه تضمینی وجود دارد که دانش آموزان دیگری به سرنوشت دانیال مبتلا نشوند.

بنابراین پیش شرط ارتقای سلامت جسم و روان دانش آموزان، اصلاح نظام آموزش رسمی در مدارس و فرهنگ سازی در خانواده هاست تا کودک و نوجوان را به عنوان دارایی و مایملک خود فرض نکنند و برای دانش آموزان به عنوان یک شخصیت حقیقی، احترام و حقوق قائل شوند. تنها در این صورت است که نظام سلامت هم می تواند به کمک بیاید و به عنوان مکمل، سلامت جسم و روان دانش آموزان را ارتقا دهد.

دانش آموزان خلاق و پرهیجان، بیشتر اذیت می شوند

نظام آموزشی در مدارس، به شکلی است که دانش آموز مظلوم، حرف گوش کن، بی پرسش و مطیع را می پسندد. این رویه موجب شده که دانش آموز خلاق به گستاخی و پررویی متهم شود و دانش آموز پرهیجان هم به بی ادبی و توهین محکوم می شود.

فضای دلگیر اغلب مدارس کشور، نبود امکانات فرهنگی و ورزشی مناسب در بسیاری از مدارس، فضای فیزیکی سرد و طراحی یاس آور مدارس، توام با تحکم و اجبار برخی معلمان موجب شده است که خیلی از دانش آموزان با شادابی و میل قلبی در سر کلاس های درس حاضر نشوند. مدرسه رفتن به فعالیتی تکراری، خسته کننده و گاهی آزاردهنده برای خیلی از بچه ها تبدیل شده که این اتفاق در بین دانش آموزان کلاس های پایین تر، شدیدتر است.

به دلیل مفهومی نبودن دروس، فقدان خلاقیت در برنامه ریزی دروس مدارس و تاکید بر حفظ طوطی وار مطالب درسی، دانش آموز پس از اتمام دوران مدرسه، راه و رسم حل مسائل زندگی اش را نمی داند. ما در مدارس به بچه ها یاد نمی دهیم که چطور گلیم خود را در جامعه از آب بیرون بکشد، چطور ارتباط اجتماعی موفقی داشته باشد و چطور به بازار اشتغال و دنیای بزرگسالان، وارد شود. اغلب آموخته های کاربردی زندگی ما، محصول آموزش مدارس نیست، بلکه محصول آزمون و خطایی است که خودمان انجام می دهیم.

در این اوضاع و احوال، اگر می خواهیم که سلامت روان دانش آموزان تخریب نشود و در مدارس کتک نخورند، نیاز است که خود والدین هم بی خیال نباشند و نسبت به اصلاح نظام آموزشی فعلی، درخواستشان را مطرح کنند. بی شک فقط در صورت انبوه این درخواست هاست که آموزش و پرورش مجبور به بازنگری در فرآیند آموزش و نحوه انتخاب معلمان بااخلاق و حرفه ای خواهد شد.

منبع: سلامت آنلاین