آنها که می‌گویند «اسکار فرهادی، سیاسی است»، ارزش و گستردگی اثر او را بیشتر می‌کنند

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا: «تقسیم‌بندی جهان به ما و دشمنان ما توسط سیاستمداران افراطی، باعث ترس می‌شود؛ ترسی که توجیهی‌ست دروغین برای خشونت‌ها و جنگ‌ها...» این‌ها صحبت‌های اصغر فرهادی‌ست که در مراسم اسکار، میان تشویق حضار خوانده شد...

اسکار

تاریخچه مراسم اسکار به 16 ماه می 1929 برمی‌گردد؛ شبی که هتل روزولت میزبان مراسم شام تعدادی از دست‌اندرکاران هالیوود بود و برای اولین بار تعدادی تندیس کوچک به برگزیدگانی که از پیش اعلام شده بودند، داده شد...

اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان

اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان اما قدمتی 60 ساله دارد و از سال 1957 به جمع جوایز مراسم اسکار اضافه شد. جایزه‌ای که به این جشن سالیانه جنبه بین‌المللی بخشید و پای بهترین فیلمسازهای دنیا را به این دورهمی باز کرد. از آن سال، هر سال فیلمی به نمایندگی از کشورش به اسکار می‌رود.

رکوردداران اسکار خارجی‌زبان

فدریکو فلینی و ویتوریو دسیکا، دو فیلمساز بزرگ سینمای ایتالیا با 4 اسکار رکوردداران اسکار بخش خارجی‌زبان هستند: فدریکو فلینی با فیلم‌های «جاده»، «شب‌های کابیریا»، «½8» و «آمارکورد» موفق به کسب این تندیس شده است. هموطن دیگر او یعنی ویتوریو دسیکا «واکسی»، «دزد دوچرخه»، «دیروز، امروز، فردا» و «باغ فینزی‌کوینتینیس» اسکار خارجی‌زبان را برده است و سینمای ایتالیا را از این حیث دست‌نیافتنی کرده است. اینگمار برگمن، کارگردان سوئدی با فیلم‌های «چشمه باکره»، «هم‌چون در یک آینه» و «فانی و الکساندر» (آخرین فیلم برگمن قبل از مرگ) 3 بار این جایزه را کسب کرده است.

فرهادی، کوراساوا و کلمان

از بزرگانی چون فلینی، دسیکا و برگمن که بگذریم، نام اصغر فرهادی کنار آکیرا کوراساوا و رنه کلمان به عنوان فیلمسازانی که 2 بار این تندیس را کسب کرده‌اند، خودنمایی می‌کند.

کوروساوا برای فیلم‌های «راشامون» و «درسو اوزالا» و کلمان برای «دیوارهای مالاپاگا» و «بازی‌های ممنوعه» اسکار گرفته‌اند و فرهادی پس از «جدایی نادر از سیمین» با «فروشنده» کنار این دو فیلمساز قرار گرفته است که برای اصغر فرهادی و سینمای ایران افتخار بزرگی‌ست.

درباره اسکار یا سیاست‌بازی اسکار

جمله‌هایی از این دست: اسکار سیاسی است؛ سیاست در اسکار دخیل است و... بارها گفته و تکرار شده است و تعجب از دخالت اتفاق‌های سیاسی در چنین مراسمی کمی سطحی‌نگری است. همانطور که دیگر جشنواره‌ها تحت تاثیر سیاست‌های برگزار کنندگان و فضای فرهنگی‌ای که سیاست آن کشور رویش سایه انداخته، برگزار می‌شود؛ اسکار هم متاثر از فضای سیاسی است. جشنواره فجر با دخالت‌های کمابیش دست‌اندرکاران و سیاست‌مردان پیش می‌رود؛ جشنواره برلین هرساله از جعفر پناهی به خاطر شرایطش در ایران حمایت می‌کند و به فیلم‌هایش که با امکانات کم ساخته می‌شوند، جایزه می‌دهد و...

همان طور که «ARGO» به کارگردانی بن افلک که اتفاقا به ماجرای سفارت آمریکا در ایران می‌پردازد، موفق به دریافت اسکار بهترین فیلم سال 2012 می‌شود؛ «12 سال بردگی» هم که شکواییه ای علیه نژادپرستی در آمریکاست هم این جایزه را می‌گیرد. امسال هم مراسم اسکار تحت تاثیر فرمان ترامپ، حال و هوایی به شدت سیاسی داشت و دست‌اندرکاران با رفتاری ضد سیاست‌های ترامپ، حال و هوای مراسم را به شدت سیاسی کردند...

«فروشنده» و رقبایش

«فروشنده»ی فرهادی در حالی اسکار را از 4 رقیب دیگرش برد که بسیاری دلیل آن را سیاسی دانستند؛ با این پیش‌فرض باید دیگر فیلم‌‌های نامزدشده را هم تماشا کرد؛ در این صورت، نام «تونی ادرمن» وسط می‌آید که پیش‌تر قافیه را در کن به «فروشنده» باخته بود. «فروشنده» در جشنواره کن جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد را در حالی از آن خود کرد که هنوز شخصی به نام ترامپ روی کار نیامده بود و بهانه سیاسی بودن انتخاب «فروشنده» وجود خارجی نداشت.