در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
بیماران ALS با کمک یک ابزار جدید برای نخستین بار با اطرافیان‌شان ارتباط برقرار کردند
زن 68 ساله‌ای که سال‌هاست به بیماری ALS مبتلاست و حدود 10 سال است با دستگاه تنفس مصنوعی و لوله تنفس و تغذیه می‌کند و از هفت سال قبل فقط با چشمک زدن با دیگران ارتباط برقرار می‌کند، با کمک دستگاهی که محققان دنشگاه توبینگن آلمان طراحی کرده‌اند، به تازگی توانسته است با اطرافیانش ارتباط برقرار کند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از NBCNews، بیماری ALS (اسکلروز جانبی آمیوتروفیک) یک بیماری نورون‌های حرکتی است که موجب تخریب پیشرونده و غیرقابل ترمیم در دستگاه عصبی مرکزی (مغز و نخاع) و دستگاه عصبی محیطی می‌شود. این بیماری منجر به از دست رفتن تدریجی عملکرد عضلات (به ویژه عضلات مخطط) می‌شود و با تضعیف ماهیچه‌ها به‌تدریج فرد به فلج عمومی مبتلا می‌شود. به طوری که توانایی هرگونه حرکتی از شخص سلب خواهد شد.
محققان دانشگاه توبینگن سال‌هاست که در زمینه ارتباط برقرار کردن با بیماران معلول از طریق امواج مغزی کار می‌کنند. از همین رو خانواده بیمار 68 ساله از نیلز بیربامر و همکاران وی در این دانشگاه کمک خواستند. این تیم گزارش می‌دهند که تاکنون توانسته‌اند با چهار بیمار ALS ارتباط برقرار کنند که یکی از آنها خانم F است که چند سالی است ارتباطش با دنیای بیرون کاملا قطع شده است.
تیم بیربامر می‌گویند این دستگاه هم‌اکنون بیشتر از آشکارسازی «بله یا خیر» کار دیگری انجام نمی‌دهد و در واقع با کمک نوار مغزی (الکتروانسفالوگرافی) کشف رمز می‌کند و با کمک نور مادون قرمز می‌بیند که خون در کدام قسمت‌های مغز جریان می‌یابد. اما با این حال، این بیماران توانستند با کمک همین دستگاه با اطرافیانش ارتباط برقرار کنند و مهم‌تر از آن توانستند بگویند که چقدر از این کار خوشحالند.
مزیت این دستگاه آن است که نیازی به جراحی مغز وجود ندارد و تمامی این کارها به وسیله یک کلاه و طیف‌نما انجام می‌گیرد.
تیم تحقیقاتی بیربامر می‌گوید: «اعضای خانواده این چهار بیمار با ورود این دستگاه به خانه‌هایشان امید جدیدی پیدا کرده‌اند و دوست دارند که همچنان از این دستگاه استفاده کنند».
بیربامر نیز در این مورد می‌گوید: «ما خودمان هم از این واکنش‌های مثبت شوکه شده‌ایم و تازه متوجه شدیم که این دستگاه چقدر می‌تواند در بهبود وضعیت زندگی این افراد کمک باشد».
وی می‌افزاید: «هر چهار بیمار، به حدی رسیده بودند که دیگر بدون استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی قادر به تنفس نبودند، اما زمانی که از این دستگاه برای تعامل با دیگران استفاده کرده‌اند، تنفس عادی‌شان را بازیافته‌اند. گویا تازه زندگی را انتخاب کرده‌اند. چیزی که از تاثیرات این دستگاه در خانواده‌ها دیدیم این است که اعضای خانواده با رضایت قلبی بیشتری از آنها مراقبت می‌کنند زیرا تازه از آنها بازخورد دریافت کرده‌اند و در نهایت وضعیت زندگی این بیماران به کلی تغییر کرده است».
مترجم: نسترن صائبی
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
