ستاره‌های سیاره‌خوار، نشانی از آشوب پنهان در کهکشان راه شیری

به گزارش گروه پژوهش و دانش خبرگزاری علم و فناوری آنا، پژوهشگران توانستند در یک مطالعۀ پیشگامانه هفت ستاره را کشف کنند که اخیراً سیارات سنگی را بلعیده‌اند. این امر تعداد منظومه‌های ستاره‌ای دوتایی را که سیارات را بلعیده‌اند، به دو برابر شمار پیشین افزایش می‌دهد. این یافته‌ها چالشی برای این باور متعارف هستند که سیستم‌های خورشیدی بالغ که سیاره‌های مشابه زمین را در خود جای داده‌اند، معمولاً پایدار هستند.

به گفته جیانرونگ شی (Jianrong Shi)، ستاره‌شناس مستقر در رصدخانۀ ملی نجوم در پکن، این مطالعه که در 20 مارس در مجلۀ نیچر منتشر شد، شواهد قانع کننده‌ای از بلعیده‌ شدن سیاره‌ها ارائه می‌دهد. یکی از نویسندگان، فن لیو (Fan Liu)، ستاره‌شناس دانشگاه موناش در ملبورن استرالیا، تأکید می‌کند که این سیارات در طول فاز نسبتاً پایدار ستاره‌هایشان بلعیده شده‌اند.

یوهانا تسکه (Johanna Teske)، ستاره‌شناس مؤسسه علوم کارنگی در واشنگتن دی‌سی توضیح می‌‌دهد که کشف جدید نشان می‌دهد که این منظومه‌ها مدت‌ها پس از شکل‌گیری خود همچنان متلاطم باقی مانده‌اند و سیارات یا متلاشی می‌شوند یا به درون ستارگان میزبان خود سقوط می‌کنند. با این حال، تسکه بر نیاز به تحقیقات دقیق بیشتر در مورد این سیستم‌ها برای تحکیم این استنتاج‌ها تأکید می‌کند.

تشخیص مصرف سیاره توسط ستارگان به دلیل کوچک بودن اندازه سیارات در مقایسه با میزبانشان، چالش‌های مهمی را به همراه دارد و باعث می‌شود محتویات آنها به سرعت رقیق شود. لیو و همکارانش با استفاده از داده‌های تلسکوپ فضایی گایا، 91 جفت ستاره شبیه به خورشید را در کهکشان راه شیری با حرکت‌های مشابه شناسایی کردند که نشان‌دهنده یک منشأ مشترک است. با تجزیه و تحلیل ترکیب عنصری این جفت‌ها با استفاده از تلسکوپهای زمینی، آنها هفت جفت را شناسایی کردند که ترکیب یک ستاره تنها با بلعیدن یک سیاره قابل توضیح است.

این مطالعه نشان می‌دهد که تقریباً ۸ درصد از جفت‌های ستاره‌ای مشابه با خورشید در منطقۀ ما در کهکشان راه شیری ممکن است دارای ستاره‌های سیاره‌خوار باشند. لیو خاطرنشان کرد که این تخمین احتمالاً محافظه‌کارانه نیز هست. بلعیدن سیاره‌ای، بر خلاف انتظارات، به نظر می‌رسد رویدادی نسبتاً جدید باشد که در چند صد میلیون سال گذشته آغاز به رخ دادن نموده است.

جیانرونگ شی بر اهمیت کاوش بیشتر تاکید می‌کند. به طور کلی، این یافته‌ها ماهیت پویای منظومه‌های سیاره‌ای را روشن می‌کنند و بر منحصر به فرد بودن منظومه شمسی تأکید می‌نمایند. تکینگی منظومۀ شمسی به طور بالقوه دلیلی است برای بروز حیات در میان ساکنان زمین.