هدایی: اگر روزمان باشد، سهمیه تیمی المپیک را می‌گیریم/ ناچاریم تمام سال را در لیگ فرانسه بازی کنیم

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، امیرحسین هدایی، این روز‌ها سخت مشغول تمرین است تا خودش را برای شرکت در رقابت‌های تنیس روی میز قهرمانی جهان آماده کند. رقابت‌هایی مهم که تیم ملی ایران می‌خواهد در آن تابو شکنی کند. امیرحسین که چندی پیش با همراهی برداران عالمیان، ستاره‌های بنام این رشته، در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو، دست به کاری تاریخی زدند، حالا به دنبال کسب سهمیه تیمی بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس هستند. در صورتی که این تیم نتواند در جهانی پیش رو المپیکی شود، این شانس را دارد که در بخش انفرادی، سهمیه المپیک پاریس را بگیرد. این تنیس باز لژیونر که درخشش قابل ملاحظه‌ای در رویداد‌های بین المللی اخیر داشته، به واسطه داشتن رنکینگ جهانی بالا (۱۱۷) این فرصت را دارد که در رقابت‌های آسیای میانه، بخت خود را برای شرکت در بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا بیازماید. او که بهترین روز‌های عمر قهرمانی اش را سپری می‌کند، به مرحله‌ای رسیده که برای رسیدن به المپیک ۲۰۲۴ از نیما عالمیان هم سبقت گرفته است. گفت و گوی خبرنگار ورزشی آنا را با پینگ پنگ بازی که چند سال پیش در امید‌های جهان تاریخ سازی کرد، در زیر بخوانید:

آنا: از مسابقات جهانی چه خبر؟ آماده ای؟

چیزی به این رقابت‌ها نمانده است. کمتر از ۲۰ روز دیگر در کره جنوبی برگزار می‌شود. من، نوشاد و نیما عالمیان، چون در فرانسه لژیونر هستیم، از همین جا به کره می‌رویم. فعلا مشغول مسابقات لیگ فرانسه هستیم و، اما تمرکز اصلی مان شرکت در رقابت‌های قهرمانی جهان است. تمام هدفمان این است که سهمیه تیمی را بگیریم. اگر این اتفاق بیفتد، برای اولین بار خواهد بود که تیم ملی تنیس روی میز ایران در بخش تیمی بازی‌های المپیک حاضر می‌شود. اگر این سهمیه را بگیریم، کار بزرگی کردیم.

آنا: تنیس روی میز یکی از سخت‌ترین رقابت‌های ورزشی دنیاست. فکر می‌کنی بتوانید سهمیه تیمی را بگیری؟

بعد از بازی‌های آسیایی شرایط برای ما فرق کرده. مدال برنزی که ما در این مسابقات گرفتیم، ثابت کرد که این تیم توانایی خیلی چیز‌ها را دارد. بعد از چین که غول تنیس روی میز جهان است، ژاپنی‌ها بهترین هستند. اما ما ژاپن را ۳ بر صفر، در هانگژو شکست دادیم. تیم فوق العاده خوبی داریم و می‌توانیم هر اتفاقی را رقم بزنیم. البته که به روز مسابقه هم بستگی دارد. اگر روز، روزمان باشد، می‌توانیم هر تیمی را ببریم.

آنا: گروهی که در آن قرار گرفتید، چطور می‌بینی؟

ما با رومانی، مصر، پرتغال و تایلند همگروه هستیم. گروه ضعیفی نیست، اما، آسان هم نیست. در مقایسه با گروه‌های اول و دوم که خیلی قرعه‌های سختی هستند، می‌توانم بگویم شرایط بهتری داریم. رومانی دو بازیکن خیلی خوب دارد. رنکینگ سه بازیکن مصر، زیر ۵۰ است. پرتغالی‌ها همیشه جز ۳۰، ۴۰ تای برتر دنیا هستند. ضعیف‌ترین رقیب برای ما فقط تایلند است. هشت گروه پنج تیمی این مسابقات را برگزار می‌کند. تیم‌های اول مستقیما سهمیه المپیک را می‌گیرند. تیم‌های دوم و سوم هم به صورت حذفی بازی می‌کنند و در نهایت هشت تیم دوم المپیک را مشخص می‌کنند.

آنا: سرمربی گفته اگر سهمیه تیمی را نگیرید، باید شانستان را در آسیای میانه امتحان کنید که دو نفر اول کشور به این مسابقه اعزام خواهند شد. در این باره توضیح می‌دهی؟

بله همین طور است. در صورتی که سهمیه تیمی را بگیریم، سه نفر به المپیک می‌رویم و در بخش انفرادی هم دو نفری که بالاترین رنکینگ را دارند، بازی می‌کنند. در غیر این صورت تنها دو نماینده از کشور که رنکینگ بالاتری دارند، به مسابقات انتخابی آسیایی میانه اعزام می‌شوند تا برای سهمیه انفرادی تلاش کنند. آنجا تنها نفرات قهرمان، المپیکی می‌شوند.

آنا: چقدر خوش بین هستید که سهمیه انفرادی را بگیرید؟

من دوست دارم، الان فقط به کسب سهمیه تیمی بازی‌های المپیک فکر کنم. اما در کل به خودم خیلی امیدوارم. من در سه سال گذشته همه تلاش خودم را کردم تا بهترین نتایج را بگیرم. نفر اول رنکینگ امید‌های جهان شدم، در بازی‌های کشور‌های اسلامی صاحب دو مدال طلا شدم و در بازی‌های آسیایی هانگژو نیز همراه نیما و نوشاد عالمیان مدال برنز تاریخی تیم را به دست آوردیم. همه این ها، اتفاقاتی بوده که برای اولین بار در تاریخ تنیس روی میز کشور به وقوع پیوسته. ان شالله که اینجا هم بتوانم هر چه در توان دارم رو کنم که سهمیه تیمی را بگیریم. اگر هم نشد، سعی می کنم بهترین استفاده را از رقابت‌های آسیای میانه کنم و سهمیه انفرادی را بگیرم.

آنا: فکر می‌کنی اگر به المپیک بروی، آنجا چه نتیجه‌ای بگیری؟

بهترین نتیجه تنیس روی میز ایران در المپیک‌ها مربوط به المپیک ۲۰۱۲ لندن است که نوشاد عالمیان سی و یکم شد. فکر می‌کنم حداقل نتیجه‌ای که باید بگیرم، تکرار همین عنوان باشد. چه بسا بهتر از این هم باشم.

آنا: در آستانه المپیک، ورزشکاران امکانات در حد المپیک می‌خواهند. حرفی خطاب به مسئولان نداری؟

شرایط فدراسیون تنیس روی میز به لحاظ اعزام‌ها و حضور در تورنمنت‌های مختلف الان خوب است و نسبت به قبل خیلی بهتر شده. اما در خواستی که من از مسئولان دارم این است که ماساژور و روانشناس تیم را، همراه ما در سفر‌ها اعزام کنند. حضور این دو نفر واقعا در کیفیت کار تیم تاثیر مثبتی دارد. بازی کردن در مسابقات جهانی سراسر اضطراب است، باید یک روانشناس بالای سرت باشد تا در لحظه ریکاوری ذهنی شوی. یک وقت‌هایی با یک ضربه، نتیجه مسابقه عوض می‌شود. آنجا وجود یک روانشناس است که می‌تواند این نتیجه را به نفع ما تغییر بدهد. تنیس روی میز مثل فوتبال نیست که مسابقه اش هر پنج روز یک بار برگزار شود. ما هر روز باید مسابقه بدهیم. آن هم در شرایطی که بیشتر اوقات مصدومیت هم داریم. در همین جام جهانی آفریقای جنوبی، نیما بازی را جلو بود، اما به خاطر مصدومیت نتوانست بازی اش را ادامه بدهد. سال قبل هم نوشاد با آسیب دیدگی رو به رو شد؛ بنابراین نیاز داریم که ماساژور یا مربی بدنساز در چنین مواقعی کنارمان باشد. بیشتر کشور‌ها علاوه براین نفرات، فیزیوتراپ و توپ جمع کن هم همراه تیم هایشان اعزام می‌کنند. منظورم این است که رعایت کردن این موارد ما را خیلی زودتر و بهتر به هدفی که داریم نزدیک می‌کند. در خواست دیگرم این است که قبل از رویداد‌های مهم، چند روز زودتر از موعد مقرر به محل مسابقات اعزام شویم تا به لحاظ شرایط فیزیولوژیکی (جت لگ) به مشکل نخوریم. مثلا همین مسابقات جهانی در کره جنوبی است و ما باید از فرانسه به آنجا برویم و اختلاف ساعت زیاد است.

آنا: قدری از تیم ملی فاصله بگیریم. از بازی کردن در لیگ فرانسه راضی هستی؟

بله، خیلی خوب است. لیگ تنیس روی میز فرانسه با فاصله نسبت به کشور‌های دیگر بهتر است. البته آلمان هم خوب است. من دو سال هم در مجارستان بازی کردم که تجربیاتی ارزنده‌ای از آنجا هم به دست آوردم. اتفاقا دوستانی که در مجارستان دارم از من دعوت کردند تا این هفته به بوداپست بروم و چند روزی با تیم ملی آنها تمرین مشترک داشته باشم.

آنا: دستمزدی که می‌گیری چطور است؟

خوب است، خدا را شکر، اما ما، چون ۱۱ ماه از سال را اینجا هستیم، مجبوریم که اینجا خانه اجاره کنیم و در واقع زندگی کنیم. ما برای تمرین کردن باید در کمپ‌های مختلف اروپا بازی کنیم. به هر حال این‌ها همه هزینه دارد.

آنا: اتفاقا سرمربی تیم هم گفته بود که، چون بچه‌های ملی پوش همه لژیونر هستند، فرصتی برای برگزاری اردوی تیم ملی نداریم. حتی مدعی شاید کاش می‌توانستیم دستمزد‌های فرانسه را در ایران به آنها می‌دادیم تا بتوانیم بیشتر آنها را در اختیار داشته باشیم.

بله، ایشان حق مطلب را ادا کردند. متاسفانه دستمزد‌ها در لیگ ایران خیلی پایین است و ما ناچاریم در اروپا بازی کنیم. حداکثر سقفی که ما در ایران می‌گیریم ۸۵۰ میلیون تومان است. قرارداد‌های ما با بازیکنان رشته‌ای مثل بسکتبال و والیبال که ۵ میلیارد تومان می‌گیرند اصلا قابل مقایسه نیست

آنا: و حرف آخر؟
‌
می‌خواهم از آقای حمید احسانی مهر، مدیرعامل شرکت بافق یزد که در تمام این سال‌ها حامی شخصی من بودند، قدردانی کنم. ایشان نقش زیادی در موفقیت‌های من داشتند و دلی از ورزش تنیس روی میز حمایت کردند. به خاطر این که در برابر مسئولیت‌های اجتماعی، احساس وظیفه می‌کنند حتی در لیگ ایران هم امسال تیم داری کردند و تیم فراسنج را حمایت کردند.