در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
چرا رژیم غذایی را می‌شکنیم؟
دانشمندان می‌گویند که به‌رغم تلاش آگاهانه برای رعایت رژیم سالم، مغز انسان طوری برنامه‌ریزی شده که دنبال ترکیبات غذایی چرب و شیرین باشد.
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ساینس دیلی، اینکه چرا تا این اندازه مجذوب غذا‌های ناسالم می‌شویم، همواره یک معمای حل‌ناشدنی بوده است.
البته، این را می‌دانیم که عصب واگ اطلاعات حسی داخلی درباره ارزش غذایی یک ماده خوراکی را از دستگاه گوارش به مغز می‌فرستد. اما مبنای ملکولی واکنش مغز را آنگونه که باید نمی‌شناسیم.
این در حالی است که مطالعه انجام‌شده از سوی محققان «مرکز حواس شیمیایی مونل» (Monell)، با موشکافی در سیم‌کشی عصبی داخلی، علاوه بر مسیر‌های مستقل میل به شیرینی و چربی، تبعات این ناپرهیزی را هم نشان می‌دهد.
در واقع، ترکیب این مسیر‌های مستقل عصبی، ما را به سمت پرخوری می‌برد.
آنگونه که از پژوهش‌ها برمی‌آید، سلول‌های عصبی روده بیش از سلول‌های چشایی دهان در ترغیب ما به خوردن شیرینی و غذای چرب دخیل هستند. چربی‌ها و قند‌ها مسیر‌های مجزای روده‌ای-مغزی را برای تحریک ما انتخاب می‌کنند و این می‌تواند توضیحی باشد برای اینکه چرا نان دونات تا این حد هوس‌انگیز است.
با این اوصاف، میل ناخودآگاه درونی برای مصرف غذایی سرشار از چربی و شکر عزم ما برای رعایت یک رژیم سالم را می‌شکند.
پژوهشگران مرکز مونل از فناوری پیشرفته برای دستکاری مستقیم نورون‌های چربی یا قند در سیستم عصبی واگ استفاده کردند و نشان دادند که در موش‌های آزمایشگاهی هر دو نوع نورون باعث ترشح دوپامین در مرکز پاداش مغز می‌شود. همچنین، آن‌ها دو مسیر اختصاصی عصب واگ را کشف کردند که یکی برای چربی و دیگری برای قند است.
این مدار‌ها که از روده منشاء می‌گیرند، اطلاعاتی را در مورد آنچه که خورده‌ایم به مغز منتقل و زمینه را برای آنچه ما به آن «هوس کردن» می‌گوییم، فراهم می‌کنند.
عصب واگ قند و چربی را با نورون‌های متفاوتی حس و مدار‌های پاداش موازی، اما متمایزی را برای کنترل مواد مغذی خاص درگیر می‌کند.
اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود چراکه تحریک همزمان مدار‌های چربی و قند به هم‌افزایی خارق‌العاده‌ای منجر می‌شود و مثل وارد کردن شوک به مرکز پاداش مغز است.
حتی اگر کل کالری مصرفی ثابت بماند، ترکیب چربی‌ها و قند‌ها منجر به ترشح دوپامین بیشتر و در نهایت پرخوری در موش‌ها می‌شود.
نتیجه حاصل از این پژوهش به ما فهماند که چرا رژیم گرفتن تا این اندازه چالش‌برانگیز است. در واقع، به‌رغم تلاش آگاهانه برای رعایت رژیم سالم، مغز انسان به گونه‌ای ظریف، طوری برنامه‌ریزی شده که دنبال ترکیبات غذایی چرب و شیرین باشد.
ارتباط میان مغز و دستگاه گوارش زیر سطح هوشیاری اتفاق می‌افتد و ما بی‌آنکه بفهمیم در دام هوس غذایی می‌افتیم.
انتظار می‌رود که چنین تحقیقاتی به ارتقای راهبرد‌ها و درمان‌های ضدچاقی منجر شود.
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
