بیماری وارونگی تصویر چیست و چه نشانه‌هایی دارد؟

به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، توهم شیب اتاق و دید وارونه از دیگر اصطلاحاتی است که گاهی اوقات به جای دگردیسی یا وارونگی تصویر به کار گرفته می‌شود. افرادی که به این اختلال مبتلا می‌شوند اجسام و تصاویر را ممکن است در شکل، اندازه، مکان و رنگ‌های مختلف ببینند.

شایع ترین علل ایجاد این اختلال بینایی عبارتند از سکته مغزی (انفارکتوس حاد مغزی) ، خونریزی داخل جمجمه، اختلالات سیستم دهلیزی مانند بیماری منییر (که با حملات سرگیجه مشخص می شود)، تومور کیسه آندولنفاتیک، عفونت عصب دهلیزی با ویروس زوستر (VZV)، آسیب به عصب دهلیزی در حین جراحی، یک دوره حاد بیماری دمیلینه (مولتیپل اسکلروزیس)، قرار گرفتن تحت مواد افیونی، صرع کانونی و میگرن.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۲ با بررسی همه موارد منتشر شده از دگردیسی با وارونگی تصویر (RVM) ، تنها ۵۲ مورد از این اختلال را که در ۲۸ مقاله مختلف شرح داده شده بود، شناسایی کرد. بنابراین اطلاعات در مورد این اختلال بینایی بسیار محدود است. اولین مقاله در این زمینه در سال ۱۹۷۴ منتشر شده است.

در بیشتر این موارد، آسیب به سیستم عصبی مرکزی مربوط به نواحی خلفی، به ویژه ساقه مغز و مخچه گزارش شده بود.

 سن بیماران این مطالعه بین ۱۲ تا ۸۵ سال و تعداد مردان بیشتر از زنان بوده است (۶۶ درصد در مقابل ۳۴ درصد) و مدت زمان اختلال وارونگی تصویر از چند ثانیه تا چند دقیقه و گاهی چندین ساعت متغیر است.

هرچند متخصصان دقیقا منشا این اختلال عجیب را نمی‌دانند اما برخی از آن‌ها بر این باور هستند که این اختلال به دلیل آسیب به شبکه‌های حسی و محرک‌های بینایی ایجاد می‌شود، که منجر به ناتوانی در پردازش تصاویر معکوس شبکیه می‌شود. در واقع  تصاویری که توسط چشم ما درک می‌شوند، وقتی به شبکیه چشم برخورد می‌کنند، وارونه هستند. متعاقباً، مغز تصویر را تفسیر می‌کند تا آن را به صورت عمودی و در جهت درست ببینیم.

سال ۲۰۰۳، متخصصان مغز و اعصاب آمریکایی گزارش کردند که مردی ۷۶ ساله چندین بار دچار این اختلال شده بود و همسرش او را در حالی که روی زمین افتاده بود پیدا کرده است. همان زمان متخصصان علت این اختلال را بدون قطعیت به تشنج‌های صرع نسبت داده بودند.

سال ۲۰۰۶ نیز یک تیم ترکیه‌ای از ابتلای یک نوجوان ۱۶ ساله به این اختلال خبر دادند که دوباره علت آن را به بیماری صرع نسبت دادند.

بنابراین مهم است که پزشکان در انجام تصویربرداری از سر و گردن، به ویژه زمانی که این اختلال چندین ساعت طول می‌کشد، تردید نکنند.