دانشمندان به منشأ رفتار‌های اجتماعی انسان نزدیک شدند

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از سای‌تک‌دیلی، مگس‌های میوه مذکر به‌طور معمول در مواجهه با هم‌جنس نَر، رفتار‌های ضداجتماعی از خود بروز می‌دهند و ترجیح‌شان همنشینی با هم‌نوع ماده است که از طریق گیرنده‌های شیمیایی شناسایی‌شان می‌کنند. هرچند، مطالعاتی که اخیراً از سوی زیست‌شناسان دانشگاه کرنل انجام گرفته، حاکی از آن است که سیستم بصری مگس‌های میوه نقش بسزایی در تعاملات اجتماعی آن‌ها دارد.

این مطالعه که نشان داد ورودی بصری افزایش یافته می‌تواند بر مهار‌های اجتماعی معمول غلبه کند، پیامد‌هایی برای درک مکانیسم‌های مشابه در مغز انسان، به ویژه در رابطه با شرایطی مانند اوتیسم و اسکیزوفرنی دارد.

این کشف ما را به بینش جدیدی درباره ریشه‌های احتمالی رفتار‌های اجتماعی متنوع در انسان ازجمله موارد مرتبط با بیماری‌هایی مانند اختلال دوقطبی و اوتیسم می‌رساند.

در میان جانوران، گونه‌های زیادی هستند که از بینایی برای تنظیم رفتار‌های اجتماعی‌شان استفاده می‌کنند، اما اساس مکانیسم‌های دخیل در این روند، تا حد زیادی نامشخص است. پیشتر، گمان می‌رفت که مگس‌های میوه، آشکارا از قوه بصری برای تشخیص حرکت و دنبال کردن هم‌نوعان و نه برای تنظیم رفتار‌های اجتماعی استفاده می‌کنند حال آنکه محققان به این نتیجه رسیده‌اند که ممکن است این‌طور نباشد.

پژوهشگران دانشگاه کرنل متوجه شدند که بیش‌فعال شدن سیستم بینایی بر بازدارندگی ایجاد‌شده به‌واسطه سیگنال‌های شیمیایی که مگس نر از خود ساطع می‌کند تا به سایر نر‌ها بفهماند که نباید با او طرف شوند، می‌چربد. نتیجه شگفت‌آور آنکه افزایش درک بصری مغز به‌نحوی بر بازدارندگی شیمیایی غلبه می‌کند و باعث جذب پشه‌های نر به یکدیگر می‌شود.

محققان دریافتند که در حشره نر، تغییر سیگنال‌دهیِ گیرنده گابا اِی یا GABARAP/GABAA در نورون‌های مربوط به بازخوردِ بصریِ مغز، بر کم‌رویی اجتماعی آن تأثیر می‌گذارد. وقتی در سیستم بصری، GABARAP اُفت پیدا می‌کند، نر‌ها به‌طور غیرمنتظره‌ای نسبت به سایر مردها، حس دوستی بیشتری از خود نشان می‌دهند.

همچنین، محققان دریافتند که ژن‌هایی مشابه آنچه در مغز انسان می‌بینیم، نورون‌های بینایی مگس میوه را کنترل می‌کنند. کاهش سیگنال‌دهی گابا در مغز انسان با ویژگی‌های کناره‌گیری اجتماعی در اختلال‌هایی مانند اوتیسم و اسکیزوفرنی مرتبط است.

نتایج به‌دست‌آمده از این پژوهش به گونه‌ای امیدبخش راهگشای تحقیق درباره چگونگی تنظیم رفتار‌های اجتماعی در مغز پستانداران و سهم بالقوه آن‌ها در شرایط روانی انسان است.