چرا دانشجویان هندی خودکشی می‌کنند؟

به گزارش گروه آموزش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از پراب، شهر «کوتا» واقع در ایالت «راجستان» هند شاهد مرگ دانشجویی بود که بعد از ترک تحصیل از مؤسسه فناوری گاندینگار، خود را از سقف آشپزخانه محل اقامتش حلق‌آویز کرد.  پیش از آن در ماه میلادی ژانویه هم دانشجوی یکی از موسسه‌های آموزش مدیریت هند در اقدامی مشابه به زندگی خود پایان داد.

اینها فقط دو نمونه از موارد بی‌شمار ناامیدی در میان دانشجویان هندی است که دوره تحصیلات عالی خود را در مؤسسات معتبر هندوستان می‌گذرانند.

این وقایع ناگوار گواه این حقیقت است که هند با افزایش هشدارآمیز ترک تحصیل و به موازات آن افزایش آمار خودکشی در میان دانشجویان این مؤسسات مواجه است.

همزمان، این سوال پیش می‌آید که چه اندوهی چنین ذهن‌های جوانی را به سمت اتخاذ تصمیم‌های ویرانگر سوق می‌دهد؟

آمار ارائه‌شده از سوی یکی از مسئولان آموزش هند شمار دانشجویانی که ترک تحصیل کرده‌اند را رقم 34 هزار و 35 نفر نشان می‌دهد که اغلب آنها در دوره‌های کارشناسی ارشد و دکترا مشغول تحصیل بودند. در این میان، دانشگاه‌های مرکزی هند با 17 هزار و 454 مورد ترک تحصیل در صدر این فهرست قرار دارند و بعد از آن نوبت به مؤسسه‌های فناوری هند (IITs) با هشت هزار و 139 و مؤسسه‌های ملی فناوری (NITs) با پنج هزار و 623 مورد می‌رسد.

در بررسی‌های اولیه، به طور خاص چند دلیل برای ترک تحصیل دانشجویان مؤسسه‌های فناوری هند ذکر شد که از آن میان می‌توان به چالش‌های خانوادگی، مشکل کنار آمدن با فشار حاکم بر محیط  آموزشی و عدم حمایت کافی از سوی همکلاسی‌ها ذکر شد.

اگرچه در خصوص معضل ترک تحصیل دانشجویان در سایر مؤسسه‌های آموزش عالی هند نیز دلایل مشابهی ارائه می‌شود، نباید از این نکته غافل ماند که علاوه بر چالش‌های خانوادگی و فشارهای ناشی از برنامه آموزشی، عوامل دیگری هم در دامن زدن به این مشکل دخیل هستند.

آمارهای دولتی حاکی از آن است که طی پنج سال گذشته، 25 هزار و 593 دانشجوی متعلق به گروه‌های محروم جامعه از ادامه تحصیل در مؤسسه‌های فناوری هند (IITs) انصراف داده‌اند. تمرکز بر این رقم ، ما را به این سوال می‌رساند که آیا با توجه به نظام طبقاتی هندوستان، دانشگاه‌های این کشور در ایجاد محیط آموزشی فراگیر ناکام بوده‌اند؟

چنین آماری گویای آن است که نظام مبتنی بر کاست طبقاتی نه تنها کمرنگ نشده بلکه راه خود را به محیط‌ های علمی هند هم باز کرده است. این معضل، فراتر از دغدغه‌های اقتصادی به انزوای دانشجو در پردیس‌های دانشگاهی منجر می‌شود که خود ناشی از پیش‌داوری و سوء‌رفتار سایر همکلاسی‌ها است.

آموزش صرفاً به معنای تعالی تحصیلی نیست؛ بلکه باید بالندگی و رفاه روح انسان را هم تأمین کند. تجربه ترک تحصیل و خودکشی دانشجویان هندی که با رسیدن به مقاطع تحصیلی بالا استعدادهای خود را اثبات کرده‌اند نشان می‌دهد که اصلاحات برای پایان دادن به نابرابری و ایجاد محیط آموزشی عادلانه،‌ حمایتگر و فراگیر در حد حرف باقی مانده و عملی شدن آن مستلزم برنامه‌ریزی دقیق و منسجم است.