اثرات مثبت دویدن برای زندگی ما؛ کاهش خطر مرگ و میر

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، چرا دویدن؟ این سوال را در حالی که کفش‌ها را می‌بندیم، وقتی با تپه‌ای روبه‌رو می‌شویم، از خودم می‌پرسیم، در حالی که یک دور دیگر از ساق پاهای دردناک خود بیرون می‌رویم. پاسخ واضح این است که ما می‌دویم تا سالم باشیم، سیستم قلبی عروقی و خلق و خوی خود را بهبود بخشیم، تا خوش اندام و قوی تر شویم. اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد دلیل واقعی دویدن این است که در دویدن بهتر شویم. می‌دویم تا بتوانیم بیشتر بدویم.

سایت (nytimes) نوشت: به همین دلیل است که وقتی در مورد مطالعات اخیر مطالعه شد نشان داد برای به دست آوردن مزایای سلامتی، لازم نیست خیلی یا خیلی سریع بدوید، تحت تأثیر قرار گرفتیم. یک مطالعه در ژورنال کالج قلب و عروق آمریکا نتیجه‌گیری می‌کند: «دویدن، حتی ۵ تا ۱۰ دقیقه در روز و با سرعت کم کمتر از ۶ مایل در ساعت، با کاهش قابل توجه خطر مرگ ناشی از همه دلایل و بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط است.».

نباید از این موضوع تعجب کنیم. در ماه آگوست، یک مطالعه نشان داد که راه رفتن در فواصل کوتاه با کاهش خطر مرگ و میر مرتبط است. ما برای مدت طولانی در مورد تمرینات ۶ دقیقه‌ای و تمرین‌های ۱۱ دقیقه‌ای صحبت کرده‌ایم و اینکه چگونه می‌توان کوتاه‌ترین تمرین ممکن را از نظر انسانی انجام داد و همچنان از مزایای آن بهره برد. اما به‌نظر می‌رسد که دویدن به‌طور خاص با پرسش‌های استقامت، سختی و تعهد و حتی درستی اخلاقی مرتبط است. دویدن چیزی بیش از یک ورزش یا نوعی ورزش، اشتیاق یا سرگرمی است. یک دونده در مقاله‌ای در دنیای دونده اظهار کرد که تقریباً در هر یک از یک میلیون مقاله‌ای که در حین بررسی این موضوع خواندم، بیان شد.

 به طور منظم می دویم، اما مطمئناً برای هویت مرکزی نیست. من عجله می‌کنم که به دلیل عدم تلاش، این نیست. من دویدن را شروع کردم زیرا می‌خواستم این تمرین را از دوران دبستانم پس بگیرم، زمانی که آزمون آمادگی جسمانی ریاست جمهوری به‌عنوان معیاری معنادار برای ارزش یک کودک پذیرفته شد. به دویدن ادامه دادیم زیرا می‌خواستیم به روشنگری که به نظر می‌رسد دونده‌ها به آن دست می‌یابند دسترسی داشته باشیم، تا یک فعالیت انفرادی با فناوری پایین را پرورش دهیم که هر جنبه‌ای از وجودمان را بهبود بخشد و شاید به ما حق دهید تا بخشی از خودپسندی را که بسیاری از دونده‌ها منتشر می‌کنند، داشته باشیم.

اگر کسی بخواهد تمام مزایای فعالیت را در نظر بگیرد، لزوم دویدن سریع‌تر و طولانی‌تر همیشه امری مسلم به نظر می‌رسد. پس از یادگیری فضیلت‌های کوتاه مدت، این هفته را برای دویدن کوتاه و آهسته شروع کردیم. پوشیدن لباس «اجرای» برای اجرایی که بعید بود عرق برانگیزد، احمقانه بود. ۲۰ دقیقه در اطراف پارک چرخیدیم، راه رفتنمان آنقدر سست بود که تقریباً روی یک ریشه زمین خوردیم. آنقدر آهسته پیشرفت کردیم که توانستیم با زنی که روی نیمکتی نشسته بود و نوزادی را در آغوش گرفته بود، تماس چشمی طولانی مدت برقرار کنیم. «چرا با این سرعت نامشخص می‌دوید؟» نگاهش به نظر می‌رسید که بپرسد. «چرا او نمی‌تواند ببیند که ما به طور موثر خطر مرگ و میر خود را کاهش می‌دهیم؟» 

بعد از شلوغی (یک دویدن آهسته) احساس موفقیت خاصی نداشتیم. با این حال، دیدیم که یافته‌های این مطالعات چقدر می‌تواند برای کسانی که ممکن است از دویدن اجتناب کنند، معنی‌دار باشد زیرا نمی‌توانند آن را برای دوره‌های طولانی حفظ کنند. برنامه‌های دویدن مبتدی مانند نیمکت تا ۵K و هیچ کدام برای اجرای ۵K یا دویدن به مدت ۲۵ دقیقه، اهداف معقولی و قابل دستیابی هستند. اما یک برنامه کاناپه تا ۵ دقیقه، حتی بیشتر دست یافتنی خواهد بود، یک نقطه راه مفید یا حتی یک هدف برای خودش. و برای کسانی که قبلاً به طور منظم می دوند، و ممکن است همچنان خود را به خاطر اینکه به اندازه کافی سریع یا قوی نیستند یا به اندازه کافی متعهد نیستند سرزنش می‌کنند، نتایج این مطالعات می‌تواند مقداری از این بار روانی را کاهش دهد.