پولدار‌های انگلیس به هزینه بیماران دیابتی لاغر می‌شوند

به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از رویترز، «جان» مدیر یک شرکت فناوری که از ۳۰ سالگی به این سو، درگیر چاقی مفرط بوده است، برای دست‌کم ۹ ماه آینده، داروی کاهش وزن خود را در یخچال ذخیره کرده حال آنکه «کیم» کارگر بازنشسته‌ای که ۲۰ سالی می‌شود درگیر دیابت نوع ۲ است، نمی‌داند دوز بعدی همان دارو را از کجا تهیه کند.

این داروی تزریقی اوزمپیک نام دارد که برای درمان بیماری کشنده دیابت نوع ۲ طراحی شده است، اما از قضا، به دلیل اینکه حاوی ماده‌ای به نام سماگلوتید است، تأثیر معجزه‌آسایی هم در کاهش وزن دارد و برای همین است که در حال حاضر در کشور‌هایی مانند انگلستان و آمریکا کمیاب شده است.

اینکه در انگلستان یک نفر می‌تواند اوزمپیک را برای ۹ ماه ذخیره کند و شخص دیگری هم هست که برای تزریق روز بعد خود به آن دسترسی ندارد، حاکی از نقص نظام درمانی آزاد این کشور است که در آن پول حرف اول را می‌زند و سهم ناچیزی برای «خدمات سلامت ملی» که نظام بیمه تحت حمایت دولت است، باقی می‌ماند. 

از ماه میلادی جولای به این سوی، انگلستان با کمبود اوزمپیک دست به گریبان است، اما همچنان آدم‌هایی هستند که می‌توانند درجا و به صورت آنلاین، چندین هزار پوند برای داشتن این دارو هزینه کنند.

حتی این مشکل بعد از آن هم حل نشد که کارخانه تولید اوزمپیک، خط تولید ویگووی را که بر پایه سماگلوتید و فقط برای درمان چاقی است، راه‌اندازی کرد.

یکی از دلایل تداوم چنین وضعیتی آن است که نهاد‌های نظارتی انگلیس نمی‌توانند کلینیک‌های خصوصی را از تجویز این دارو برای مصارف غیردرمانی منع کنند. در آمریکا وضع از این هم بدتر است چراکه حتی در زمان کمبود یک داروی خاص، نهاد‌های نظارتی حق اعمال نفوذ روی کلینیک‌های خصوصی را ندارند.

بیماران دیابتی که به اوزمبیک دسترسی ندارند، با نوسان سطح گلوکز خون و در نتیجه خطر تشنج، کما و حتی مرگ مواجه هستند و این یعنی پولدار‌های انگلیس به قیمت جان آن‌ها لاغر می‌شوند.

فقط یک فروشگاه آنلاین می‌گوید که طی ۱۵ ماه گذشته، به بیش از ۱۵ هزار زن بریتانیایی با هدف کاهش وزن، داروی اوزمبیک فروخته است.

اما داده‌های عمومی نشان نمی‌دهد دقیقاً چه تعداد بیمار دیابتی تحت‌الشعاع نابرابری اجتماعی در نظام درمانی انگلستان قرار دارند حال آنکه در بازه زمانی مارس تا آگوست، به دلیل کمبود دارو، پزشکان وابسته به نظام خدمات سلامت ملی از تجویز اوزمبیک برای دست‌کم ۳۰ هزار نفر امتناع کرده‌اند که رقم قابل ملاحظه‌ای است.

در حال حاضر، به بیماران برای جبران این کمبود، انسولین تجویز می‌شود که درمان پرمخاطره‌تری است و باید تحت نظارت بیشتر تزریق شود.