تصمیم بد برای یک قهرمان؛ 10 ماه سخت دیگر در انتظار فرنگی‌کاری که می‌تواند کشتی را دو طلایی کند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، محمدرضا گرایی پیش از آنکه توسط محمد بنا به 67 کیلوگرم آورده شود تا برای تیم ملی فرنگی ایران در این وزن المپیکی، سهمیه المپیک 2020 توکیو را بگیرد، مدت‌ها بود که به وزن بالاتر رفته و در آن جا افتاده بود.

محمدرضا مدعی اصلی وزن غیرالمپیکی 72 کیلوگرم بود که آخرین تیر ترکش سرمربی وقت تیم ملی برای این بود که ردی از المپیک جادویی خود، لندن، در توکیو از خود بر جای بگذارد. آن هم باوجودی که بعد از سه طلای المپیک 2012 لندن، کار او در المپیک ریو بدون طلا و تنها دو برنز تمام شده بود.

تغییر وزن محمدرضا هم خوب جواب داد، خوب که نه، عالی و بی‌نقش. گراییِ کوچک بعد از آنکه مقتدرانه در گزینشی آسیایی بهترین کشتی‌ها را گرفت و به سهمیه رسید، آرام و دور از هیاهو، کارش را تا المپیک پیش برد.

جز بنا و اندک کارشناسانِ نزدیک به اردوی تیم ملی که کار محمدرضا گرایی را از نزدیک رصد می‌کردند، کمتر کسی فکرش را می‌کرد که اگر قرار باشد یک طلا به کشتی ایران در توکیو اختصاص پیدا کند، آن را نه حسن یزدانی بگیرد، نه امیرحسین زارع و محمدحسین محمدیان، و نه علیرضا نجاتی، محمدعلی گرایی و نه محمدهادی ساروی؛ این 6 نفر در ترکیب دو تیم آزاد و فرنگی از شانس‌های مدال بودند و اگر قرار بود کسی مدال طلا برای کشتی در المپیک ژاپن پیش‌بینی کند، اغلب یکی را از بین این نفرات انتخاب می‎کردند اما این محمدرضا گرایی بود که از جمع 11 کشتی‌گیر ایرانی که سهمیه المپیک را گرفته بودند، در توکیو طلایی شد.

او برای آنکه اثبات کند طلای المپیک یک اتفاق نبوده، دو ماه بعد از آن هم طلای مسابقات قهرمانی جهان را از آن خود کرد و قهرمان 67 کیلوگرم جهان شد.

برادر کوچکتر کشتی‌گیر فوق‌العاده‌ای چون محمدعلی گرایی، کسی که حقش طلای جهانی و المپیک بود اما هرگز به آن نرسید.

محمدرضا باتوجه به تعویق یک ساله المپیک به خاطر شیوع کووید در سراسر جهان، بیش از یک سال و نیم وزنش را کنترل کرد تا بتواند در بهترین شرایط در وزن پایین‌تر کشتی بگیرد.

او پیش از آن کشتی‌گیر 72 کیلوگرم محسوب می‌شد که طبیعتا وزن طبیعی بدنش بیش از 75 کیلوگرم باید می‌بود اما برای طلای المپیک، وزنش را در 67 کیلوگرم ثابت نگه داشت، آن هم برای مدتی طولانی.

شاید درست‌ترین تصمیم این بود که محمدرضا گرایی بعد از کسب دو نشان طلای ارزشمند المپیک و جهان، بلافاصله بعد از اسلو به 72 کیلوگرم می‌رفت و باتوجه به اینکه این بار برخلاف المپیک‌های قبلی، فاصله دو المپیک 2020 و 2024، چهار سال نبود و به سه سال رسید، او در این مدت خودش را آرام آرام به وزن المپیکی بعدی که 77 کیلوگرم بود، می‌رساند و به مدعی جدید این وزن تبدیل می‌شد.

درواقع او می‌توانست المپیکی فکر کرده و دو مسابقه جهانی 2022 و 2023 بلگراد را در مسیر المپیک بعدی قرار دهد. هرچند که اگر سال 2022 در 72 کیلوگرم کشتی می‌گرفت، حتی این احتمال وجود داشت که باز هم مدال بگیرد، چون وزنی بود که قبلا هم تجربه حضور در آن را داشت. ضمن اینکه در 67 کیلوگرم نتوانست طلای سال گذشته خود را تکرار کند و به خاطر کیلوهای زیادی که کم می‌کرد، در فینال مقابل ماته نِمِس کم آورد.

البته خود محمدرضا گرایی چند ماه بعد از اسلو، زمانی که دید وزن بدنش حسابی بالا رفته به این تصمیم رسید که دستاورد قبلی خود را زیر سوال نبرده و در مسابقات جهانی 2022 شرکت نکند و یا اینکه مدعی وزن 72 کیلوگرم تیم ملی فرنگی در مسابقات جهانی باشد اما کادرفنی وقت تیم ملی او را از تصمیمش منصرف کرد و عنوان شد که توان کسب مدال جهانی دیگری را در این وزن دارد که البته داشت، اما کشتی‌گیری که حدش طلاست، به نقره بسنده کرد و سال بعدش هم چون مسابقات گزینشی المپیک بود و مسابقه‌ای حساس‌تر از سال قبل محسوب می‌شد، دیگر وقت تغییر وزن نبود.

مدال طلای محمدرضا گرایی سال به سال افت کرد، از طلای المپیک و اسلو به نقره بلگراد 2022 و برنز بلگرد 2023 رسید.

درواقع اگر یک تصمیم خوب بلافاصله بعد از اسلو برای گرایی گرفته می‌شد که خودش هم به شدت موافق آن بود، او امروز دیگر در 77 کیلوگرم جا افتاده بود و نیازی به اینهمه نگرانی بابت سلامت او و این میزان کاهش وزن در چند سال متوالی نبود.

محمدرضا گرایی غیرت کرد تا در سومین مسابقه جهانی متوالی‌اش باز هم مدال بگیرد. او بعد از مسابقات مقدماتی روز اول که به سختی فراوان از سد حریف ژاپنی گذشت، نای مبارزه مقابل کشتی‌گیر آذربایجانی نداشت و راهی گروه شانس مجدد شد.

آن شب محمدرضا گرایی علاوه بر آُسیب‌دیدگی زانو، دو کیلو و نیم بالای وزن بود و سه ساعت در سونا ماند و زجر کشید تا سر وزن برسد. حالا او اگر به دنبال تکرار طلای توکیوی خود در پاریس است، چاره‌ای جز ادامه این زجرِ بزرگ کم کردن کیلوهای بسیار بدنش ندارد.

او 10 ماه سخت دیگر را باید تحمل کرده و وزنش را کنترل کند و در پاریس بار دیگر سر وزن برسد که بتواند با مدعیان پرتعداد 67 کیلوگرمی خود که حالا مدعی تازه نفسی از 60 کیلوگرم پیدا کرده، برای طلا رقابت کند.

اورتا سانچز کوبایی قهرمان وزن 60 کیلوگرم المپیک توکیو، همان کار درستی را انجام داد که کاش در مورد محمدرضا گرایی قهرمان وزن 67 کیلوگرم المپیک توکیو اجرایی می‌شد.

این قهرمان کوبایی، بعد از المپیک قبلی تغییر وزن داد و دو وزن بالاتر رفت و درنهایت در مسابقات جهانی 2023 بلگراد قهرمان 67 کیلوگرم شد. اگر گرایی هم بعد از توکیو به 72 و سپس 77 کیلوگرم می‌رفت، شاید امروز مدعی اصلی وزن 77 کیلوگرم برای طلای المپیک می‌بود.