نقدی بر احوالات مردی که می‌توانست بالاتر از تختی، ساعی و رضازاده قرار بگیرد؛ پایانی تلخ برای یاغی کوهستان

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، چیزی شبیه به همان روالی که در المپیک قبلی در خصوص کیانوش رستمی و کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو دنبال شد، این بار در آستانه المپیک پاریس اتفاق افتاد، چون حتی با وجود جدایی علی مرادی از فدراسیون وزنه‌برداری -رئیس فدراسیونی که برای اولین بار مجوز خروج کیانوش از تمرینات و فضای اردو را صادر کرده بود- همچنان در برای این ورزشکار کرمانشاهی روی یک پاشنه می‌چرخید.

او از پیش از بازی‌های المپیک ۲۰۱۶ ریو، درحالیکه مشخص شانس مدال طلای المپیک بود، توانست رئیس وقت فدراسیون را متقاعد کند که خودش هر طور و هر جا که دوست دارد، تمریناتش را دنبال کند و صرفا در آستانه مسابقات به اردوی اعزامی ملحق شود؛ بنابراین نایب‌قهرمان المپیک ۲۰۱۲ لندن، قهرمان المپیک ۲۰۱۶ ریو شد و بعد از آن دیگر هرگز زیر بار هیچ تغییری در این رویه غلط نشد، هرچند که هیچ سرمربی‌ای موافق تصمیم او نبود و کارشناسان و اهل فن نیز این مدل کار کردن را نوع جدیدی از ورزشکارسالاری می‌دانستند.

با این وجود، چون قبلا مجوز این کار از سوی رئیس وقت فدراسیون به کیانوش رستمی داده بود، او توانست در تمام این سال‌ها به مدلی که خودش می‌خواهد کار را پیش ببرد، اما همیشه برایش مثل المپیک ریو نبود و مدل «فقط خودمِ» او بعد‌ها کار دستش داد.

او با همین روش، حضور در المپیک ۲۰۲۰ توکیو را از دست داد و به دلیل آنکه خودش برای هر چیزی، از اعزام گرفته تا وزنه انتخابی و نحوه تمرین، تصمیم می‌گرفت، با تصمیمات اشتباهی که در خصوص حضور در مسابقاتی که در آن وزن در سهمیه المپیک نقش داشت، اتخاذ کرد به راحتی حضور در توکیو را از دست داد درحالیکه می‌توانست در توکیو به پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران تبدیل شود.

افتخاری که سال‌هاست در اختیار هادی ساعی است. او با کسب مدال برنز المپیک ۲۰۰۰ سیدنی و دو طلای المپیک‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ آتن، تنها ورزشکاری است که سه مدال طلا و برنز از این رقابت‌ها دارد و کیانوش رستمی این فرصت را داشت که باتوجه به اینکه مدالِ المپیک اولش به نقره تبدیل شده بود، بعد از طلای ریو، با کسب نشان طلای دیگری در المپیک توکیو و یا حتی پاریس، از رکورد ساعی عبور کند، اما با رویه غلط و پافشاری روی آن، این مهم را از دست داد.

کیانوش رستمی به دلیل شرکت نکردن در رکوردگیری تیم ملی، شرکت در مسابقات قهرمانی جهان در عربستان را از دست داد. طبق تصمیم IWF، وزنه‌بردارانی که به دنبال سهمیه المپیک پاریس هستند، حضورشان در دو مسابقه جهانی عربستان و جام‌جهانی ۲۰۲۴ الزامی است. کیانوش هم یک ساعت مانده به رکوردگیری تیم ملی، با نواب نصیرشلال تماس گرفته و عنوان کرد به دلیل مصدومیت زانو نمی‌تواند در رکوردگیری شرکت کند.

این در حالی بود که سرمربی تیم ملی پیش از این تاکید کرده بود به دست آوردن شانس حضور در مسابقات جهانی ملزم به شرکت در این رکوردگیری است و درنهایت هم پای حرف و اصولش ماند و با وجود فشاری که از بیرون برای دادن فرصت به کیانوش رستمی وارد می‌شد، نام او را از لیست خارج کرد.

رئیس فدراسیون وزنه‌برداری هم پای تصمیم سرمربی‌اش ماند. سجاد انوشیروانی گفته بود که او از همان ابتدای حضورش در فدراسیون، مخالف اینگونه کار کردن کیانوش رستمی بوده، اما چون هر دو سرمربی او (سعید علی حسینی و نواب نصیرشلال) با این رویه موافقت کرده بودند، او هم قبول کرد، اما توافق اینگونه بود: «بیرون از اردو تمرین کند، اما همه مسائل خود را با کادرفنی هماهنگ کند» چیزی که کیانوش رستمی پایبند به آن نماند و به نامه رکوردگیری رسمی که از طریق هیئت وزنه‌برداری کرمانشاه برایش فرستاده شده بود پاسخی نداد.

اما واکنش کیانوش رستمی به این ماجرا؛ او ابتدا عنوان کرد که اگر در مسابقات قهرمان جهان اعزام نشود، اساسا سهمیه دسته ۸۹ کیلوگرم المپیک برای وزنه‌بردای ایران می‌سوزد، ادعایی که از سوی کادرفنی و فدراسیون رد شد و نصیرشلال هم تاکید کرد او با این حرف‌ها می‌خواهد از احساسات مردم سوءاستفاده کند. ادعای دوم او سنگین‌تر بود، او چرایی رویه غلطی که سالهاست در پیش گرفته را مسئله دوپینگ مطرح کرد. اینکه حاضر نشده در اردوی تیم ملی تمرین کند از بیم آنکه دوپینگی‌اش بکنند!

هرچند که در وزنه‌برداری پرونده‌های عجیب و غریب دوپینگ مسبوق به سابقه بوده و سال‌ها قبل، سابقه دوپینگ دسته جمعی ملی‌پوشان را داشتیم و همچنین سعید علی‌حسینی سرمربی سابق تیم ملی هم یکی از قربانیان پرونده‌های عجیب و پرابهام دوپینگ شده بود، اما این دلیل موجهی برای عدم تمکین از برنامه‌های اردویی نبوده است و غیر از کیانوش رستمی، قهرمانان بنام زیادی در این سال‌ها در اردوی تیم ملی حضور داشتند و بدون هیچ مشکل و پیامدی، به مسابقه رفته و مدال‌های‌شان را گرفته‌اند، اما کیانوش تصمیم گرفت راه و مسیر خودش را از اردوی تیم ملی جدا کرده و به قول خودش در یک زیرزمین گرم و یا در کوهستان تمرین کند که مبادا دوپینگی شود! مربی‌اش هم برادرش باشد.

اولین کسی که از این ماجرا لطمه دید، خود کیانوش رستمی بود. وزنه‌برداری فوق‌العاده که می‌توانست رکورد‌های مهمی را از آن خود و ورزش ایران کند، اما با رویه غلط و اصرار بر اجرای همیشگی‌اش، شانس افزایش مدال‌های جهانی و المپیک را از خودش گرفت.

یاغی با استعدادی که انگلیسی را خوب حرف می‌زند و همیشه یکی از منتقدان روال توزیع سهمیه‌های المپیک و نحوه آزمایش دوپینگ فدراسیون جهانی بوده است. او اگر در یکی از دو المپیک توکیو یا پاریسِ پیش رو مدال طلا می‌گرفت، به راحتی پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران می‌شد، بالاتر از غلامرضا تختی، هادی ساعی و حسین رضازاده، در توانش هم بود که طلای دیگری بگیرد، اما این فرصت استثنایی را از خودش گرفت.

حالا بخش زیادی از ادعاهایش در مورد از دست رفتن سهمیه المپیک در دسته ۸۹ کیلو و احتمال دوپینگی شدن با حضور در اردوی تیم ملی، فرافکنی محسوب می‌شود. کاش کیانوش رستمی، سال‌ها قبل تن به تمرینات و تصمیمات اردویی داده بود تا امروز او علاوه بر عبور از رکورد المپیکی قهرمانان بزرگ، به دنبال ثبت رکوردی تازه و استثنایی در ورزش ایران بود: کسب چهارمین مدال المپیک.