زمین آب خود را از کجا آورده است؟/ احتمال وجود حیات در سیارات دیگر

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، نظریه جدید درباره منبع آب‌های سیاره زمین می‌گوید، زمین آب خود را از فضا مکیده است. این نظریه می‌تواند پیامدهای مهمی برای جستجوی حیات در خارج از منظومه شمسی داشته باشد.

زمین ممکن است بسیارسریع‌تراز آنچه پیش‌ازاین تصور می‌شد، پس از تولد به‌صورت سنگ‌ریزه‌هایی به‌اندازه میلی‌متر کوچک که در یک دوره تنها چند میلیون ساله جمع شده‌اند، شکل گرفته باشد.

این نظریه جدید همچنین اشاره می‌کند، به جای اینکه آب توسط دنباله‌دارهای یخی به زمین ارسال شود، این عنصر حیاتی برای حیات در سیاره ما وجود دارد، زیرا سیاره جوان ما آب را از محیط فضایی خود می‌مکد. این نظریه می‌تواند پیامدهای مهمی برای جستجوی حیات در خارج از منظومه شمسی داشته باشد و نشان دهد که سیاره‌های آبی و قابل سکونت در اطراف ستاره‌های دیگر ممکن است رایج‌تر از نظریه‌پردازی‌های کنونی باشند.

نظریه جدید مطرح‌شده توسط این گروه بیانگر آن است که در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش که خورشید یک ستاره کوچک بود که توسط دیسکی از گاز و گردوغبار احاطه شده بود و به‌عنوان دیسک پیش سیاره‌ای شناخته می‌شد، ذرات ریز گردوغبار با تشکیل سیارات پس از رسیدن به‌اندازه مشخص به‌سرعت مکیده می‌شدند. در مورد زمین نیز این خلأ مواد دیسک تضمین کرد که سیاره ما با آب تأمین می‌شود.

دیسک همچنین حاوی ذرات یخی بسیاری است. آیزاک اونیت، عضو گروه و دانشجوی دکترا در مرکز شکل‌گیری ستاره و سیاره، دانشگاه کپنهاگ، گفت: همان‌طور که جاروبرقی  گردوغبار را می‌مکد، بخشی از یخ را نیز جذب می‌کند. این فرآیند به حضور آب در طول شکل‌گیری زمین کمک می‌کند، نه به یک رویداد تصادفی که ۱۰۰ میلیون سال بعد آب را تحویل می‌دهد.

مارتین شیلر، زمین‌شناس دانشگاه کپنهاگ و یکی از اعضای گروه این نظریه در بیانیه‌ای گفت: مردم مدت‌ها است که در مورد چگونگی شکل‌گیری سیارات بحث می‌کنند. یکی از نظریه‌ها این است که سیارات با برخورد تدریجی اجرام شکل می‌گیرند و به‌تدریج اندازه آن‌ها در طول ۱۰۰ میلیون سال افزایش می‌یابد. در این سناریو، وجود آب روی زمین به‌نوعی رویداد تصادفی نیاز خواهد داشت.

یک مثال از چنین رویداد شانسی بمباران این سیاره با ستاره‌های دنباله‌دار یخی در حال سقوط در طول مراحل پایانی شکل‌گیری آن خواهد بود.

شیلر گفت: اگر زمین به این شکل ایجاد شده باشد، پس بسیار خوش‌شانس هستیم که ما روی زمین آب داریم. این امر احتمال وجود آب در سیارات خارج از منظومه شمسی را بسیار پایین می‌آورد.

این گروه با استفاده از ایزوتوپ‌های سیلیکون به‌عنوان معیاری برای اندازه‌گیری مکانیسم‌های تشکیل سیاره و بازه‌های زمانی درگیر، به نظریه جدید خود رسیدند. محققان با بررسی ترکیب ایزوتوپ‌ها در بیش از ۶۰ شهاب‌سنگ و اجرام سیاره‌ای توانستند ارتباطی بین سیاره‌های سنگی مانند زمین و دیگر اجرام منظومه شمسی برقرار کنند.

دانش جمع‌آوری‌شده توسط دانشمندان آن‌ها را به این نظریه رساند که با کاهش وابستگی به شانس مطرح شده، احتمال وجود حیات در سیارات دیگر افزایش می‌یابد.