پیله‌هایی که پروانه شدند

خبرگزاری علم و فناوری آنا_زهرا اردشیری: نگاه به دستان ناتوان یا پا‌های از کار افتاده آن‌ها نکنید. هر کدامشان در یک یا چند حرفه مهارت‌های عجیب و غریبی دارند. یکی قالی می‌بافد، یکی کیف، یکی صبح تا شب پای چرخ خیاطی می‌نشیند و حالا برای خودش استاد خیاطی شده است. صنایع دستی که کار دست آنهاست. با هنر دست بعضی از هنرمندان کشور رقابت می‌کند. 

راضیه ۲۷ ساله است. ۱۶ سال است که روی صندلی چرخدار می‌نشیند. از روزی که فهمید دیگر نمی‌تواند مثل افراد عادی باشد چند سالی درگیر افسردگی شد تا اینکه به واسطه یکی از دوستانش با رعد الغدیر آشنا شد. اولش با اکراه وارد مجموعه شد، اما حالا هر هفته دوشنبه‌ها با شوق و ذوق زیادی از اسلامشهر راهی یافت آباد می‌شود. خودش تعریف می‌کند: چیزی که اینجا برایم اهمیت دارد اعتماد به نفسی است که پیدا کرده ام به علاوه دوستان زیادی پیدا کرده ام که مثل خودم درگیر مشکل جسمی حرکتی هستند، تلاش آن‌ها برای ساختن آینده‌ای روشن، من را هم به زندگی امیدوار کرده است. به علاوه ما اینجا در رشته‌های مختلف هنری و علمی آموزش می‌بینیم و مدیران موسسه که حالا از دوستان ما هستند تا زمانی که به آرزوهایمان نرسیم دست از کمک برنمی دارند. 

هدف کسب استقلال اجتماعی است 

اینجا موسسه رعد الغدیر است. هر کدام از توانیابان این موسسه از یکی از محلات تهران آمده اند. اما بیشتر اهل جنوب شهر هستند. اینجا بهشت آنهاست. جایی که دور هم جمع می‌شوند، از محدودیت هایشان می‌گویند، مهارت کسب می‌کنند و در آخر شاغل می‌شوند و درآمدی به دست می‌آورند.

معصومه فراهانی مدیر روابط عمومی موسسه نیکوکاری رعد الغدیر به خبرنگار آنا می‌گوید: «چندین سال است که این موسسه برای رسیدن افراد توانیاب به حق و حقوقشان مقابل تمام مشکلات سینه سپر کرده است. می‌توان گفت وجه تمایز رعد الغدیر با دیگر بنیاد‌های نیکوکاری همت مسئولان این NGO برای مهارت‌آموزی توانیابان و کسب استقلال اجتماعی آنهاست.

او ادامه می‌دهد: سال ۱۳۸۰ بود که موسسه نیکوکاری رعد الغدیر به‌عنوان سازمانی مردم‌نهاد برای توانمند سازی معلولان جسمی ـ حرکتی تأسیس شد و تا امروز بیش از ۵ هزار فرد توانیاب در این موسسه نیکوکاری از خدمات رایگان از جمله: آموزش‌های فنی و حرفه ای، کاردرمانی، دندانپزشکی، مددکاری، مشاوره و اشتغال بهره‌مند شده‌اند. 

فراهانی می‌گوید: متولیان موسسه نیکوکاری رعد الغدیر از ابتدای شکل‌گیری مجموعه بر آن شدند که خدمات آموزشی و توانبخشی حرفه‌ای را بصورت صددرصد رایگان ارائه کنند تا افراد دارای معلولیت جسمی و حرکتی جامعه از خدمات موسسه بهره‌مند شوند و در جهت رسیدن به خوداشتغالی، خودکفایی اقتصادی، حفظ و تقویت عزت نفس و کرامت انسانی خود گام بردارند.

مدیر روابط عمومی موسسه رعد الغدیر با اشاره به اینکه در موسسه ما «توانمند سازی فرد دارای معلولیت» نخستین گام محسوب می‌گردد می‌گوید: لذا موسسه به عنوان یک نهاد آموزشی و نیکوکاری خدمات خود را در ۳ زمینه «آموزش فنی‌وحرفه‌ای منجر به اشتغال»، «توانبخشی» و «کاریابی و اشتغالزایی» ارائه می‌کند. 

او در پاسخ به این سوال که هزینه‌های این موسسه به چه صورت تامین می‌شود می‌گوید: بخشی از درآمد موسسه از کمک‌های مردمی و خیرین تامین می‌شود و بخشی دیگر از عواید کارگاه‌های اشتغال افراد دارای معلولیت در رعد الغدیر و درصدی و هم از یارانه بهزیستی تامین می‌شود. 

توان یابم و ناتوان نیستم

روی یکی از دیوار‌های موسسه تابلویی است که توجه ما را به خود جلب می‌کند. روی آن چند بیت شعر نوشته شده که به نظر می‌رسد بر افکار افراد توانیاب تاثیر زیادی گذاشته چرا که اکثرا این شعر را از حفظ می‌خوانند. «اگر پا ندارم همین فخر بس، که زانو نخواهم زدن پیش کس، بگو ابر‌ها را اگر فرصتیست، بگریند بر آن کس که بر من گریست، کنون با که گویم که من کیستم، توان یابم و ناتوان نیستم.» در گفتگو با مدیر روابط عمومی موسسه متوجه می‌شویم آن چیزی که بیشتر از هر چیز دیگر در موسسه رعد الغدیر مهم است مهارت آموزی منجر به اشتغال افراد توانیاب است. فراهانی می‌گوید: ما اینجا استعداد توانیاب‌ها را شناسایی می‌کنیم و آن را پرورش می‌دهیم. بیشتر این افراد از خانه نشینی و اینکه استقلال مالی نداشته باشند بیزار هستند. سعی ما این است که توانمندی آن‌ها را به اشتغال تبدیل کنیم.

پرواز نزدیک است

موقع برگشتن نگاهی به دور و بر می‌اندازیم. افرادی که به تنهایی می‌توانستند هر کدام غمگین کنج خانه هایشان به ناتوانی شان فکر کنند حالا کنار یکدیگر آنقدر قوی هستند که آرزو‌های بزرگ در سر می‌پرورانند. برای افراد توانیاب اینجا مثل خانه شان می‌ماند. خانه شان که در آن از پیله‌های خود درآمدند و به زودی قرار است پرواز کنند.