آیا مشکل ولنتاین با بخشنامه حل می‌شود؟

بهترینش مربوط است به کشیشی به نام ولنتاین که در برابر فرمانده ای نظامی که اجازه ازدواج به سربازان نمی داد قد علم کرد و مخفیانه عشاق را در کلیسایش به عقد هم در می آورد و حالا روزی به یاد او نام گذاری شده است. بماند که در این مورد هم که بهترین روایت از پیشینه ولنتاین است هدف آن کشیش چیز دیگری بوده و با آن چه می بینیم در تضاد است اما با فرض این که همین روایت مثبت را هم بپذیریم مگر باید کسی از فرهنگ دیگری به ما یادآوری کند تا بدانیم باید به همسرمان ابراز محبت کنیم؟

مگر ابراز محبت به عزیزانی مثل همسر، پدر و مادر و... نیازی به بهانه و چنین مناسبتی دارد؟ گاهی آن قدر نسبت به فرهنگ خودمان به عنوان شکل اکتسابی رفتار جمعی بی توجه شده ایم و زیبایی هایش در کش و قوس رفتارهای لوکس وارداتی مهجور واقع شده است که تبدیل شده ایم به آدمی عریان که به واسطه اضطرار هر پوششی را که ببیند بدون توجه به خوبی و بدی اش بر تن می کند. برخی از ما در ولنتاین محبتی را که باید ذخیره کنیم تا به وقتش خرج عزیزترین فرد زندگی مان کنیم، هر سال بی دریغ خرج می کنیم تا لبخندی مصنوعی عایدمان شود. اما چاره ولنتاین بخشنامه و منع کردن هایی نیست که خود عامل حریص تر شدن افراد به انجام بیشتر آن می شود. جوان ادبیات و دنیای خود را دارد و ذهن و قلبش بهترین زمینه پذیرش را هم دارد. ولنتاین را در فیلم و سریال دیده یا در رمان های پرسوز و گداز خارجی خوانده و دوشادوش قهرمانان آن ها با مقیاسی اغراق شده تجربه کرده و حالا می خواهد در زندگی اش اعمال کند. مسیری که یک جوان تجربه کرده تا ولنتاین را بپذیرد چه ویژگی هایی دارد؟ آیا یک بخشنامه می تواند با کل آن چرخه جذاب مقابله کند؟

حتی بیم آن می رود که با وضع چنین ممنوعیت هایی در چشم برخی جوانان و مخاطبانشان، ارزش چنین کاری بیشتر هم شود چون به ظاهر رنج بیشتری برای تهیه هدیه اش تحمل کرده! باید باور عمیق به اشتباه بودن چنین رفتاری را تقویت کرد. باید کاری کرد او یاد بگیرد درست تصمیم بگیرد نه این که جای او تصمیم گرفت و انتظار داشت او هم قبول کند و اگر در این مسیر گام برنداریم کم کم باید منتظر باشیم بعد از ولنتاین انواع و اقسام رسم های عجیب مثل هالووین، جشن بالماسکه و... بر فرهنگ ما سایه بیندازد. رسم هایی که خیلی از آن ها نمود بیرونی هم ندارد تا بتوان با یک بخشنامه به ظاهر حل و فصل شان کرد.