«شادروان»؛ نقدی طنز بر یک رفتار اجتماعی غلط

گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، علی ترابی ـ یک ظرف چلوکباب مرغوب و مطلوب را تصور کنید که با چند کلم فاسد و یک گوجه گندیده تزئین شده است؛ این شاید بهترین توصیف برای فیلم «شادروان» به کارگردانی حسین نمازی باشد. داستان اصلی فیلم سرگرم‌کننده و جذاب است. یک نقد درست به یک رفتار اجتماعی غلط با چاشنی مناسب طنز و بازی‌های خوب، اما در کنار آن داستانک‌هایی به کار وصله و پینه شده که باعث سوال‌های جدی در ذهن مخاطب می‌شود.

نقدی طنز بر یک رفتار اجتماعی نامناسب

«شادروان» به‌خوبی رفتار اجتماعی باب شده در جامعه مبنی بر حضور چندین روزه تمام اقوام و فامیل در منزل متوفی را نقد می‌کند و ناپسندی این رفتار را با کمی اغراق در فضایی کمدی پیش روی مخاطب می‌آورد.

به‌هرحال نباید فراموش کرد که میان تسلی دادن به بازماندگان و در کنار آنها بودن با کنگر خوردن و لنگر انداختن در منزل متوفی تفاوت است. چه بسا محدودیت‌های قانونی مثل بسته شدن حساب فرد تازه درگذشته تا زمان انحصار وراثت که باعث تغییر وضعیت اقتصادی خانواده بازمانده می‌شود و توان پذیرایی‌های چندین شبانه‌روزی از خیل عظیم مهمانان باربط و بی‌ربط را از خانواده بازمانده سلب می‌کند.

داستانک‌هایی که هم قد و قواره قصه اصلی نیست

هرچقدر که «شادروان» حسین نمازی در نکوهش این رفتار غلط اجتماعی موفق عمل کرده و با آن به‌عنوان محور اصلی قصه به‌خوبی شوخی کرده، اما داستانک‌های جانبی چندان مناسب نیست.

اینکه چرا باید در دنیای چنین قصه‌ای زنی درگیر انتخاب بین همسر سابقش و عشق فعلی‌اش بشود، اصلی‌ترین سوال درباره این داستانک‌هاست. البته قابل درک است که نمازی در قامت نویسنده و کارگردان اثر قصد داشته به مشکلات مهاجران افغانستانی در رسیدن به حداقل‌هایی مثل مدارک شناسایی معتبر هم اشاره‌ای داشته باشد، اما گره زدن این اتفاق به چیزی شبیه مثلثی عشقی شاید وصله ناجوری برای قصه به شمار برود.

بیشتر بخوانید:

۲۲فیلم سودای سیمرغ جشنواره زیر ذره‌بین
«مرگ بازنده» برگ برنده کارنامه بازیگری جواد عزتی
وقتی علیرضا بیرانوند «سوباسا» می‌شود

بازی‌های مناسب و شانس برای کاندیدا شدن

می‌توان گفت «شادروان» یک مجموعه از بازی‌های خوب و قابل قبول است که در این بین بهرنگ علوی در نقش دایی و سینا مهراد در نقش نادر؛ گرچه ایفای نقش هیچ یک از آرتیست‌های این اثر درخشان و ماندگار نیست اما در مجموع بازی ضعیف و ناامیدکننده‌ای هم در کار نیست. شاید بتوان گفت یک مجموعه از متوسط‌های رو به بالا، یک میانگین ۷۰ از نمره‌هایی که نه عددی زیر ۳۰ دارد و نه نمره‌ای بالای ۹۰.

گلاره عباسی در نقش یک زن افغان باورپذیر ظاهر شده و به مدد گریمی مناسب و لهجه‌ای قابل قبول مخاطب را راضی نگه می‌دارد. بهرنگ علوی در یک شخصیت چندوجهی خوب ظاهر شده تا حدی که دور از ذهن نیست اگر در لیست کاندیداهای بهترین نقش مکمل مرد باشد.

سینا مهراد، پسر مؤدب و مأخوذ به حیای سریال‌های حامد عنقا به‌خوبی از پس ایفای نقش در قالب پسری کج‌دست که با نظافت و تمیزی هم بیگانه است، برآمده و کاملا برای مخاطب باورپذیر ظاهر شده است. در کنار این مجموعه از بازیگران اصلی، بازیگران نقش‌های فرعی هم قابل قبول ظاهر شده‌اند.

کاش برخی شوخی‌ها اندکی مودبانه‌تر بود!

به نظر اگر برخی از شوخی‌ها اندکی مؤدبانه‌تر بود و از دایره ادب خارج نمی‌شد، این فیلم یک انتخاب شیرین و بجا برای تعطیلات یک خانواده بود.

بهرحال «شادروان» در میانه ریتم فیلم‌های جدی و بعضا تلخ جشنواره فیلم فجر یک فضای متفاوت و شاداب را برای مخاطبان فراهم کرد، اما نمی‌توان آن را یک کار ماندگار در بین فیلم‌های طنز و کمدی دانست. این اثر سرگرم‌کننده آن طور نیست که مخاطبی بخواهد دو سه باره آن را ببیند و با خاطراتش بخندد.

انتهای پیام/۴۱۰۴/پ