در گفت‌وگو با آنا بررسی شد؛
سخنرانی شمخانی در سومین نشست گفت‌وگوی امنیت منطقه‌ای در دهلی‌نو
دبیر شورای عالی امنیت ملی با برشمردن راهکارهای حل مسئله افغانستان گفت: آمریکا حتی در موضوع صلح در افغانستان نیز فریبکارانه رفتار کرد.
به گزارش گروه جهان خبرگزاری سخنرانی دریابان علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان در سومین اجلاس گفتگوی منطقه‌ای در دهلی‌نو آغاز شد.
دبیر شورای عالی امنیت ملی و نماینده مقام معظم رهبری در جمع سران کشورهای حاضر در این نشست گفت: ما همواره تأکید کرده و می‌کنیم که صلح خواست همگانی مردم و اقوام افغانستان است ولی نکته مهم که بایستی توجه همگی را به آن جلب کرد، این است که امریکا حتی در موضوع صلح در افغانستان نیز فریبکارانه رفتار کرد.
شمخانی گفت: آمریکا با وجود تظاهر به ایجاد صلح در افغانستان، هیچ برنامه‌ای برای این کار نداشت و تنها هدف او رهایی از مهلکه‌ای بود که خودساخته بود و به دلیل خوی استکباری و خودبرتربینی، افغانستان، منطقه و جهان را دچار مشکل کرد.
وی در ادامه با برشمردن راهکارهای حل مسئله افغانستان بر تلاش همگانی برای ایجاد حکومتی فراگیر و متشکل از همه اقوام در افغانستان و مقابله با بحران انسانی در این کشور تأکید کرد و گفت: جمهوری اسلامی اعلام می‌کند که حاضر است همه امکانات خود مانند راه‌های ارتباطی و امکانات بندری ازجمله چابهار را در اختیار حل این معضل قرار دهد. مشروح سخنرانی دبیر شورای عالی امنیت ملی در سومین نشست گفتگوی امنیت منطقه‌ای در دهلی به این شرح است.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
همکاران محترم! عالی‌جنابان
بسیار خوشوقتم که بار دیگر در سومین نشست گفت‌وگوی امنیت منطقه‌ای با شما دیدار می‌کنم. همان‌گونه که استحضار دارید نشست‌های اول و دوم در جمهوری اسلامی ایران برگزار شد و در نشست دوم در تهران، همکاران هندی میزبانی این جلسه را پذیرفتند. اما به دلیل شیوع بیماری کووید ۱۹، مجبور به تعویق یک‌سالهٔ برنامه شدند.
اکنون، از عالی‌جناب دوآل به خاطر اهتمام به برگزاری این نشست و تداوم روندی که شروع‌شده است و از میزبانی و برگزاری بسیار خوب این نشست صمیمانه تشکر می‌کنم.
ما در نشست‌های تهران موضوعات متعددی را در رابطه با افغانستان موردبحث و بررسی قرار دادیم. از مقابله با خطر تروریسم گرفته تا کمک به توسعه این کشور و زیان‌هایی که کشورهای غربی و در رأس همه آن‌ها امریکا به افغانستان وارد کردند. همگان نیز توافق داشتیم که صلح، امنیت و رفاه در این کشور به سود مشترک کشورهای منطقه و حاضران در این نشست است. همکاران عزیز برگزاری سه نشست توسط دبیران شورای امنیت کشورهای همسایه افغانستان قبل از پذیرش رسمی شکست و فرار امریکا از افغانستان نشان‌دهنده درک درست ما بود. ولی آمریکایی‌ها مثل همیشه دچار خطای محاسباتی بودند و با فرار خویش رسوایی برای خود به‌بار آوردند و برای مردم افغانستان مشکل‌آفرین شدند.
همکاران عزیز در آغاز سخنم اجازه می‌خواهم نگاهی گذار به آثار و تبعات اشغال افغانستان به‌دست امریکا داشته باشم.
عالی‌جنابان!
بیست سال پیش امریکا افغانستان را به بهانه مقابله با طالبان و القاعده و با ادعای مبارزه با تروریسم اشغال کرد و داد سخن در داد که می‌خواهم از افغانستان کشوری الگو و الهام‌بخش درست کنم. اما به‌جای ارائه الگوی موفق و الهام‌بخش، تمام مؤلفه‌ها در این کشور بحران‌زده منفی‌تر از گذشته شد. تروریسم افزایش یافت، فقر و فلاکت رو به فزونی گذاشت، کشت و قاچاق مواد مخدر بیشتر از گذشته گشت، مهاجرت مردم بیش از گذشته شد، تعداد بسیار زیادی از مردم بی‌گناه افغانستان، به‌دلایل مبهم و حتی در مراسم‌های عروسی و عزا توسط جنگنده‌های آمریکایی قتل‌عام شدند، دولت سازی و ملت‌سازی موردادعای امریکا به گل نشست و حتی در ابتدایی‌ترین وظیفه امریکا یعنی تأسیس ارتش و سیستم امنیتی نیز ناکارآمدتر از سایر بخش‌ها بودند و همه دنیا دیدند که ارتش و سیستم امنیتی متکی بر آموزش و تجهیزات آمریکایی چگونه مثل خود امریکا ناکارآمد و پوشالی بود و چگونه فروریخت و سرانجام امریکا با شکستی مفتضحانه، ناچار، به فرار از این کشور شد و با وارد آوردن خسارات فراوان به این کشور و به‌ویژه قتل‌عام هزاران زن، مرد و کودک افغانستانی مایه عبرت همه کسانی شد که به‌جای تکیه‌بر امکانات خود، بقای خود را در توسل به قدرت‌های پوشالی نظیر امریکا جست‌وجو می‌کنند و امروز افغانستان با کوهی از مشکل برجای‌مانده است که عبور دادن آن به ساحل نجات وظیفه همه ماست.
همکاران گرامی!
ما همواره تأکید کرده و می‌کنیم که صلح خواست همگانی مردم و اقوام افغانستان است. ولی نکته مهم که بایستی توجه همگی را به آن جلب کرد، آن است که امریکا حتی در موضوع صلح در افغانستان نیز فریبکارانه رفتار کرد و با وجود تظاهر به ایجاد صلح در افغانستان، هیچ برنامه‌ای برای این کار نداشت و تنها هدف او رهایی از مهلکه‌ای بود که خودساخته بود و به دلیل خوی استکباری و خودبرتربینی، افغانستان، منطقه و جهان را دچار مشکل کرد.
به همین خاطر، هر روند و فرمتی را که امریکا به نام صلح و گفت‌وگو درباره افغانستان ایجاد کرد، ج.ا.ایران در آن شرکت نکرد. زیرا می‌دانستیم تظاهر و جاروجنجال صلح‌خواهی امریکا فقط پوششی برای رهایی از باتلاق خودساخته است.
در مقابل، ما کوشیدیم با همکاری بازیگران داخل و خارج افغانستان به سمت برنامه‌هایی حرکت کنیم که واقعاً به سود برادران و خواهران ستمدیده ما در افغانستان و به نفع همه کشورهای همسایه و منطقه باشد و آن نیز ایجاد صلح و ثباتی پایدار و فراگیر در افغانستان است که منافع مشترک همه ما را تأمین می‌کند. در حال حاضر نیز تأکید ما بر فرمت‌هایی است که بتواند، به‌واقع، به حال ملت افغانستان مفید باشد و لذا ما تأکید می‌کنیم سازمان ملل باید در این زمینه محور رایزنی‌ها و کمک به افغانستان مجروح باشد.
اما آن چیزی که اکنون باید برجسته شود، پذیرش مسئولیت توسط امریکا و کشورهای هم‌پیمان او در ۲۰ سال اشغال افغانستان است. پرداخت خسارت جانی و مالی واردشده به مردم افغانستان، حداقل وظیفه اشغالگران است. هرچند می‌دانیم، بسیاری از این صدمات جبران‌ناپذیر است. مگر می‌توان جان‌های باخته شده یا صدماتی که به جسم و جان انسان‌ها واردشده را جبران کرد یا زمان ازدست‌رفته برای ساخت یک ملت و یک کشور را بازگرداند. اما برعکس شاهد هستیم که امریکا در اقدامی ستیزه‌جویانه و استکباری دسترسی مردم افغانستان به مختصر دارایی خود را نیز ممنوع کرده است.
همکاران!
امروز ازیک‌طرف ما با واقعیتی جدید در افغانستان روبرو هستیم و بدون توجه به این واقعیت نمی‌توان امیدی به برون‌رفت این کشور از مسائل و مشکلات متراکم آن داشت. از طرف دیگر، همه می‌دانیم که افغانستان کشوری متشکل از اقوام و مذاهب گوناگون است و تنها در پرتو مشارکت همه اقوام، گروه‌ها و جریان‌های سیاسی این کشور می‌توان امیدوار به عبور این کشور از شرایط بحرانی بود و حذف یا نادیده گرفتن هریک از این اعضا به‌منزله ورود مجدد افغانستان به شرایطی مبهم و ناپایدار است. لذا جمهوری اسلامی ایران، همواره در توصیه‌های مشفقانه و دوستانه خود به همه طرف‌ها در افغانستان، چنین امر مهمی را مورداشاره قرار داده و بازهم در این اجتماع مهم تأکید می‌کنیم که تنها راه نجات افغانستان تشکیل یک دولت فراگیر ملی و با مشارکت همه اقوام است و در این راه از هیچ کوششی به نفع دولت و ملت افغانستان دریغ نخواهیم کرد.
عالی‌مقامان!
ما اکنون در افغانستان با تهدیدی مواجه هستیم که می‌تواند بخشی از طرح و برنامه اشغالگران برای منطقه و پیشبرد اهدافشان باشد. این تهدید ناشی از حضور، رشد و توسعه داعش و گروه‌های تروریستی تکفیری از یک سوی و خطر بروز جنگ فرقه‌ای در افغانستان از سوی دیگر است. این موضوع، همه ما را چه همسایه و چه غیر همسایه در منطقه دچار مشکل خواهد کرد.
در این چارچوب ما سه نگرانی مهم داریم که نیاز است با همکاری یکدیگر برای آن تدبیری بیندیشیم. نخست دخالت برخی کشورها در انتقال عناصر تکفیری تروریستی به داخل افغانستان است که از گذشته شواهدی برای آن وجود داشته و اکنون نیز اطلاعات سرویس‌های اطلاعاتی حاکی از تداوم آن است و بر دامنهٔ نگرانی می‌افزاید.
دوم گسترش فقر و بحران انسانی است. این موضوعی بسیار مهم و خطیر است برنامه‌ریزی برای معالجهٔ این معضل ازیک‌طرف وظیفه انسانی همه ماست تا آلام مردم مقداری التیام یابد و از سوی دیگر، عدم توجه به آن زمینه مناسبی برای سربازگیری گروه‌های تروریستی فراهم می‌کند و زمینه‌ساز بسیاری از اقدامات ضد امنیتی خواهد بود. زیرا برای مردمی که از تأمین مایحتاج اولیه زندگی محروم‌اند، میزان پرداخت مالی تروریست‌ها وسوسه‌برانگیز است و در این صورت، هزینه زیادی بر ملت افغانستان و همه کشورهای منطقه، به‌ویژه همسایگان، تحمیل خواهد شد و البته، تأمین مالی تروریست‌ها نیز خود مقوله‌ای مهم است.
سوم، بحران مهاجرت و ضرورت کمک برای اسکان امن همراه با رفاه مردم در داخل کشورشان است. جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست میزبان بیش از سه میلیون مهاجر از افغانستان است و این میزبانی به نحوی است که ۹۴ درصد آن‌ها همانند سایر شهروندان ایرانی در اقصی نقاط ایران زندگی و کار می‌کنند و فقط ۶ درصد آن‌ها در اردوگاه بسر می‌برند و متأسفانه تاکنون، بیش از ۹۶ درصد هزینه آنان از منابع کشورمان تأمین‌شده است و صرفاً حدود ۴ درصد از کمک نهادهای بین‌المللی مسئول برخوردار بوده‌ایم.
از این رو اگر خدای‌ناکرده با موج جدیدی از مهاجرت روبرو شویم، به دلیل تحریم‌های ناعادلانه تحمیل‌شده بر مردم ما، برخلاف میل باطنی خود، ممکن است نتوانیم پذیرای موج جدید باشیم. لذا اگر سایر کشورها و نهادهای مسئول بین‌المللی در این جهت کمک نکنند، نمی‌توانیم از عهده آن برآییم و خواه‌ناخواه همه کشورها به‌ویژه کشورهای غربی، از آن متأثر خواهند شد.
همکاران عزیز!
در قسمت پایانی سخنانم به چندوظیفه مهم اشاره می‌کنم که فراروی ما قرار دارد و باید با همفکری در مورد آن‌ها چاره‌اندیشی کنیم:
تلاش برای مسئول ساختن کشورهایی که باعث‌وبانی وضع کنونی در افغانستان شده‌اند.
تلاش همگانی برای ایجاد حکومتی فراگیر و متشکل از همه اقوام در افغانستان
کمک به حل مشکلات مردم افغانستان و مقابله با بحران انسانی در این کشور. جمهوری اسلامی اعلام می‌کند که حاضر است همه امکانات خود مانند راه‌های ارتباطی و امکانات بندری ازجمله چابهار را در اختیار حل این معضل قرار دهد.
فشار بر امریکا برای بر آزاد کردن منابع مالی ملت مظلوم افغانستان به‌منظور بهره‌مندی آن‌ها از منابع و امکانات خود.
مقابله با تروریسم تکفیری و داعش در افغانستان و شناسایی راه‌های تأمین مالی این گروه‌ها و قطع این کمک‌ها.
کمک به حل بحران مهاجرت و کشورهایی که پذیرای این بخش از مردم افغانستان شده‌اند.
پیشنهاد: بحران‌های امنیتی و تروریسم و به‌ویژه تروریسم تکفیری، معضلاتی هستند که بعید است به‌زودی دست از سر کشورهای این منطقه بردارد و تنها راه مقابله با آن، همکاری مداوم و مستمر بین کشورهای منطقه است. لذا پیشنهاد می‌کنم:
سازوکار حاضر موضوعات موردبحث خود را گسترش داده تا هم بتواند موضوعات فراگیرتری را موردتوجه قرار دهد و هم با اجماع نظر اعضای نشست و در صورت لزوم، کشورهای دیگری را هم به این نشست اضافه کند.
دبیرخانه‌ای دائمی برای این سازوکار ایجاد شود تا به‌صورت مداوم پیگیر مصوبات نشست‌ها باشد. جمهوری اسلامی اعلام آمادگی می‌کند تا با همکاری بقیه اعضا، چنین دبیرخانه‌ای را در تهران ایجاد کند.
در همین چارچوب، تعیین میزبان بعدی نشست را ضروری می‌دانیم. اما اگر کشوری فعلاً امکان پذیرش را نداشته باشد، ایران برای برگزاری نشست بعدی اعلام آمادگی می‌کند.
انتهای پیام/۴۱۰۶/
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
