در گفتوگو با آنا بررسی شد؛
گزارش/
ابزارهای فناوری در مسیر جلوگیری از نابودی زمین بسیج می‌شوند
آیا فناوری به جلوگیری از نابودی درختان کمک می‌کند؟ در این گزارش خواهیم دید که چگونه به کمک فناوری می‌توان به حفظ درختان موجود در طبیعت کمک کرد و جلوی جنگل‌زدایی ایستاد.
به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا، به کاربرد دانش علمی برای تسهیل و بهبود زندگی انسان، فناوری اطلاق می‌شود. فناوری را می‌توان در بخش‌های مختلف اعم از پزشکی، ارتباطات تا فرآیندها و محصولات و تولیدات صنعتی به کار برد. پیشرفت در حوزه فناوری از قرن هجدهم تاکنون بسیار سریع و چشمگیر بوده است اما این پیشرفت‌ها گهگاه لطمه‌های جبران‌ناپذیری را به محیط زیست وارد کرده و از جمله یکی از تبعات این حوزه جنگل‌زدایی و قطع درختان بوده است.
اگرچه دست‌کم در حال حاضر توقف کامل جنگل‌زدایی به دلیل وابستگی ما به محصولات چوبی غیرممکن است اما با استفاده از فناوری‌های اداری سازگار با محیط زیست می‌توان نرخ این مصارف را کاهش داد. به عنوان مثال، اداره‌های دولتی می‌توانند بدون چاپ کاغذی اسناد، یا تنها چاپ در صورت لزوم، مسیر دیجیتالی شدن را در پیش بگیرند. با انتشار دیجیتالی محتوای غیرضروری تا میزان بالایی از مصرف کاغذ پایین‌تر می‌آید و بنابراین درختان کمتری قطع می‌شوند.
اما آیا فناوری از جهات دیگری نیز به جلوگیری از نابودی درختان کمک می‌کند؟ در این گزارش خواهیم دید که چگونه به کمک فناوری چگونه می‌توان به حفظ درختان موجود در طبیعت کمک کرد و جلوی جنگل‌زدایی بی‌محابا را گرفت.
استفاده از رایانش شناختی برای پیش‌بینی الگوهای جنگل‌زدایی
به استفاده از الگوریتم‌های یادگیری خودکار، رایانش شناختی گفته می‌شود. در این روش تلاش می‌شود داده‌کاوی، تشخیص الگو و پردازش زبان طبیعی ادغام شوند تا عملکرد مغز انسان در کامپیوتر تقلید شود. تعیین دقیق میزان جنگل‌زدایی در نقاط مختلف زمین برای برنامه‌ریزی به منظور اقدامات پیشگیرانه ضروری است.به همین علت با استفاده از رایانش شناختی می‌توانیم منابع حیاتی و عظیم داده را تجزیه‌وتحلیل کنیم تا بدین گونه میزان دقیق جنگل‌زدایی تعیین شود تا در نتیجه قوانین یا اقدامات مناسب را برای جلوگیری از آسیب بیشتر وضع کنیم.
وقتی رایانش شناختی به طور مؤثری اجرا شود، دولت‌ها و سازمان‌های غیردولتی را که وظیفه حفظ زمین‌های جنگلی را برعهده دارند، قادرند در کنار هم بر مشکل جنگل زدایی غلبه کنند.
استفاده از اینترنت اشیأ(IoT) برای تقابل با جنگل‌زدایی
اینترنت اشیأ(IoT) یک فناوری مدرن است که در آن دستگاه‌های الکترونیکی، ابزارهای دیجیتالی و مکانیکی با ارائه شناسه‌های منحصر به فرد(UID) به یک سیستم مبتنی بر شبکه متصل می‌شوند. اینترنت اشیأ می‌تواند در مبارزه با جنگل‌زدایی از طریق کسب اطلاع از قطع غیرقانونی درختان با حسگرهای هوشمند و هواپیماهای بدون سرنشین مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال، هواپیماهای بدون سرنشین را می‌توان با استفاده کنترل از راه دور توسط جنگلبانان بر فراز جنگل به پرواز درآورد تا فعالیت‌های غیرقانونی در حوزه درختان کنترل و شناسایی شود و اطلاعات به صورت بلادرنگ(real-time) به مقامات، جنگلبانان یا حتی آتش‌نشانی ارائه شود.
در حال حاضر در برخی از کشورهای توسعه‌یافته، هواپیماهای بدون سرنشین در مبارزه با جنگل‌زدایی به کار گرفته شده است. بدین منظور هواپیماهای بدون سرنشین بر فراز پوشش‌های جنگلی پرواز می‌کنند و با تهیه تصاویر سه‌بعدی دقیق از درختان و تنوع زیستی منطقه، توپولوژی ناحیه را به طور خودکار تعیین می‌کنند. سپس هواپیمای بدون سرنشین می‌تواند با شلیک غلاف‌های بذر زیست‌تجزیه‌پذیر به همراه مواد مغذی ضروری در هر موقعیتی، بر اساس داده‌های به دست‌آمده در هنگام بررسی هوایی، عملیات دقیق کاشت درخت را انجام دهند. این عملیات در واقع می‌تواند با قطع و ضبط غیرقانونی درختان مبارزه کند و همزمان با کاشت مجدد پوشش‌های از دست‌رفتهِ جنگل به روشی دقیق و کمابیش به توسعه ارزان جنگل کمک کند.
استفاده از حسگرها نیز در محافظت از درختان اثبات شده است. از حسگرهای هوشمندی که روی تنه درختان تعبیه شده باشد می‌توان برای نظارت و تجزیه‌وتحلیل سلامت درختان استفاده کرد و به ردیابی قاچاقچیان چوب و بازیابی چوب‌های غیرقانونی کمک نمود. این سنسورها همچنین داده‌های بلادرنگ را به یک ایستگاه کنترل منتقل می‌کنند که سرورهای سراسری در آنجا قرار دارد و حاوی داده‌هایی در مورد الگوهای آب‌وهوا و تغییرات جوی طولانی مدت است.
اگرچه نصب و پیادسازی اینترنت اشیأ گران به نظر می‌رسد، اما ثابت شده است که در محافظت از پوشش‌های جنگلی در برابر قطع‌کنندگان غیرقانونی مؤثر است و در واقع خط مقدم حفاظت از اراضی جنگلی به حساب می‌آید.
پروتکل‌های جهانی در مورد سیاست‌های زیست محیطی
پیشرفت فناوری موجب همکاری بیشتر سازمان‌های محیط زیستی و دولت‌های مستقر برای تجمیع سیاست‌ها، مشوق‌های اقتصادی و مجازات‌های سختگیرانه با هدف کاهش سرعت جنگل‌زدایی همراه با کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای بوده است. یکی از این تلاش‌ها پیمان کیوتو نام دارد که در 8 دسامبر 2012 به اجرا درآمد و دولت‌های مختلف را متعهد کرده است با کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای نقش خود را در مقابله با تغییرات آب‌وهوایی بر عهده بگیرند. این پیمان همچنین مقرراتی را برای اعتبارات کربن در نظر گرفته است که روشی قابل انعطاف برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای است. در این روش تنها با خرید مجوزها یا گواهینامه‌ها اجازه انتشار یک تن دی‌اکسیدکربن فراهم می‌شود. REDD+ نیز تلاش دیگری است که یک راهبرد تشویقی را که به طور قابل توجهی در کاهش میزان جنگل‌زدایی تأثیر دارد در پیش گرفته است. در هر دو توافق‌نامه بر استفاده از فناوری برای جلوگیری از نابودی کامل جنگل‌ها به شدت تأکید شده است.
با این وجود، اجرای پروتکل‌ها و سیاست‌های اقتصادی دشوار است زیرا برخی از کشورها به دلیل برخی از عوامل و سیاست‌های دخیل در اجرای توافق نامه‌ها، صریحاً برخی سیاست‌ها را رد کرده‌اند. اما برای اینکه بتوان سیاره زمین را از نابودی کامل نجات داد، باید برای مبارزه با جنگل‌زدایی گرد هم آمد زیرا گرمایش کره زمین فارغ از کشوری که در آن زندگی می‌کنید، بر همه ما تأثیر می‌گذارد.
نتیجه
حفظ درختان، مسئولیتی جهانی برای هر دولت و سازمانی است زیرا تحقیقات نشان داده است که گرم شدن کره زمین با جنگل‌زدایی ارتباط مستقیم دارد و باید به آن به عنوان مشکل اساسی نگاه شود که وضعیت کل کره زمین را تحت تأثیر قرار می‌دهد. فناوری‌های مدرن مانند مواردی که در بالا گفته شد در هنگام اجرای صحیح پروتکل‌ها می‌تواند یک راه حل پایدار در کاهش جنگل‌زدایی باشد. به کارگیری شبکه‌های کامپیوتری و دستگاه‌های هوشمند و حسگرها و هواپیماهای بدون سرنشین هر چند در ابتدا هزینه زیادی دارد اما سرانجام به صرفه‌جویی در حفظ درختان می‌انجامد.
انتهای پیام/4160
انتهای پیام/
در دانشگاه آزاد شهرکرد انجام شد؛
