خیابان‌خوابی همراهان مریض در کنار بیمارستان امام خمینی(ره)/ چادرنشینی اجباری در پایتخت

به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، خیابان خوابی همراهان بیماران انگار هیچ‌وقت تمامی ندارد، صحنه‌هایی آشنا در اطراف بیمارستان‌های دولتی که ممکن است هرچند وقت از کنارشان به‌راحتی بگذریم اما این صحنه‌ها پر از درد و غم است، در میان مشکلات این روزهای کرونایی کشور و تأکید همه کارشناسان حوزه بهداشت مبنی بر رعایت پروتکل‌های بهداشتی درست در قلب تهران افرادی هستند که برای همراهی عزیزانشان باشند شب‌ها را در چادر بگذرانند، همراهانی که در خیابان می‌خوابند گاهی حتی پول اضافه‌ای ته جیبشان نمی‌مانَد تا وعده‌ای غذای گرم بخورند بنابراین مجبور هستند روزهای سختی را برای به دست آوردن سلامتی عزیزانشان بگذرانند.

چادرنشینی اجباری

اگر تا به حال گذرتان به بلوار کشاورز تهران افتاده باشد حتماً باید بیمارستان امام خمینی (ره) را دیده‌ باشید؛ پس از گذشتن از کنار نرده‌های سبزرنگ و گذر از خیابانی شلوغ و قدیمی به درب اصلی بیمارستان خواهید رسید، درست در پیاده‌روی این خیابان با چادرهای مسافرتی روبه‌رو می‌شوید که در آن خانواده‌هایی زندگی می‌کنند، آن‌هم در بدترین شرایط بهداشتی که در این روزهای کرونایی باید بهداشت را شدیداً رعایت کنند، اما اینجا خبری از رعایت پروتکل‌های بهداشتی نیست زیرا ناچار هستند که در خیابان سر کنند تا عزیزشان درمان شود.

وقتی همه خواب بودند

دقیقاً به‌محض اینکه هوا تاریک می‌شود و اهالی شهر در ترافیک سنگین خیابان کارگر جنوبی، راهی خانه‌هایشان می‌شوند، زندگی در زیر سقف آسمان، برای مسافران بیمار و همراهان آنها که برای درمان عزیزانشان، راهی تهران شده‌اند، آغاز می‌شود. مردان و زنانی که زیراندازهای کوچک و بزرگ را در پیاده‌راه پهن می‌کنند تا شب را به صبح برسانند. درمان و نگرانی‌هایش از یک‌سو، مشکلات اسکان خیابانی اعم از نبود سرویس بهداشتی، همنشینی با جانوران موذی و معتادان متجاهر از سوی دیگر! برایشان مشکل‌ساز شده است.

زندگی سخت برای همراهی

همراهانی که در خیابان می‌خوابند گاهی حتی پول اضافه‌ای ته جیبشان نخواهد ماند تا بتوانند شب را در جای مناسبی سر کنند، این چیزی است که خودشان می‌گویند، خوردوخوراکشان معمولاً وعده‌های سبک و ساده است؛ نان و پنیر، نان و گوجه، گاهی نان خالی برخی از آن‌ها روزهای زیادی است که در انتظار بهبودی عزیزانشان هستند، برخی چند نفری در خیابان می‌خوابند و برخی در ماشین استراحت می‌کنند و خبری از سرویس بهداشتی و حمام هم نیست.

مانند یک پرستار

همراهان بیماران شهرستانی کیلومترها راه طی می‌کنند تا از خدمات درمانی کلان‌شهر تهران بهره‌مند شوند. آنها مانند یک پرستار در بیمارستان کار می‌کنند اما شب‌ها روی صندلی یا کنار جوی در چادر در خیابان می‌خوابند. در سرویس‌های بهداشتی حمام و لباس‌هایشان را روی نرده آویزان می‌کنند. در این میان مسئولان وزارت بهداشت همچنان به آنها سر نمی‌زنند تا حتی مشکلات آن‌ها را بشنوند، قبل از شیوع ویروس کرونا نیز چنین وضعیتی دیده می‌شد اما از همان موقع نیز کسی به فریاد آن‌ها نرسید. علاوه بر مشکل در روند درمان و بلاتکلیفی در فرایند درمانی بیماری‌های مختلف، مشکل اسکان و نبود امکانات حداقلی رفاهی از مهم‌ترین دغدغه‌های بیماران شهرستانی و همراهان آنان است. مراکز اسکان همراهان بیماران اگر در این ایام کرونایی فعال هم باشد جوابگوی حجم زیاد بیماران شهرستانی نیست.

کلام آخر

شاید مسئولان وزارت بهداشت و یا حتی نهادهای دیگر اگر فردی از خانواده‌شان دچار بیماری شود، خدمات هتلینگ دریافت می‌کنند، هیچ‌وقت با دردسرهای همراهان بیمار مواجه نشده‌اند چون به‌طور حتم بیماران این افراد در بیمارستان‌ها خدمات مناسب پزشکی دریافت می‌کنند؛ شاید بد نباشید تا مسئولان وزارت بهداشت و یا نمایندگان مجلس سری به مردم بزنند تا از مشکلات آن‌ها با خبر شوند و حداقل صحبت‌های آنها را گوش کنند.

انتهای پیام/4148