بی‌عدالتی آشکار در ورزش ایران؛ سهم ورزشکاران از بیت‌المال کجاست؟/ پاداش‌هایی که باید روی یخ نوشت!

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، فوتبال، واژه‌ای پر از هیچان و شور و شوق. رشته توپی که در تمامی این سال‌ها نه‌تنها در دل ایرانیان خوش نشسته است بلکه کمتر کشوری است که فوتبال را در لیست ورزش‌های پرطرفدار قرار ندهد. مستطیل سبز خاطرات زیادی را در ذهن اهالی فوتبال و طرفداران تداعی می‌کند؛ شادی پس از گل، لحظه‌های نفس در سینه حبس شده، حسرت و گریه در این مستطیل سبز رقم می‌خورد و دنیای عجیب‌وغریبی را رقم می‌زند.

کمتر کسی فکر می‌کرد در جام جهانی ۲۰۱۸ مردم حتی برای تساوی یا باخت تیم ملی به خیابان‌ها بریزند و شادی کنند؛ اما این روزها حال‌وروز فوتبال خوش نیست. ناکارآمدی مدیران فوتبالی خسارت جبران‌ناپذیری را به فوتبال ایران وارد کرده و حالا همه به این رشته محبوب و پرهیجان به چشم دیگری نگاه می‌کنند.

محبوبیت فوتبال در دنیا سبب شد این رشته به یک صنعت تبدیل شود و به دنبال آن گردش مالی بسیار زیادی هم در آن به وجود بیاید. قاعدتاً ایران هم از این قاعده مستثنا نیست و فوتبال همیشه یک سر و گردن بالاتر از سایر رشته‌ها بوده و سهم بیشتری از منابع مالی، بودجه و البته حمایت اسپانسرها داشته است.

اما وضعیت فوتبال ایران با سایر کشورها متفاوت است؛ خسارت ۶ میلیون و ۱۳۷ یورویی مارک ویلموتس جنجال زیادی به پا کرده است؛ البته پیش‌ازاین فدراسیون دو میلیون یورو دیگر به‌عنوان دستمزد به این سرمربی بلژیکی پرداخت کرده بود و همین موضوع سبب شده این روزها محور همه اخبار ورزشی ایران و حتی رسانه‌های خارجی چنین خسارت سنگینی باشد. البته اگر کمی به زوایا این پرونده جنجالی نگاه کنیم؛ موضوع زمانی دردناک‌تر می‌شود که خسارتی که مدیران فوتبالی در پرونده ویلموتس به بار آورده‌اند از بودجه کمیته ملی المپیک و پارالمپیک هم بیشتر است!

اینکه قرار است چطور این غرامت سنگین و تاریخی پرداخت شود و در این ماجرا چه کسانی مقصر هستند، کلاف سردرگمی است که این روزها بهارستان‌نشینان را به تکاپو انداخته تا زوایای ناشناخته این اتفاق دردآور را بررسی کنند؛ قرار است فردا وزیر ورزش و مهدی تاج با توجه به شکایت‌هایی که صورت گرفته به اصل کمیسیون ۹۰ مراجعه کنند و پاسخگوی سؤالات باشند؛ بنابراین قرار نیست در این مطلب به چگونگی وضعیت موجود بپردازیم؛ بلکه صحبت از بی‌عدالتی است که یک کفه ترازوی آن فوتبال ایران است و کفه دیگر آن سایر رشته‌های ورزشی است.

صحبت از نداشتن امکانات برای ورزشکاران غیر فوتبالی نیاز به فکر کردن ندارد؛ نبود پیست استاندار، سالن ورزشی، عدم اعزام به دلیل منابع محدود مالی؛ حرف دیروز و امروز نیست و سال‌هاست که چنین اتفاقاتی را در ورزش ایران شاهد بودیم به‌گونه‌ای که به یک امر عادی تلقی شده و اگر وجود نداشته باشد باید به آن شک کرد!

وقتی اعتراض راه به جایی نمی‌برد

خیلی از ورزشکاران ماه‌هاست رنگ حقوق ندیدند و برای تمرینات خود از جیب شخصی هزینه می‌کند. البته ورزشکاران هم به این شرایط عادت کردند و وقتی پای صحبت آن‌ها می‌نشینیم هیچ زمانی از شرایط برابر با فوتبالی‌ها صحبت نمی‌کنند بلکه تنها خواسته‌شان این است که کمی بیشتر به آن‌ها توجه کنند؛ هرچند که هر بار هم به در بسته می‌خورند و اعتراض آن‌ها راه به جایی نمی‌برد.

چشم امید ورزشکاران به مبلغ ناچیز قراردادهای لیگ

از زمانی که ویروس منحوس کرونا بر زندگی همه مردم در سراسر دنیا رخنه کرده؛ برنامه‌ریزی‌ها هم مختل شده به گونه‌ای که این روزها برگزاری رقابت‌های لیگ در رشته‌های مختلف و از جمله کشتی در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته و ستاد مقابله با کرونا مجوزهای لازم را صادر نمی‌کند. هرچند که کشتی‌گیرانی که تنها راه درآمدشان از لیگ است حاضرند با یکدیگر سرشاخ شوند و مسابقات لیگ برگزار شود تا در شرایط فعلی منبع درآمدی برای خود داشته باشند. آن هم مقداری بسیار ناچیز که به گفته اهالی کشتی نباید به خاطر این مبلغ ناچیز سلامت خود را به خطر بیندازند! اما همه به‌خوبی می‌دانند در این شرایط سخت اقتصادی بی‌پولی دردی سخت و جانکاه است!

در تمامی این سال‌ها که پول در فوتبال گردش بسیار زیادی داشته و مربیان خارجی به ایران می‌آمدند هیچ زمانی از هدر رفتن پول بیت‌المال صحبتی نمی‌شد و این در حالی است اگر رشته‌های غیرفوتبالی به سمت جذب مربی خارجی یا برگزاری اردوی برون‌مرزی می‌رفتند، صحبت از هدر رفتن پول بیت‌المال به میان می‌آمد؛ نمونه آن والیبال است که بعد از رفتن ایگور کولاکوویچ، جذب مربی خارجی مورد مناقشه قرار گرفت و خیلی از اهالی ورزش معتقدند در شرایط فعلی و با این نرخ سرسام‌آور ارز، جذب مربی خارجی کار درستی نیست! با اینکه والیبال المپیک را پیش رو دارد و در سال منتهی به المپیک توکیو هنوز در بلاتکلیفی به سر می‌برد.

درد مشترک کاراته و بوکس در یک سالن!

به غیر از والیبال بقیه رشته‌های ورزشی هم همین شرایط را دارند؛ به‌عنوان‌مثال کاراته سال‌هاست که عصای ورزش ایران بوده و در هر مسابقه و تورنمنتی مدال‌آور بوده است؛ اما اهالی این رشته سال‌هاست از نبود خانه کاراته رنج می‌برد. نکته جالب اینجاست که در آوردگاه توکیو، کاراته برای اولین بار حضور دارد و با توجه به سهمیه‌هایی که کسب شده و قدرتی که ملی‌پوشان کاراته دارند؛ مسئولان ورزش روی مدال‌آوری این رشته حساب ویژه‌ای باز کردند؛ اما همین رشته در سال منتهی به المپیک باید با رشته بوکس سالن مشترک داشته باشد!

فریادهای اهالی کاراته برای نبود خانه کاراته و همچنین بوکسورها برای سروسامان دادن به وضعیتشان درنهایت به این منجر شد که مسئولان ورزش یک سالن را به دو قسمت تقسیم کنند و اهالی بوکس و کاراته به‌صورت مشترک از آن استفاده کنند!

دوومیدانی بچه سرراهی ورزش ایران!

در سایر رشته‌های ورزشی هم وضع همین است؛ احسان حدادی پسر دوومیدانی ایران و تنها دارنده مدال المپیک لندن این روزها سخت درگیر جراحی خار پاشنه پایش است؛ حدادی تمایل دارد در آلمان و زیر نظر پزشکش که پیش از المپیک لندن کتف خود را به او سپرده بود و درحالی‌که هیچ کدام از پزشکان برای جراحی او پیش‌قدم نمی‌شدند؛ اما او، حدادی را عمل کرد و درنهایت بعد از آن جراحی سخت و سنگین، پرتاب‌گر دیسک کشورمان به مدال نقره المپیک لندن رسید. در حال حاضر او مدتی است که از ناحیه خارپاشنه دچار مشکل شده اما اعضای هیئت اجرایی کمیته ملی المپیک اعتقاد دارند در شرایط فعلی و با این هزینه سرسام‌آور او نباید در خارج از کشور عمل کند و هم‌اکنون حدادی چند وقتی است که بلاتکلیف است و به خاطر پول بیت‌المال باید بهترین زمان آمادگی خود را از دست بدهد!

به‌غیراز حدادی، تفتیان دیگر دوومیدانی‌کار کشورمان هم همین شرایط را دارد؛ با شیوع کرونا او تمرینات را انفرادی پیگیری می‌کند و قصد داشت برای مدتی در فرانسه زیر نظر مربی‌اش تمرین کنند اما به خاطر کمبود منابع مالی با درخواست او موافقت نشد و درنهایت تفتیان مجبور شد با هزینه شخصی به فرانسه برود. هزینه اردوی برون‌مرزی او در کشور فرانسه ۲۰۰ میلیون تومان می‌شد.

نمونه‌های این‌چنینی در ورزش ایران بسیار زیاد است و حالا که بحث خسارت ویلموتس به ورزش ایران به میان آمده و پولی که برای این مربی باید از بیت‌المال پرداخت شود این سؤال به وجود می‌آید که سهم دیگران ورزشکاران از این پول بیت‌المال کجاست؟!

پاداش‌های جنجالی و انتظار دوساله ورزشکاران

کمتر کسی جنجال بهمن ۹۷ وقتی تیم ملی فوتبال کشورمان از مرحله گروهی جام ملت‌های آسیا صعود کرد و همان‌جا پاداش دلاری خود را دریافت کردند؛ فراموش می‌کند. پرداخت پاداش بلافاصله پس از صعود به‌قدری برای سایر ورزشکاران سخت و گران تمام شد که موجی از اعتراض در فضای مجازی به بازیکنان و اهالی فوتبال به راه افتاد. بهداد سلیمی که یکی از چهره‌های آرام ورزش ایران است بلافاصله با انتشار پستی در فضای مجازی این موضوع را به باد انتقاد گرفت. ورزشکاران دیگر هم به همین صورت و موجی از اختلاف بین بازیکنان فوتبالی و غیرفوتبالی به راه افتاد. هرچند قائله زود تمام شد اما ورزشکاران غیرفوتبالی از وضعیت نابرابر ناراضی بودند و اعتراض خود را نشان دادند.

بانوان فوتسال جاماندگان فوتبال ایران!

در مقابل پاداش دلاری فوتبالی‌ها که بلافاصله بعد از صعود از مرحله گروهی به حساب آن‌ها واریز شد؛ پاداش قهرمانان و مدال‌آوران ایران در سال ۹۷ قرار است بعد از دو سال وقفه آن هم نه به‌صورت پرداخت سکه بلکه به‌صورت ریالی به حساب آن‌ها واریز شود! البته تیم ملی فوتسال بانوان که برای دومین بار در اردیبهشت ۹۷ در آسیا جام قهرمانی را کسب کرد در لیست پاداش نگیران است و هم‌اکنون دختران فوتسال ایران پس از دو سال و چهار ماه پاداش خود را نگرفتند و انگار این تبعیض تنها مختص ورزشکاران غیرفوتبالی نیست و حتی بانوان فوتسال هم با وجود قهرمانی از پاداش محروم هستند!

اگرچه در همه جای دنیا فوتبال یک صنعت است و گردش مالی بسیار زیادی دارد اما در دیگر کشورها، همانطور که به فوتبال اهمیت می‌دهند سایر رشته‌های ورزشی و به‌خصوص به المپیکی‌ها توجه ویژه‌ای می‌کنند چرا که معیار و ملاک ورزش هر کشور در المپیک سنجیده می‌شود و مدال‌آوران المپیک سهم بسیار بالایی در بالا بردن عیار ورزش کشور خود دارند و این در حالی است که تیم فوتبال امید کشورمان سال‌هاست پشت درهای بسته مانده و به المپیک راه پیدا نکرده است اما سهم فوتبال همیشه چرب‌تر از سایر رشته‌های ورزشی است.

انتهای پیام/۴۰۵۷/پ