لزوم همگرایی نخبگان در آموزش مجازی کشور

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، پدیده ویروس کرونا در جهان و نیز در ایران ابعاد متنوّعی به خود گرفته است. این پدیده ناخوانده علاوه بر حوزه سلامت،دارای ابعاد روانی، رفتاری، خانوادگی، اجتماعی، فرهنگی، رسانه‌ای، آموزشی، سیاسی، امنیتی و اعتقادی نیز می‌باشد که در عمل در حال زیست تجربی آن هستیم.

رهبری و مدیریت مطلوب ابعاد مذکور این پدیده بحران‌زا علم و هنری است که از آن تعبیر به حکمرانی مطلوب می شود. از طرفی هم، کیفیت نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در هر کشور، کیفیت حکم‌رانی آن کشور را تعیین می‌کند. به دیگر سخن، بروز و ظهور چنین پدیده‌هایی و نحوه رهبری و ساماندهی آن، سنگ محک درجه کیفیت حکمرانی ما در عرصه‌های مختلف لست.

پرواضح است که جهان از نسل قدیمی و اعتماد سوزِ حکمرانی در سایه عدم شفافیت،  پنهان کاری و محافظه کاری افراطی عبور کرده و در حال گذار به سوی حکمرانی شیشه‌ای و اعتماد ساز در سایه فناوری‌های نوین ارتباطی و اجتماعی است که این انگاره در ورود این مهمان ناخوانده بیش از پیش خودنمایی می کند.

یکی از مهم‌ترین مسائل و چالش هایی که در سایه پدیده کرونا در کشور نمایان شد، مسئله حکمرانی آموزش کشور است که درصد قابل توجهی از جمعیت جوان و فعال کشور را در برمی‌گیرد.

تعطیلات اجباری طولانی مدت به‌وجود آمده مدارس، دانشگاه‌ها، حوزه‌های علمیه و سایر مراکز آموزشی و پژوهشی، به‌واقع رزمایشی ناخواسته و البته مبارک در عرصه فناوری نرم آموزش در قالب آموزش مجازی، آموزش تلوزیونی، آموزش از راه شبکه‌های اجتماعی و انواع دیگر آموزش‌های غیرحضوری است که فرصتی کم نظیر را برای تجهیز و ارتقای کمی و کیفی در این عرصه فراهم آورده است.

البته اتکّا و ابتنای عرصه بین رشته‌ای فناوری‌های نرم و به‌ویژه فناوری نرم آموزش به طور عمده بر عهده سرمایه‌های انسانی خلّاق، نوآور و در یک کلام سرآمدان و نخبگان حوزه های مرتبط با این نوع از فناوری می‌باشد.

در این روزها آموزش مجازی تعاملی که در شرایط عادی و با وجود آموزش‌های حضوری، نقش آموزش مکمل را داشت، تبدیل به آموزش اصلی کشور شده است و بسیاری از مراکز رسمی و غیر رسمی آموزشی و پژوهشی در حال خدمت رسانی به مشتریان و ذی‌نفعان خود در قالب این نوع از آموزش‌ها هستند.

البته نباید از این نکته غافل بود که هنوز ظرفیت مطلوب سخت افزارانه و فناورانه و نیز فرهنگ‌سازی عمیقی در سراسر کشور از حیث عدالت آموزشی در عرصه آموزش‌های حضوری و مجازی صورت نگرفته است و نیاز به تلاشی فراگیر و همه جانبه دارد که نقش آفرینی اثرگذارِ همراه با حسّ مسئولیت اجتماعی نخبگان، متخصصین و کارشناسان را در این روزهای سخت طلب می کند. در حقیقت، اصالت و حقیقت نخبگی و سرآمدی در ایفای نقش اثرگذار، خادمانه و صادقانه اجتماعی تبلور واقعی می یابد.

خَلق نیاز حقیقی به آموزش‌های پیوسته و تعاملی و فراگیر غیرحضوری در شرایط خاص و ویژه حداقل آموزه هایی است که این روزها برای همگان به روشنی احساس می‌گردد.

البته در شرایط عادی به دلایل متعددِ روانشناسی یادگیری و اهتمام به امور تربیتی و پرورشی و ارتقای مهارت‌های اجتماعی، اصل بر آموزش‌های حضوری و چهره به چهره است و انواع آموزش‌های از راه دور و مجازی در جهت تقویت و تکمیل فرآیند آموزش است.

نتیجه آنکه، سیاستگذاران، خط‌مشی چینان و حکمرانان عرصه آموزش و پرورش، آموزش عالی، حوزه های علمیه، نهادهای امور مستعدان، سرآمدان و نخبگان، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی و مرکز ملی فضای مجازی، وزارت ارتباطات و... می‌بایست بیشترین هم‌افزایی را در این شرایط از خود نشان دهند و از این شرایط به ظاهر تهدیدآمیز، فرصت‌های ناب و ارتقابخش فرهنگی، آموزشی و پژوهشی را برای کشور در سایه اصل انکارناپذیر وحدت فرماندهی خلق کنند. 

*مهدی حمزه‌پور عضو هیئت علمی گروه مدیریت صنعتی دانشگاه امام صادق(ع)

انتهای پیام/۴۰۸۴/