راه پر پیچ وخم نخست‌وزیر جدید و جوان کانادا

به گزارش خبرنگار گروه بین الملل خبرگزاری آنا، پیش از آنکه تبلیغات انتخابات سراسری کانادا 11 هفته پیش آغاز شود، صاحب‌نظران سیاسی حدس می‌زدند حزب لیبرال این کشور که سال‌ها پیش در عرصه قدرت بود، به‌زودی در این کارزار محو می‌شود.

استفان هارپر، نخست‌وزیر محافظه‌کار کانادا نیز امیدوار بود برای چهارمین دوره انتخاب شود. به نظر می‌رسید چالش اصلی او توماس مولکر، رهبر حزب چپ‌گرای دموکراتیک نوین باشد؛ حزبی که به‌جای لیبرال‌ها به‌عنوان حزب مخالف دولت خود را معرفی کرده بود اما هیچ‌گاه سابقه مدیریت کشور را نداشته است. هارپر در طول تبلیغات بیشتر زمان خود را صرف تمسخر جاستین ترودو، رهبر حزب لیبرال‌ها کرد که او را فردی بی‌تجربه می‌نامید.

بااین‌حال انتخابات روز دوشنبه سقوط هارپر را رقم زد و باعث تعجب کارشناسانی شد که معتقد به شکست لیبرال‌ها بودند. حزب ترودو توانست اکثریت 338 کرسی مجلس عوام کانادا را کسب کند و حالا می‌تواند بدون حمایت حزب دموکراتیک نوین که در جایگاه سوم قرار گرفت، کشور را مدیریت کند. به دنبال این شکست، هارپر نیز از ریاست حزب محافظه‌کاران استعفا داد.

در واقع این انتخابات همچون یک همه‌پرسی در مورد 10 سال حضور تفرقه‌افکنانه هارپر در قدرت بود. درنهایت رای دهندگان به ترودو اعتماد کردند که در این میان نباید کمپین مبارزاتی ماهرانه او و البته اشتباهات حزب دموکراتیک نوین را نادیده گرفت. مولکر از ترس اینکه حزب متبوع او به‌عنوان حزبی شناخته نشود که دولت آن بیش‌ازاندازه بزرگ است، همگام با محافظه‌کاران شد و قول داد یک بودجه متعادل تنظیم کند. ترودو از این فرصت استفاده کرد و لیبرال‌ها را به گونه دیگری معرفی کرد. او قول داد برنامه زیرساخت‌های این کشور با هزینه 46 میلیارد دلار را در عرض 10 سال اجرا کند. همین مساله مزیتی برای ستاد انتخاباتی او شد و رای دهندگان نیز تصمیم گرفتند مسئولیت را به وی بسپارند.

البته برای مقابله با مشکلات فراوان کانادا، راه سخت و طولانی در پیش‌روی ترودو است. با پایان رونق کالاها (که از کانادا در مقابل بدترین تأثیرات بحران مالی جهانی محافظت کرد)، یک رکود اقتصادی نمایان شد. کانادا به‌عنوان یک صادرکننده انرژی، ضربه سنگینی از کاهش قیمت نفت خورد. اقتصاد این کشور در نیمه ابتدایی سال 2015 قرض به بار آورد و دقیقا برخلاف ادعای هارپر بود که می‌گفت تنها محافظه‌کاران می‌توانند این شرایط را مدیریت کنند. سرعت رشد تولید ناخالص داخلی و شکوفایی بسیار کند شده است، مشاغل به‌اندازه کافی تولید نمی‌شود و پروژه‌های زیرساختی نیز فشار اضافی ایجاد کرده‌اند. بدهی مصرف‌کنندگان و هزینه مسکن به‌خصوص در شهرهای ونکوور و تورنتو، رشد فزاینده‌ای را تجربه کرده است. سرمایه‌گذاری مشاغل و صادرات هنوز نتوانسته باری از دوش مصرف‌کنندگان مقروض بردارد. بر همین اساس، برنامه‌های زیرساختی ترودو اگرچه یک آغاز است، اما تا رسیدن به حد کفایت راه درازی دارد.

تغییر از برنامه‌های محافظه‌کارانه هارپر می‌‌تواند بسیار غیرمنتظره باشد. نخست‌وزیر جدید قصد دارد با کاهش مالیات بر درآمد، رشدی در زندگی طبقه متوسط ایجاد کند. هارپر نیز قصد انجام این کار را داشت اما تفاوت اینجاست که ترودو در این مسیر برنامه افزایش در‌آمدها تا 200 هزار دلار را مدنظر دارد. او همچنین قول داده پرداخت بیمه بیکاری سریع‌تر و آسان‌تر انجام شود. درحالی‌که هارپر تمایل چندانی به موضوع تغییرات آب و هوایی نشان نمی‌داد، نخست‌وزیر جدید قصد دارد با استان‌های کانادا بر سر کاهش گازهای گلخانه‌ای به توافق برسد.

ترودو 43 ساله برنامه‌های متفاوتی در مقایسه با هارپر در زمینه سیاست خارجی دارد. خارج کردن جنگنده‌های کانادایی از ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا علیه داعش و برقراری روابط دوباره با ایران ازجمله این سیاست‌ها است. او قول داده الگوی دولت مشارکتی را بار دیگر به کانادا بازگرداند و این دقیقا برخلاف اقدامات هارپر است که سعی می‌کرد قدرت را در دفتر نخست‌وزیر منحصر کند.

به‌هرحال داشتن چنین برنامه‌هایی برای ترودو که تا حدودی بی‌تجربه است، ستودنی است. این معلم سابق که سابقه رهبری دولت را ندارد، تنها یک‌بار وزیر بوده است. به نظر می‌رسد او در این مسیر به برخی از همکارانش تکیه کند؛ رالف گودال وزیر سابق دارایی و استفان دیان وزیر سابق محیط‌زیست ازجمله این افراد هستند که ترودو حساب ویژه‌ای روی آنها باز کرده است. ترودو نشان داد که می‌تواند به‌خوبی یک حزب را احیا کرده و ستادی را مدیریت کند. بااین‌حال، مدیریت یک کشور به‌مراتب دشوارتر است.