رضا بهبودی: حضور هما روستا مقوم این احساس بود که تئاتر کار بزرگی است/ خوش‌اخلاقی و مهربانی توأم با استواری او از یادرفتنی نیست

رضا بهبودی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا گفت: «همکاری با هما روستا افتخار بزرگی بود که نصیب من شد. به این خاطر که فکر می‌کنم با رفتن وی ما در حال پشت سر گذاشتن دوره‌ای هستیم که نسلی از کارگردانان و بازیگران بزرگ از ما دور می‌شوند. فکر می‌کنم دوره‌ای که تئاتر شکوه، زیبایی، عظمت داشت، به‌خاطر وجود بزرگ آدم‌هایی چون هما روستا و همسر بزرگوارش حمید سمندریان بود.»

وی ادامه داد: «از روز گذشته مدام در این فکر هستم که اگرچه برخی از بزرگان همچنان زنده هستند و سایه‌شان بر سر اهالی هنر است، اما واقعاً بعد از درگذشت چنین انسان‌ها و هنرمندان ارزشمندی چقدر بی‌پشتوانه خواهیم بود.»

بهبودی درباره خاطرات مشترکی که به واسطه همکاری با زنده‌یاد هما روستا داشته است گفت: «من خاطره‌ای جز حساسیت بالا و ادراک عمیق او چیزی به یاد ندارم. او روی کلمه‌ها و واژه‌ها و همچنین مفاهیمی که در قالب یک متن و یا اجرا وجود داشت، از جمله نمایش «باغ آلبالو» حساسیت زیادی نشان می‌داد.»

وی تاکید کرد: «حضور هما روستا در یک اثر همواره این اطمینان را به ما می‌داد که حتماً داریم کار درستی می‌کنیم، حتماً تئاتر کار بزرگی است و بازیگری جزو والاترین کارهای دنیاست. حضور او در تئاتر مقوم این درک واحساس بود که تو داری در مسیر کشف قدم بر می‌داری.»

این بازیگر تئاتر ادامه داد: «با وجود این‌که او سال‌های سال هما روستا بود، اما همچنان فروتنانه رأس ساعت بر سر تمرین حاضر می‌شد و همواره به جوانان گوشزد می‌کرد که سر ساعت به سالن تمرین و یا اجرا بیایند. در کنار روستا درس‌های زیادی آموختم.»

وی یادآور شد: «هما روستا زن بااخلاقی بود و مهربانی توأم با استواری در پرسونالیته او برای من و دیگران از یادنرفتنی است. روستا از نسل ویژه‌ای بود که ما امروز در حال از دست دادنش هستیم و من نگرانم نه تنها برای خود بلکه برای تئاتر نگران هستم که در آینده چه کسانی قرار است سرمداران حقیقی و افراد بزرگ‌منش تئاتر باشند. بعد از چنین هنرمندان بزرگی چه کسانی جان‌فشانی را با هنر پیوند خواهد زد.»

وی ادامه داد: «نگران آینده صحنه، زیبایی، شعور هنری و والایی و فاخر بودن آثار و لحظه‌لحظه‌های کارهای نمایشی هستم. هما روستا، همای تئاتر ایران بود که دیگر صلاح ندانست سایه‌اش را بر سر ما داشته باشد و این افسوس بزرگی برای ما است که در صحنه تاریک و بی‌نور گیر کرده‌ایم و جای تأسف بسیار دارد.»