«زیرا که می‌وزد» در فقدان سازنده‌اش رونمایی شد

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، آخرین آلبوم پیتر سلیمانی‌پور به نام «زیرا که می‌وزد» که توسط نشر هاشور منتشر شده است در شهر کتاب دانشگاه رونمایی شد.

در ابتدای این مراسم مدیر نشر هاشور گفت: آشنایی من با پیتر سلیمانی‌پور به زمانی برمی‌گردد که هنوز کامپیوتر وارد دنیای گرافیک نشده بود. تصویری که از او در خاطرم مانده این است که همیشه لبخندی بر لب داشت و سخاوتمندانه آنچه داشت را منتقل می‌کرد.

فرزاد آذری‌پور ادامه داد: قرار بود در زمان راه‌اندازی سامانه ویدئویی‌ هاشور بخش موسیقی آن را مدیریت کند اما شرایط جسمانی‌اش اجازه نداد. از همه همکارانی که برای انتشار این آلبوم کمک کردند، تشکر می‌کنم.

در ادامه آقای جوان که پخش این آلبوم را بر عهده دارد نیز گفت: در مراسم امروز هنرمندانی حضور دارند که از دوستان نزدیک سلیمانی‌پور هستند و قطعا صحبت‌هایشان مهم‌تر خواهد بود. از مدیران شهر کتاب دانشگاه که اجازه برگزاری این مراسم را دادند، تشکر می‌کنم.

وی ادامه داد: آخرین تصویری که از پیتر سلیمانی‌پور به یادم مانده در جشنواره آیینه و آواز است که بسیار تکیده و رنجور از پله‌های تالار رودکی بالا آمد و عاشقانه تا آخرین روزهای زندگی در حوزه موسیقی گام برداشت. او در آخرین لحظه های زندگی‌اش با اینکه نمی‌توانست ساز بزند اما مخاطب جدی موسیقی بود.

علی بوستان از دوستان نزدیک سلیمانی‌پور نیز گفت:‌ ما همیشه عادت داریم برای عزیز و دوستی که از میان ما می‌رود ناراحت و اندوهگین می‌شویم اما پیتر با آثارش همچنان در میان ما است.

وی با بیان اینکه آشنایی‌اش با پیتر به سال 65 در دانشگاه برمی‌گردد، افزود: سلیمانی‌پور مصداق کامل مردی است که تکلیفش با خودش مشخص بود و وسواس کاری‌ او در آثار بصری، موسیقی و گرافیکش مشهود بود و برای این وسواس خودش را ایزوله می‌کرد.

بوستان خاطرنشان کرد: ‌بسیاری از هنرمندانی که در حوزه موسیقی در دنیا شناخته شده هستند، ایران و موسیقی ایران را از طریق پیتر شناختند. برای انتشار این آلبوم به جز خودش زحمات زیادی توسط دوستان دیگر کشیده شده است که بانی شدند تا آلبوم «زیرا که می‌وزد» منتشر شود.

وی ادامه داد: جای خودش و آلبوم های بعدی‌اش در کشور ما بسیار خالی خواهد بود. آثار زیادی از او در مرحله تدوین وجود دارد که با منتشر شدنشان لذت خواهیم برد.

در ادامه رضا عسگرزاده نوازنده مطرح موسیقی با بیان اینکه از انتشار آخرین آلبوم سلیمانی‌پور خوشحال است، گفت:‌ من هم معتقدم پیتر الان در بین ما است اما متأسفانه نمی‌توانیم او را ببینیم. من با او طی اتفاقی در سال 62 آشنا شدم و تجربیات هیجان‌‌انگیزی با او داشتم و در طول این سال‌ها سعی کردیم کارهایی را مشترک باهم انجام دهیم. از تلاش همه دوستانی که موفق شدند تا این آلبوم را منتشر کنند، تشکر می‌کنم.

در ادامه یک روزنامه‌نگار حوزه موسیقی نیز گفت: آشنایی من با این مرد بزرگ به زمانی برمی‌گردد که در منزل او تمرین موسیقی انجام می‌دادیم. همیشه شخصیت، متانت، طنز و غرورش که از ایمان به کارش می‌آمد زبانزد همه بود و برای من جذاب بود.

علیرضا ایران‌نژاد ادامه داد: سلیمانی‌پور از جمله هنرمندانی بود که ما روزنامه نگاران کمتر می‌توانستیم سراغش برویم زیرا باید از قبل می‌دانستیم که چه چیزی باید از او بپرسیم زیرا پاسخ‌های او نیاز به تجزیه و تجلیل داشت. نبود آدم های مثل او جبران ناپذیر است زیرا سلیمانی‌پور آدم بسیار متعهدی بود که خودش را به بازار نفروخت.

همچنین در ادامه مراسم، یک روزنامه‌نگار دیگر حوزه موسیقی نیز با بیان اینکه سلیمانی‌پور در زندگی او آدم بسیار مهمی بوده است، گفت: با او مصاحبه‌های زیادی داشتم و اغلب موضوع گفتگو موسیقی تلفیقی بود از جمله ویژگی‌های خوبش این بود که سریع مطالب را اصلاح می‌کرد. یادم می‌آید در جمله ای به او گفتم موسیقی تلفیقی در دهه 50 شکل گرفت و او سریع گفت خیر مربوط به دهه 60 می‌شود.

امیر بهاری ادامه داد: مشخصه مهمی که در وجود او بود و در موسیقی‌اش هم جاری بود این بود که تا آخرین لحظه ارائه آثارش تلاش می‌کرد و اولویتش این بود که صادقانه بر روی صحنه حاضر شود.به همین دلیل مانند موزیسین‌های بزرگ فراز و فرودهای زیادی داشت.

وی گفت: به خاطر اصل و نسب سلیمانی‌پور همیشه این نگاه نسبت به او وجود داشت که خُلقیاتش غربی است درحالی که کاملا شرقی بود. او کسی بود که جَز (موسیقی آزاد) را در ایران آموزش داد. این را خطاب به افرادی می‌گویم که معتقدند در کشور ما جَز وجود ندارد. برای سلیمانی‌پور جَز بسیار مهم بود و یک روایت شرقی نسبت به آن داشت.

بهاری ادامه داد:‌ زمانی که قطعه را می‌زد سعی می‌کرد تمام المان‌های شرقی در آن وجود داشته باشد. امیدوارم پیتر سلیمانی‌پور به عنوان یک روشنفکر- موزیسین شناخته شود یعنی همان چیزی که هنر مدرن از هنرمندان شرقی انتظار دارد. او الگوی خوبی است تا بدانیم تعهد یک هنرمند به موسیقی چیست.

سیاوش روشن از دوستان سلیمانی‌پور نیز گفت: دوستی و آشنایی من با این هنرمند به اندازه گذراندن سه آکادمی است. در روزهای آخری که مشغول جمع‌آوری کارهای هنری‌اش بودیم چیزی بالغ بر 200 قطعه تمام شده از وی پیدا کردیم که وقتی به دست‌نویس‌ها دقت می‌کردم متوجه شدم که تاریخشان بسیار قدیمی است که با خط بسیار خوب او نوشته شده بود.

وی ادامه داد: سلیمانی‌پور از هر سبکی نوشته بود چیزهایی که امروز هنرجویان موسیقی آنها را تمرین می‌کنند درحالی که او بدون رفتن به دانشگاه آنها را آموخته بود.سلیمانی‌پور موسیقی ایرانی، موسیقی اقوام و کلاسیک را جدی گوش می‌کرد و درباره آنها صحبت می‌کرد.

این رهبر ارکستر با بیان اینکه از پیتر بیشتر گوش کردن را به معنای عمیق آموخته است، بیان کرد: این میراث بزرگی است که از او به جا مانده است به همین دلیل موسیقی او قابل شنیدن است و همه المان‌های اصلی در آثار او دیده می‌شود.

در ادامه مژگان جلال‌زاده از همکاران سلیمانی‌پور نیز گفت: ‌برای انتشار این آلبوم راه طولانی طی شده است که در بخشی از این راه پیتر سلیمانی‌پور حضور نداشت. این کار توسط رضا عسگرزاده که کار مسترینگ و فرزاد آذری‌پور مدیر نشر هاشور انجام شده است.

وی ادامه داد: از ویژگی‌های مهم سلیمانی‌پور خودآموختگی‌اش بود درحالی که هیچ وقت معلم نداشت. از آلبوم «منظومه شخصی» او متوجه شدم که او می‌توانست از این خودآموختگی خلق به معنای عالی کند.

جلال‌زاده یادآور شد: نکته مهم این است که در بهار 1396 سلیمانی‌پور کلیه ارتباط موسیقی‌اش را با ناشر قبلی قطع کرد اما آنها هنوز اصرار به فروش آثار او دارند. از گفتن این جمله متأسفم اما اینکار کاملاً به شکل غیرانسانی انجام می‌شود. از همه علاقمندان به آلبوم «زیرا که می‌وزد» می‌خواهم برای تهیه این قطعات به ناشر قانونی آن مراجعه کنند.

در این مراسم فریم 21 از فیلم 24 فریم عباس کیارستمی که کار موسیقی‌اش را پیتر سلیمانی‌پور انجام داده بود نمایش داده شد.

در انتهای این مراسم قطعه ای از پیتر سلیمانی‌پور که مربوط به سال 1370 بود و از قدیمی‌ترین آثارش محسوب می‌شود، اجرا شد.

لازم به ذکر است، پیتر سلیمانی‌پور آهنگساز، گرافیست و نوازنده چیره‌دست سازهای بادی و به ویژه ساکسیفون بود. این چهره هنری در شهریور ماه سال 1397 و در 50 سالگی بر اثر بیماری سرطان درگذشت و در آرامستان ارامنه تهران به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/4072/4104/