تلاش برای سود جمعی در جامعه

به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگی و هنری گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، حسن برمکی دانش‌آموخته‌ ارشد مهندسی پزشکی دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی و مجتبی اخوان دانش‌آموخته‌ علوم تحقیقات دانشگاه سجاد است که در سوله‌ای در نزدیکی دانشکده‌ مهندسی مشغول فعالیت علمی هستند.

6 ماه از درسم تمام‌شده بود که ایده‌ای به ذهنم آمد. پیش دکتر لطفی رفتیم و ایشان، من و دوستم را راهنمایی کرد تا چند کار در زمینه‌ نفت و مهندسی پزشکی شروع کنیم. آن‌ها با کمک ایشان به دکتر طیبی متخصص قلب و معاون بیمارستان امام رضا (ع) مرتبط می‌شوند و برایم می‌گویند که به این شیوه تمام بروکراسی اداری را دور زده و خیلی کارشان جلو افتاده و حتی بدون نامه بازی‌های اداری وارد اتاق عمل می‌شده‌اند.

این پیام، بخشی از یادداشت مرتضی نقره‌ای دانشجوی ارشد برنامه درسی دانشگاه فردوسی مشهد است که در ادامه می‌خوانید:

کار را از داخل خانه‌ حسن شروع می‌کنند. پیگیر شدم و فهمیدم با استادشان تلاش کرده‌اند در دانشگاه جایی بگیرند، اما گویا چندان کارشان توسط مسئولین دانشگاه، جدی گرفته نشده؛ البته بماند که طرحشان تکمیل بوده اما گویا مرکز رشد فناوری دانشگاه این چیزها را جدی نمی‌گیرد. با خودم گفتم امان از رزومه‌پروری و رزومه‌پرستی بچه‌ها با کمک یک خیر، برخی تجهیزات را تهیه می‌کنند و برخی را هم که در ایران نبوده خودشان می‌سازند.

آن‌ها کار را بعد از طراحی شروع کرده و طی سه تا چهار ماه با کار فشرده و مداوم توانستند دستگاهی بسازند که در اتاق عمل آنژیوگرافی، برای سبک کردن لباس محافظ پزشک در برابر اشعه‌ ایکس استفاده می‌شود. به خاطر سنگین بودن این لباس محافظ، حتی راه رفتن پزشک‌هایی که از آن استفاده می‌کنند به‌مرور تغییر می‌کند و مشکلات مختلفی برای آن‌ها ایجاد می‌کند. با این اختراع نه آسیب اشعه مانند گذشته است و نه دیگر لباس سنگین است. اختراع این جوانان پرتلاش تنها یک نمونه در کشور آلمان داشته که ده برابر قیمت دارد.

سرعت‌گیر یا مانع بچه‌ها از مشکلات مختلف اداری، آیین‌نامه‌های دست و پاگیر وزارت بهداشت است که بدون در نظر گرفتن شرایط و محدودیت‌های کشور، از آیین‌نامه‌های آمریکایی کپی شده، نظیر گواهی ایزو که 20 میلیون تومان هزینه دارد و نیز  کمبود امکانات و فضا؛ گرچه با ‏این حجم از مشکلات ادامه داده‌اند. بچه‌ها به یک کنگره‌ بین‌المللی هم رفته‌اند و با چند استاد داخلی و خارجی ارتباط پیدا کرده‌اند. حسن می‌گوید: فکر نمی‌کردیم که بخواهیم کارمان را برای خارج از کشور عرضه کنیم ولی با شرکت در کنگره فهمیدیم نیاز بیرون و استقبال از محصولمان بیشتر است.

از تفاوت نگاه‌ها و وسعت دید افراد می‌گویند، پرسیدم چطور شد که وارد دانشگاه شدید. از کمک‌ها و همراهی‌های برخی مسئولین دانشکده مهندسی نظیر دکتر لطفی، معاون پژوهشی دانشکده گفتند، برای همین بیش‌تر با دانشکده در ارتباط‌اند تا دانشگاه، حسن برایم تعریف می‌کند که برای پیدا کردن قطعات چند بار به تهران رفته و برای (یافتن) یک قطعه، طول انقلاب تا بهارستان را رفته و برگشته، از انقلاب تا بهارستان... و این‌ها تنها گوشه‌ای است از تلاش‌های این پروانه‌هایی که در اطرافمان زندگی می‌کنند، عاشقانه دل می‌سوزانند، می‌سوزند و مانند بعضی‌ها جیغ و داد ندارند و فریادی نمی‌کشند.

مرتضی نقره‌ای نگارنده این پیام در گفتگو با خبرنگار حوزه فرهنگی و هنری گروه دانشکاه خبرگزاری آنا گفت: تنها بخشی از این جریان را پررنگ کردم و باید دانست که مجتبی‌ها و حسن‌هایی بوده‌اند و هستند که بدون چشم‌داشت تلاش می‌کنند تا سود جمعی نصیب همه‌ جامعه شود.

وی افزود: در اینجا تکلیف دانشگاه چیست، برای دانشگاه فردوسی که می‌خواهد «برترین دانشگاه جامع در نیمۀ شرقی کشور» شود و «پاسخ‌گوی نیازهای جامعه» باشد و از ارزش‌های محوری خود «دانش‌آفرینی، دانش‌گستری و ارج نهادن به آفرینش‌های فکری» است و به دنبال «ارتقای توانمندی در کارآفرینی» و البته «ارتقای تعلق‌ خاطر دانشجویان و دانش‌آموختگان به دانشگاه» است، بیش از این انتظار می‌رود تا چنین جوانان پرتلاش و زحمت‌کش را که نه خود را ژن خوب می‌دانند و می‌خوانند، نه ادعایی دارند و نه‌ های و هویی و تبلیغی، بیش‌ از پیش حمایت کند.

عضو تحریریه نشریه آئینه اظهار کرد: قطعاً برخی از مدیران و مسئولان که «به پیشرفت علمی، پژوهش تقاضامحور و مسئولیت مدنی دانشگاه در قبال جامعه» به‌درستی آگاه بوده و «خدمت آگاهانه و بی‌چشم‌داشت به جوانان و جامعه» را افتخار خود می‌دانند، به وضعیت اسفبار مدیریت کشور و ادبیات مدیران طلبکار از ملت که اگر سیل همه‌چیز را ببرد، «رو»ی این عزیزان دل را نمی‌تواند ببرد، واقف هستند. از مدیری که بدون پاسخگویی استعفا می‌دهد و بعد هم در لواسان خانه‌ای می‌سازد تا به‌جای مسکن مهر، به ساختن خانه‌ غیرقانونی‌اش افتخار کند، انتظاری نیست. چشم ما از این‌ها آب نمی‌خورد و بهتر همین است که نخورد.

دانشجوی ارشد رشته برنامه‌نویسی تصریح کرد: امید است تا به همت جوانان و مسئولانی از جنس همان انقلاب 57،  نقطه‌ حرکت، تحول و انقلاب فکری از مجموعه‌های علمی و فرهنگی نظیر دانشگاه فردوسی مشهد رقم بخورد که به گفته‌ آن بزرگ «اگر دانشگاه اصلاح شود، مملکت اصلاح می‌شود». البته در دانشگاه‌های کشور هم، اگرچه سیاست‌های رزومه‌پروری و کمّی گرایانه و جلوی چشمی، آتشی بوده و هست بر دامان جامعه‌ علمی ایران عزیزمان، اما «امید» است تا «تدبیر» حقیقی، و فرهنگ تحول‌خواهی، اعتماد به جوانان، حمایت از آن‌ها و برداشتن زنجیرهای ناشی از بروکراسی غلط جامعه‌ علمی کشور، روزگار را برای جامعه‌ دانشگاهی، که آثار آن مستقیماً به نفع میهن عزیز تمام خواهد شد،  به از این کند که هست.

انتهای پیام/4122/4108/ن