هدفم سکوی پارالمپیک است/ از آب می‌ترسیدم حالا قهرمان شنا هستم!

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا،  تفاوت من و دیگر ورزشکاران «تفاوت اندام» است، از این لفظ به‌خوبی استفاده می‌کند و روی آن‌ هم وسواس دارد. او می‌گوید ما هم مانند ورزشکاران دیگر باید تلاش کنیم و چه‌بسا شرایطی که ما با آن می‌جنگیم به‌‌‌‌‌مراتب سخت‌تر از دیگر ورزشکاران است. ‌قهرمان ایران از بی‌مهری‌هایی می‌گوید که در این سال‌ها با ورزش معلولان عجین شده است، اما با این‌ حال مصمم و بااراده در این راه قدم برمی‌دارد تا بتواند روزی مدال طلای پارالمپیک را بر گردن خود بیندازد.

صحبت از شاهین ایزدیار است، پدیده کاروان ایران در رقابت‌های پارآسیایی است. شناگر معلولی که در جاکارتا مدال‌های طلایی ایران را از آب‌های اندونزی صید کرد و تا روز پایانی شش طلا و یک نقره بر گردن خود بیندازد. به‌جرئت می‌توان گفت لقب «ارتش یک‌نفره» بهترین عنوانی است که باید به ایزدیار بدهیم. او یک‌تنه و مانند یک ارتش، 10 درصد مدال‌های بازی‌های پارآسیایی را از آن خود کرد و حتی مجموع مدال‌هایش از 30 کشور آسیایی هم بیشتر شد.

نام ایزدیار در تاریخ ورزش پارآسیایی ماندگار شد. البته بی‌مهری‌ها با او و ورزش معلولان همیشگی است به‌طوری‌که این قهرمان طلایی شنای معلولان بعد از بازی‌های پارآسیایی حتی یک ریال هم حقوق نگرفته است، اما او همچنان باانگیزه تمرین می‌کند و امیدوار است تا روزی با همه این کم‌لطفی‌ها صاحب سکوی پارالمپیک شود.

گفتگوی خبرنگار آنا با شاهین ایزدیار در مورد سالی که گذشت و اهدافی که این شناگر طلایی ایران در سال 98 در سر دارد به شرح زیر است:

آنا: بدون شک سال 97 یکی از بهترین‌ سال‌های ورزشی شما محسوب می‌شود؟!

ایزدیار: دقیقاً همین طور است. خدا را شکر سال 97 یکی از بهترین‌ سال‌های زندگی من بود. برای هر ورزشکاری موفقیت در بازی‌های آسیایی یکی از مهم‌ترین اتفاقات است که خدا را شکر امسال نصیب من شد و توانستم صاحب 6 مدال طلا در رقابت‌های پارآسیایی شوم.

آنا: این نخستین بار بود که در یک مسابقه 6 مدال طلا با هم کسب می‌کنید؟

ایزدیار: من قبلاً هم در مسابقات مختلف سابقه کسب چند مدال داشتم و حتی در دوره گذشته رقابت‌های پارآسیایی موفق به کسب چند مدال نقره شده بودم، اما برای نخستین بار بود که در یک مسابقه 6 مدال طلا به دست آوردم و این خودش یک موفقیت بزرگ برای من بود.

آنا: فکر می‌کردید در بازی‌های آسیایی بتوانید 6 مدال طلا کسب کنید؟

ایزدیار: قبل از رقابت‌های پارآسیایی با توجه به رکوردهایی که داشتم این احتمال را می‌دادم که در این مسابقات به مدال می‌رسم، اما با این‌ حال ورزش غیرقابل پیش‌بینی است. خدا را شکر می‌کنم که طبق قولی که روز نخست رقابت‌های پارآسیایی داده بودم توانستم عمل کنم و به مدال طلای این مسابقات برسم. من در 100 متر قورباغه در رکوردهای پارالمپیکی در رده دوم قرار دارم و تمام تلاشم را به کار می‌گیرم که در مسابقات جهانی و پارالمپیک توکیو به بهترین نتیجه برسم.

آنا: این روزها ورزشکاران از بی‌مهری‌ مسئولان صحبت می‌کنند در ورزش معلولان هم‌چنین شرایطی هست؟

ایزدیار: خیلی زیاد! متأسفانه یکی از مهم‌ترین مشکلات ما همین بی‌توجهی‌ها و کم مهری‌هاست که در این چند سال شاهد آن بودیم. ورزشکاران پارآسیایی و پارالمپیکی همیشه با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند اما با تلاش و اراده بهترین نتایج هم به دست می‌آورند. من بارها گفتم که در برخی رشته‌ها باید برای 20 نفر خرج کنند تا یک مدال بگیرند اما در ورزش معلولان خیلی ناچیز برای یک نفر هزینه می‌شود اما چندین مدال به دست می‌آید و جایگاه ایران را در آسیا و جهان تغییر می‌دهد. نمونه آن‌ هم بازی‌های پارآسیایی جاکارتا بود که کاروان ایران در رده سوم قرار گرفت و نسبت به دوره گذشته یک پله صعود داشتیم.

آنا: قهرمان شنای ایران که یک روزی از آب می‌ترسید چطور شد که در این راه قدم گذاشت؟

ایزدیار: من خانواده ورزشی داشتم، پدرم تکواندو‌کار بود و من نیز از هفت تا ۹ سالگی تکواندو و ژیمناستیک کار می‌کردم، اما چون میزان آسیب‌دیدگی در این رشته بسیار زیاد است و آن زمان پاراتکواندو نبود، شنا را انتخاب کردم، البته ورودم به رشته شنا صرفاً به خاطر یادگیری بود و به دلیل ترسی که از آب داشتم هیچ زمانی فکر نمی‌کردم که بتوانم در این رشته تخصصی کار کنم اما دست روزگار من را به این سمت کشاند و از این بابت هم خیلی خدا را شکر می‌کنم.

آنا: برای رسیدن به جایگاهی که هم‌اکنون دارید سختی‌های زیادی هم کشیدید.

ایزدیار: بله! خیلی بیشتر از حد تصور سختی کشیدم. من از سال 2010 به‌صورت حرفه‌ای کار کردم و به خاطر اینکه مربی‌ام در مشهد بود به آن شهر رفتم. من کل زندگی‌ام را فدای ورزش کردم. تمام تفریحاتی را که یک نفر در سن من می‌توانست داشته باشد به خاطر شنا ترک کردم. از 17 سالگی به یک شهر غریب رفتم و تنها زندگی کردم. خیلی سخت است که یک نفر تنها بخوابد، غذا بخورد و فقط تمرین کند. من وقتی خسته از تمرین به خانه برمی‌گشتم هیچ‌کس چشم‌انتظارم نبود و واقعاً تحمل این شرایط سخت بود، اما انگیزه‌ای که داشتم تحمل همه این سختی‌ها را برای من راحت کرد. گاهی اوقات مجبور بودم در هوای سرد شنا کنم اما تنها به این هدف که من باید قهرمان شوم تمام این سختی‌ها را تحمل کردم.

آنا: هیچ‌وقت این  «تفاوت اندام» باعث نشد که ناامید شوید؟

ایزدیار: تفاوت من با بقیه در تفاوت اندام است و من اسمش را معلولیت یا ناتوانی نمی‌گذارم. شاید در دوران کودکی این تفاوت اندام با دیگران کمی اذیتم می‌کرد، اما به‌مرور یاد گرفتم که با آن کنار بیایم و وقتی هم با ورزش شنا آشنا شدم و موفقیت‌های زیادی کسب کردم، اعتماد به نفسم بالا رفت تا جایی که اکنون به داشتنش افتخار می‌کنم و هیچ کمبودی از این بابت احساس نمی‌کنم.

آنا: بعد از کسب مدال بازی‌های پارآسیایی تأثیر زیادی روی مردم جامعه داشتید، خودتان این موضوع را حس کردید؟

ایزدیار: بله! خدا را شکر می‌کنم که باعث این اتفاق شدم. خیلی از ورزشکاران به خاطر تفاوت اندامی که با سایر مردم دارند خیلی زود دلسرد می‌شوند و دست از ورزش کردن می‌کشند. من قبل از اینکه این موفقیت‌ها را به دست بیاورم، خیلی افراد از دیدن دستم تعجب می‌کردند و حتی گاهی می‌شد که می‌دیدم بچه‌های کوچک‌تر به دست من اشاره می‌کردند و آن را به والدینشان نشان می‌دادند و حتی بابت آن سؤال می‌پرسیدند اما وقتی به آنها می‌گفتم که شناگر هستم و 10 سال عضو تیم ملی هستم دیدشان نسبت به من تغییر می‌کرد. مدال‌هایی که در پارآسیایی هم به دست آوردم دید مردم خیلی عوض شد و آنها فکر نمی‌کردند که یک معلول توانسته تا این حد موفق شود.

آنا: تأثیرگذارترین افراد زندگی شما چه کسانی بودند؟

ایزدیار: در وهله اول خانواده‌ام و بعد از آن مربی‌ام. من به دلیل شرایط زندگی‌ام و دوری از خانواده‌ام خیلی سختی کشیدم. گاهی اوقات بی‌انگیزه می‌شدم، اما حمایت آنها باعث می‌شد دوباره تلاش کنم و دست از هدفم برندارم. بعد از آن مهدی ضیایی مربی‌ام در زندگی‌ام خیلی تأثیرگذار بود و یکی از افراد مهم زندگی من محسوب می‌شد.

آنا: بهترین و بدترین خاطره ورزشی شما کدام است؟

ایزدیار: بدون شک بهترین خاطره ورزشی‌ام در سالی که گذشت، کسب 6 مدال طلا در بازی‌های پارآسیایی بود. البته قبل از کسب این 6 مدال طلا، راه‌یابی به فینال پارالمپیک لندن بهترین اتفاق ورزشی‌ام بود که برای نخستین بار صورت گرفت. من اولین و تنها نماینده ایران بودم که در پارالمپیک لندن و ریو شرکت کردم و توانستم در ماده 100 متر قورباغه به فینال برسم. در شنا رسیدن به فینال یعنی رسیدن به مدال، چراکه به‌قدری رقابت فشرده و نزدیک به هم است که کار خیلی سخت است. رسیدن به فینال پارالمپیک لندن و کسب 6 مدال طلا در بازی‌های پارآسیایی بهترین خاطرات ورزشی‌ام هستند.

آنا: و بدترین خاطره ورزشی؟

ایزدیار: در سال 97 نداشتم!(با خنده)

آنا: پاداش‌ بازی‌های پارآسیایی را به شما دادند؟

ایزدیار: متأسفانه هنوز نه! پاداش وزارت ورزش و جوانان برای هر مدال 160 سکه طلا بود. اولین مدال طلای من ۱۶۰ سکه پاداش دارد. دومین مدال طلای من ۵۰ درصد ۱۶۰ سکه طلا پاداش می‌گیرد که ۸۰ سکه است. سومین و چهارمین مدال طلای من ۲۵ و ۱۰ درصد ۱۶۰ سکه طلا است. بقیه مدال‌هایی که کسب کردم هم هیچ‌کدام محاسبه نمی‌شوند، البته هیچ‌کدام از این وعده‌ها هنوز عملی نشده است و در همان زمان که من مدال گرفتم پاداش پای سکو را به من دادند.

آنا: از فدراسیون حقوق می‌گیرید؟

ایزدیار: قبل از بازی‌های پارآسیایی از سوی فدراسیون من ماهیانه چهار میلیون حقوق می‌گرفتم، اما بعد از بازی‌ها پارآسیایی این حقوق قطع شد و الآن باگذشت 6 ماه یک ریال هم پول نگرفتم.

آنا: در سال 98 چه برنامه‌ای دارید؟

ایزدیار: رقابت‌های جهانی را پیش‌رو دارم و برای کسب سهمیه پارالمپیک باید تلاش کنم. امیدوارم در مسابقاتی که پیش‌رو دارم بتوانم بهترین عملکرد را داشته باشم.

آنا: سقف آرزوهای شاهین ایزدیار در ورزش کجاست؟

ایزدیار: بزرگ‌ترین آرزوی ورزشی‌ام رفتن روی سکوی پارالمپیک است و مطمئنم یک روزی آن را به دست می‌آورم. من قبل از بازی‌های پارآسیایی بزرگ‌ترین آرزوی ورزشی‌ام کسب مدال بازی‌های پارآسیایی بود که خدا را شکر نه‌تنها یک مدال بلکه 6 مدال طلای این رقابت‌ها را کسب کردم. پس‌ از این مدال‌ها به‌عنوان برترین ورزشکار از بین 43 کشور شرکت‌کننده انتخاب شدم. افتخار خیلی بزرگی بود که در رشته شنا، جزء بهترین ورزشکاران باشم. در رشته شنا صدم ثانیه هم برای ما ارزشمند است چراکه باعث تغییر رکورد و جابه‌جایی می‌شود.

آنا: بهترین دعا برای سال جدید؟

ایزدیار: دعا می‌کنم که سلامتی و آرامش نصیب همه مردم ایران شود و در سال 98 اتفاقات خوبی برای همه ما رقم بخورد. در سال جدید ورزشکاران باید برای کسب سهمیه المپیک و پارالمپیک تلاش کنند و امیدوارم همه موفق شوند. همچنین آرزو دارم مسئولان در سال جدید به ورزشکاران بیشتر بها بدهند و به وعده‌هایی که می‌دهند عمل کنند.

گفتگو از: فرزانه شریفی

انتهای پیام/4122/4057/پ