در گفتوگو با آنا مطرح شد؛
«آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن» مرثیه‌ای برای تئاتر فاخر
«آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن» تجاری‌سازی تئاتر را به چالش کشیده است.
به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، «آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن» نمایشی با تنها یک بازیگر است که به کارگردانی میکائیل شهرستانی این روزها در سالن چارسوی تئاتر شهر روی صحنه می‌رود. میکائیل شهرستانی علاوه بر کارگردانی ایفاگر تنها نقش این تئاتر نیز هست. در این اجرا یک پیرمرد بازیگر و دوره‌گرد دائم‌الخمر - که سالهای زیادی را در زندان به‌سر برده- در لباس‌های مختلف، روایتگر هفت تک‌گویی از شاخص‌ترین مونولوگ‌های آثار معروف نویسنده انگلیسی، ویلیام شکسپیر می‌شود.
این مونولوگ‌ها در قالب نقش‌های هملت، مکبث، ریچارد، یاگو، مارک آنتونی، شاه‌لیر و تاجر ونیزی، روبه‌روی دوربینی روایت می‌شود که مخاطبش دختر پیرمرد است تا او بداند که تا چه اندازه پدرش بازیگر قابلی بوده، مردی که زندگی‌اش را فدای عشق به تئاتر کرده است. وی بازیگر ذخیره‌ای است که هیچ یک از روزنامه‌نگاران قلم به مزد نیویورک‌تایمز مطلبی برایش ننوشته‌اند تا نقشی هم به او در تئاترها داده شود؛ تئاتری که مثل هالیوود به صنعت پولسازی تبدیل و به طاعون سلبریتی‌ها دچار شده است.
ایده اولیه این نمایش از سوی شهرستانی به دوست نویسنده‌اش، نیما مهر سپرده شده تا این اثر را تدوین کند. شهرستانی هفت مونولوگ سخت شکسپیر که از معروف‌ترین تک‌گویی‌های تئاتری دنیا و شاخص‌ترین مونولوگ‌های ادبیات نمایش جهان است را به زیبایی بازی می‌کند. هرچند تک‌گویی‌ها ارتباط معنایی با یکدیگر ندارند و نحوه اجرای زیبای شهرستانی و پیش‌زمینه ذهنی مخاطب، مفاهیم مونولوگ‌ها را از هم متمایز می کند؛ اما مونولوگ‌های پیرمرد که در خلال نمایش برای دخترش روایت می‌شود به نوعی زبان امروز بازیگران تئاتر است. تئاتری که از یک هنر مردمی به یک صنعت برای ارائه مضامین بی‌کیفیت با حضور سلبریتی‌ها تبدیل شده است.
آنچه که در تئاتر «آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن» برجستگی دارد، حضور میکائیل شهرستانی در قالب نقش‌های متفاوت است. شور و هیجان و قدرت بازیگری شهرستانی در اجرای نقش‌های متفاوت، تماشاگر را بر روی صندلی میخکوب می‌کند. هرچند فاصله زمانی تعویض لباس بازیگر، کمی روند نمایش را کشدار می‌کند اما هیجان تماشای نقش‌آفرینی تازه‌ای از سوی شهرستانی، لذت این انتظار را دو چندان می‌سازد.
وی در بروشور نمایش نوشته است: مدت‌ها بود که می‌خواستم از هجومی که از هر جهت و همه‌سو به تئاتر آمده، بگویم و بنویسم و گفتم و نوشتم اما سود نبردیم. گذاری را که پیش از این جوامع دیگر لطمه‌اش را خورده‌اند و ما در این زمان....
درددل پیرمرد دوره‌گرد در این تئاتر به نوعی سخن هنرمندان پیشکسوت تئاتر چون خود شهرستانی است.گرایش به تئاتر تجاری و عامه‌پسند که نگاه ویژه‌ای به سرگرمی دارد در سالهای اخیر در بسیاری از تماشاخانه‌های تئاتر دیده می‌شود. این موضوع تئاتر را که هنری خاص در ایران محسوب می‌شد، به هنری تجاری تبدیل کرده است.
حضور سلبریتی‌های سینمایی به‌عنوان بازیگران نمایش، رقم‌های نجومی بلیط را به دنبال خواهد داشت و این موضوع خود به هر چه عامه‌پسند‌تر کردن منجر می‌شود. این شرایط، دردی از مهجوریت تئاتر در ایران کم نکرده و فقط منبع درآمدی برای سرمایه‌گذاران و به قهقرا کشیدن این هنر همیشه مردمی شده است.
انتهای پیام/4072/ن
انتهای پیام/
