معلوم نيست کدام‌یک از اين قبرها نصيب ما خواهد شد

به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگی و هنری  گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، شهيد فرشاد امانخانی، فرزند علی، متولد 21 تيرماه 1347 در تهران، فرزند پنجم خانواده بود. به نماز جماعت اعتقاد عجیبی داشته و در مسجد حضور مستمر داشت. مؤذن مسجد بود و همیشه مشغول قرائت قرآن و مطالعه كتب مذهبی؛ ديپلم رياضی فيزيک را در سال 1365 اخذ کرد. با کسب رتبه 246 کنکور سراسری در رشته مهندسی عمران در دانشكده فنی دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد.

تنها دو ماه از تحصیلش در دانشگاه تهران می‌گذشت که عازم جبهه شد و به همراه سپاهيان محمد (ص) در عمليات‌ كربلای 4 و 5 شركت کرد و در 19 بهمن 1365 و درحالی‌که تنها 18 سال داشت در منطقه شلمچه به درجه والای شهادت نائل شد.

خبر از شهادت

8 روز قبل از شهادتش به بهشت‌زهرا رفته بود و هنگام بازگشت از آن مكان رويش را به‌طرف قطعه 29 (كه آن زمان تازه آماده‌شده بود) كرده و خطاب به همراهانش گفته بود «معلوم نيست کدام‌یک از اين قبرها نصيب ما خواهد شد» چند روز بعد پيكر مطهر ايشان را در بهشت‌زهرا قطعه 29 رديف 26 شماره 14 به‌خاک سپردند.

وصیت‌نامه دانشجوی شهيد فرشاد امانخانی

در گوشه‌ای از كتاب‌هايش اين جمله را نوشته است: «به اميد نظری از آن صاحب‌نظر كه محو جمالش شويم و به لقائش بپيونديم».

آندم كه ز خون خود وضو می‌كردم  /   دانی كه ز حق چه آرزو می‌كردم

در وصیتی از این شهید آمده است: «حمد و ثنا خدایی را كه ما را در عرصه‌اي به اين دنيا وارد كرد كه بتوانيم عمل جهاد فی سبيل الله را انجام دهيم و در روز قيامت شرمنده رسول‌الله نباشيم و همگی سعی كنيم تقوای الهی را پيش گرفته و از گناهان بپرهيزيم. زيرا اين چند سال باقيمانده عمر واقعاً ارزش آن را ندارد كه به خاطر مدتی لذت مادی دنيا، آخرت خود را خراب كرده و مشمول عذاب الهی شويم؛ و به قول شهيد سيدمحمد حسينی:  اگر لذت ترک لذت بدانی /  دگر لذت نفس، لذت ندانی

عزيزان من، راه زندگی بسيار خطرناک و تاريک است و در هر قدم دشمنان دين كمين كرده‌اند تا ما را فريب دهند. پس عاجزانه خواهشمندم مراقب باشيد تا زر و زیور دنيا گولتان نزند‌ كه در آن دنيا ديگر پشيمانی سودی نخواهد داشت. همچنين بسيار ياد مرگ كنيد كه انسان را از گناه بازمی‌دارد. سعی كنيد تا آن‌جا كه ممكن است نماز را اول وقت و به جماعت بخوانيد و از قرآن جدا نشويد.

خرما نتوان خورد از اين خار كه كشتيم/ ديبا نتوان بافت از اين پشم كه رشتيم

بر حرف معانی خط عذری نكشيديم/ پهلـوی کبایر حسنـــاتی ننوشتيم

افسوس بر اين عمر گران‌مایه كه بگذشت/ ما از سر تقصير و خــطا درنگذشتیم

پيری و جواني پی هم چون شب و روزند/ ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم

چون مرغ در اين كنگره تا كی بتوان خواند/ يك روز نگه كن كه بر اين كنگره خشتيم».

انتهای پیام/4107/ 4122/